Redactrice Kristin woont en werkt een jaar lang in New York.
Vijf maanden geleden grapte ik met mijn Peruviaanse collega: ‘Oei, als Trump president wordt, kunnen wij onze biezen pakken.’ ‘No, you’re fine. You’re white’, antwoordde hij grijnzend. Ik lachte gegeneerd, want ik wist dat er een grond van waarheid in zat. Na vijf maanden van ‘Ik geloof nooit dat hij president kan worden’-gesprekken aan het koffieapparaat en op café, werd New York vandaag wakker met een kater. Het ondenkbare is gebeurd terwijl we er massaal op stonden te kijken. De bubbel is gebarsten.
De New Yorkse metro was woensdagochtend halfvol tijdens het spitsuur. Mensen staarden meer dan gewoonlijk verweesd voor zich uit. Er waren geen discussies, geen geroezemoes, gewoon stilte. Mijn bazin stapte het kantoor binnen en zei: ‘Ik voel me slechter dan de ochtend na 9/11, want dit hebben we volledig zelf gekozen.’ Een andere collega kon haar tranen niet bedwingen toen ik vroeg hoe het met haar ging. New Yorkers zijn in de rouw. Ik, een Belgische New Yorker, ben in de rouw.
Nee, ik geloof niet dat Trump morgen alle immigranten het land uitzet, of dat het alledaagse leven in Amerika er de komende maanden anders zal uitzien. Maar ik geloof niet dat deze president voor progressie zal zorgen. Het idee dat de 45ste president van dit land verkozen is op basis van haat tegenover minderheden, een campagne vol leugens en ongeïnformeerde uitspraken, boezemt mij enorm veel angst in. Het is een keuze tegen vooruitgang.
Het glazen plafond blijft boven Amerika hangen. Een zakenman wiens business vooral gebaseerd is op lucht, een man die jaren geen belastingen betaald heeft, neerbuigend over vrouwen spreekt, en dreigende uitspraken doet over de wereldpolitiek, blijkt volgens Amerikanen een beter plan dan Hillary Clinton. Een vrouw met zo veel ervaring in de politiek dat er nooit een kandidaat beter voorbereid was op het presidentschap. Ze is geen onbeschreven blad. Ze heeft in haar carrière fouten gemaakt. Maar haar waarden ontstaan niet uit minachting en onwetendheid. Dat een alfavrouw op het bovenste schavot in de VS niet kan in 2016, vind ik een belediging voor alle vrouwen wereldwijd.
Terwijl de wereld zijn wonden likt, wij op kantoor onze tranen drogen en de tweede fles tequila opentrekken, voel ik toch weer een sprankeltje hoop. Millennials hebben massaal voor Clinton gestemd. En hoewel de babyboomgeneratie onze wereld de zoveelste puinhoop heeft bezorgd, zie ik de veerkracht, diversiteit en verdraagzaamheid van mijn generatie. Guess what: wij zijn de toekomst. Dus als we er de komende jaren voor zorgen dat de wereld blijft draaien, en wij massaal ons best blijven doen in de strijd tegen onverdraagzaamheid en global warming – to name a few – dan zie ik die toekomst van ons nog wel goedkomen.
Lees ook:
