Elise Vanhecke is ex-Flairjournalist en parlementair medewerker.
Sommige interviews vergeet je niet. Voor een lijvig dossier in Flair had ik zes ontmoetingen met slachtoffers van verkrachting – een week aan een stuk, elke dag eentje. M. was 15 toen ze op haar eerste fuif werd verkracht. 'Niet te laat naar huis komen', hadden haar ouders nog gezegd, 'het is je eerste keer.' Ze zouden haar mooi op tijd komen halen. Voor ze veilig en wel bij haar papa in de auto kon kruipen, gooide een leeftijdsgenoot haar op het harde asfalt van een parking iets verderop. Ze schreeuwde dat hij moest stoppen, de klootzak, maar hij bleef doorgaan. Overal blauwe plekken, kleren vol zand en een snijdende pijn die nooit meer zou overgaan. Een maand na die vreselijke nacht deed M. haar verhaal met horten en stoten. Links naast haar zat de psycholoog, rechts zat haar mama. Ik was in hun woonkamer, luisterde en zag voor het eerst van dichtbij de gevolgen van iets wat tot dan toe een ver-van-mijn-bedshow was geweest.
Er was ook L. Het gebeurde op vakantie. Een vriend van de familie. Een chic hotel, een tropisch zwembad. Een dikke buik van vijftig zwom naar haar toe en trok haar zwembroekje naar beneden. Een brede grijns, handtastelijkheid. Seksueel grensoverschrijdend gedrag en een even groot verlies van haar onschuld.
Dat zijn er twee, van de zes, van de in totaal 56 dappere vrouwen die toen in Flair gruwelijk eerlijk hun verhaal hebben gedaan.
De officiële cijfers voor verkrachting in ons land zijn hallucinant hoog: 43.000 per jaar, 100 per dag. Volgens een onderzoek van de VN wordt maar 4% van de daders veroordeeld.
En dan is er dat misselijkmakende bericht uit Keulen en de burgemeester die vrouwen de raad durft te geven om een armlengte afstand te houden. Een armlengte... Net genoeg afstand om met een flinke uithaal al die verkrachters een goede uppercut in hun kl*ten te geven.
#dontblamethevictim
