Redactrice Kristin verhuisde voor een jaar naar New York. Haar spannende, Sex And The City-worthy avonturen deelt ze met plezier met ons. En met jullie.
"Ik haal even een grotere naald. Your arm is kind of meaty." Meaty? Heb ik dikke armen?! Ik ben net door een gele taxi van mijn fiets gereden op 79th street, maar de shock van het ongeval verdwijnt snel wanneer de verpleegster je armen 'meaty' noemt. Daar zat ik. Moederziel alleen (draaaaama!) in een ziekenhuis in New York met één dikke en één gezwollen arm.
Dat gebeurde zo... Ik reed zoals elke ochtend van de lower east side naar de Upper West Side om te gaan werken. Op die zonnige maandag was dat buiten een taxi gerekend die me de pas afsneed. Ik knalde op zijn zijkant en vloog van mijn fiets met mijn linkerschouder als grote schokdemper. In Amerika gaat dat er even dramatisch aan toe als je je inbeeldt. De passagier sprong meteen uit de wagen "Oh my god! Are you okay?!" "No, I'm not," snik ik. "I'm calling 911."
"She is not wearing a helmet. I repeat, she is not wearing a helmet," hoor ik hem roepen tegen zijn telefoon. De politie arriveert snel, gevolgd door een brandweerwagen met 6 knappe (!) brandweermannen. Ondertussen is de hele straat afgesloten omdat ik in het midden zit. Vier brandweermannen staren me aan terwijl de twee anderen een zak ijs op mijn schouder houden. Een politieman probeert me op te vrolijken terwijl ik mijn paspoort probeer te vinden. Ik wil dat ze gewoon allemaal zwijgen en me met rust laten. Na een snelle check-up van de ambulancier, kunnen we richting ziekenhuis vertrekken met de politie in mijn kielzog 'We have to ask you some questions.'
De passagier sprong meteen uit de wagen "Oh my god! Are you okay?!" "No, I'm not," snik ik. "I'm calling 911."
Na een uur in het ziekenhuis, een heleboel vragen die ik vast fout beantwoord heb, X-rays en een tetanusprik in mijn meaty arm, komt mijn lief eindelijk toe. "Tuurlijk is je arm dik. Hij is gezwollen!", lacht hij. "Ze had het over de andere," zeg ik hem. Hij haalt de snoepautomaat voor me leeg en houdt me gezelschap tot de dokter met het verdict komt: gebroken humerus (bovenarm), 6 weken in een draagdoek en een controle-afspraak bij de chirurg. Die dokter bracht nog minder goed nieuws: 4 maanden geen sport en waarschijnlijk een jaar revalidatie.
Ondertussen ben ik een kei geworden in Netflixen, commanderen, eten met één hand en gebruik ik mijn draagdoek als sacoche (de dingen die je daar in kwijt kan!). Mijn lief is op zijn beurt gespecialiseerd in dotjes maken, scheert mijn oksels (gênant!) en helpt me zonder mokken elke ochtend met aankleden (Zelfs als ik drie keer van look wil veranderen).
Het grootste nadeel aan een ongeval in New York? De financiële kant. Ik heb een lawyer onder de arm moeten nemen om die dure ziekenhuiskosten en sessies bij de kinesist terugbetaald te krijgen. Voorlopig loopt er nog een onderzoek waardoor de rekeningen zich opstapelen. Op zo'n momenten mis ik toch even de geweldige gezondheidszorg in België. Voorlopig ziet het er niet naar uit dat ik honger zal lijden of dat ik er een financiële kater aan overhoud. En moest dat wel zo zijn, maak ik me ook weinig zorgen. Je weet wel, meat genoeg.
Lees hier Kristins vorige columns:
