Dieter Coppens: ‘Een puberende dochter in huis is niet makkelijk. Ineens ga je van held naar drol’

Wist je dat Dieter Coppens ooit de lay-out van je favoriete tijdschrift verzorgde? De presentator is grafisch vormgever van opleiding en is naar eigen zeggen allesbehalve geboren om in de belangstelling te staan. Toch zag je zijn gezicht de afgelopen weken weer in primetime op Eén, waar hij een nieuwe groep van zes jongvolwassenen met het syndroom van Down meeneemt op de reis van hun leven. ‘We vreesden even dat het eerste seizoen van “Down The Road” moeilijk te evenaren zou zijn, maar na één dag draaien keken we naar elkaar en zeiden we: “Dit is zalig.”’

In het tweede seizoen trek je met een nieuwe bende op.

‘Mensen vroegen vooraf vaak of er weer een vedette als Kevin bij zou zitten (lacht). Niet, dus, maar wel een Charlotte, een Geoffrey, een Yens... Het zijn zes totaal andere mensen, die voor een andere groepsdynamiek zorgen. Maar er zitten er zeker tussen die je zullen doen lachen zoals Kevin deed.’

Is dit het beste programma dat je ooit maakte?

‘Het is alleszins het programma dat Vlamingen het meest geraakt heeft. Als Eén iets over onze cast post op sociale media, komen er zó veel mooie reacties binnen. Er staat niks negatiefs tussen. Dat hebben ze volgens mij nog nooit gezien bij Eén. Ik krijg ook veel berichten van ouders die zeggen dat hun kind met een beperking anders bekeken wordt sinds het programma op antenne is. Een Gouden Roos (de prestigieuze televisieprijs die “Down The Road” won, red.) krijgen is heel tof, maar zo’n reactie doet me veel meer. Dan voel ik dat we iets wezenlijks aan het doen zijn met dit programma.’

Wat wil je doen met het programma?

‘We willen tonen dat mensen met een beperking een verrijking kunnen zijn. Vroeger waren ze een taboe en werden ze echt weggestopt. In sommige landen gebeurt dat trouwens nog steeds. Ik vind het echt goed dat er programma’s zijn die hen nu met al hun kwaliteiten tonen, want die hebben ze zeker. Ze zijn ontwapenend, puur en ongefilterd, en ze hebben het hart op de tong. Ik vind het soms zelfs makkelijker om met hen om te gaan dan met andere mensen, omdat je onmiddellijk weet wat je aan hen hebt. Wij zijn voorzichtiger met elkaar en tasten eerst wat af, maar met hen is het direct tsjakka. Een van de eerste dingen die iemand van de groep tegen mij zei, was: “Man, jij bent grijs in je baard! Of hangt er nog zonnecrème in?” Ongefilterd, dus (lacht).’

Hoe gaat het met de kandidaten van het vorige seizoen?

‘We hebben een Whatsappgroep, dus ik hoor zowat elke dag waar ze mee bezig zijn. We proberen ook geregeld samen dingen te doen. Zo zijn we eind vorig jaar naar de Story Awards geweest. Ik was genomineerd en vroeg of ik de kandidaten en hun ouders mee mocht nemen naar het vipfeest. Die mannen gaan echt het feest maken, verzekerde ik hen, en dat was ook zo. Vanaf het eerste nummer stonden ze op de dansvloer te shaken en haalden ze mensen van aan de kant om mee te doen. Niels Destadsbader, Sieg De Doncker... Ze stonden allemaal mee te dansen. Op een bepaald moment kwamen danseressen meedoen. Ik denk dat het de bedoeling was dat zij de boel op gang trokken, maar dat was dankzij onze bende helemaal niet meer nodig (lacht). Normaal gezien zijn BV-feestjes niet echt mijn ding, maar dat was echt een superfijne avond.’

Je won de award voor Ontdekking van het Jaar. Beetje vreemd voor iemand die al zo lang bezig is...

‘In de eerste mail stond zelfs dat ik genomineerd was als Nieuwkomer van het Jaar, terwijl ik tegenwoordig toch vooral opmerkingen krijg over mijn grijze haren (lacht). Ik vind het een mooi compliment, maar ik maak inderdaad al 15 jaar televisie. “Down The Road” is gewoon zo goed ontvangen dat het me meer op de kaart heeft gezet, dus ik begrijp het zeker. Voor mij was de ontdekking eigenlijk onze cast, daarom dat ik hen er zeker bij wilde op de uitreiking.’

Merk je dat het programma je erg populair heeft gemaakt bij het vrouwelijke publiek?

‘Daar ben ik me dus helemaal niet van bewust. Iemand stuurde me wel ooit een tweet door van een vrouw die had geschreven dat ik “haar eierstokken deed rammelen” (lacht). Dat vond ik heel grappig. Maar ja, mijn voelsprieten laten me op dat vlak nogal in de steek. Tijdens “Down The Snow” (de liftreis die Dieter deed voor Music For Life, red.) vroeg ik aan de collega’s die de filmpjes maakten of ze konden zien wie de mensen waren die daar de video’s online bekeken en erop reageerden. Zij zeiden toen: “Dieter, de vrouwen die gek op jou zijn, zijn vijftigers met een pittig kapsel!” (lacht). Meer weet ik ook niet.’

En dan komt er nog een fragment in het nieuwe seizoen waarin het over je spel gaat. Straks wordt vrouwelijk Twitter helemaal gek.

‘(lacht) Dat was niet mijn idee! We waren aan het kamperen en gingen douchen in de wildernis, dus we hadden een doek omhooggehangen om achter te staan. Ik deed m’n broek af en zag Yens ineens naar mijn kruis kijken (lacht). Plots wees hij naar mij en zei hij: “Dat is een dikke!” En dan naar Geoffrey: “En dat is een dunne!” Dat gebeurt elk weekend onder de douches bij voetbalclubs, maar zij zijn zo puur dat ze het voor de camera doen.’

Helaas voor je vrouwelijke fans ben je niet single, maar ben je al sinds 2011 getrouwd. Klopt het dat dat stiekem en bovendien in jachtthema gebeurde?

‘Ja, helemaal. Mijn vrouw Rut en ik organiseerden vroeger elk jaar een verrassingsweekend voor onze vrienden, en dat was altijd in thema. In 2011 waren we tien jaar samen en wilden we trouwen, maar dan als verrassing. We hebben toen op weekend een boswandeling gedaan, verkleed als jagers, jachthonden en weet ik wat nog allemaal, en die eindigde in het kasteeltje van Halle-Zoersel, waar je kan trouwen. M’n vrienden dachten eerst dat ik hen meesleurde op een rondleiding, tot de deuren van de zaal opengingen en ze de burgemeester zagen staan. Het is een gezellig feestje in beperkte kring geworden, met ouders en vrienden. We wilden gewoon niet de hele dag mensen begroeten, zoals het op een klassiek trouwfeest vaak gaat. Bovendien sta ik helemaal niet graag in het middelpunt van de belangstelling, wat misschien raar klinkt voor iemand die met zijn gezicht op tv komt. Achteraf kregen we wel wat reacties van familieleden die er graag bij waren geweest, maar misschien geven we voor hen ooit een groter jubileumfeest.’

Geloof je in ‘tot de dood ons scheidt’?

‘Het zou toch makkelijk zijn, hè (lacht)? Het gaat alleszins heel goed tussen Rut en mij. Het feit dat ik niet aanvoel dat er vrouwelijke aandacht mijn richting uit komt, zal toch betekenen dat ik me heel goed voel bij haar en er niet voor opensta. We zijn een goede tandem.’

Wat voor papa ben je voor je drie kinderen?

‘Ik denk dat ik een redelijk strenge papa ben, ook al zien mensen dat niet in mij. Ik vind het belangrijk dat er duidelijke grenzen gesteld worden en dat kinderen die kennen. Dat gebeurt volgens mij tegenwoordig te weinig. Ik hoor soms van vrienden die leerkracht zijn dat ouders bijna verwachten dat het opvoeden op school gebeurt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Je moet niet de vriend van je kind zijn, maar de ouder. Ik vind het niet makkelijk om kinderen op te voeden in deze tijden, vooral door de smartphone en sociale media. Het is zorgwekkend om te zien hoe hard ze daarin opgeslorpt worden en hoe hun leefwereld in die telefoon zit. Ik probeer ze daarin te beperken, maar als je een puberende dochter (Suzy is 13 jaar, red.) hebt, vallen daar al eens woorden over.’

Hoe gaat dat, een puberende dochter in huis hebben?

‘Dat is niet makkelijk. Ineens ga je van held naar drol (lacht). Met momenten ben je er gewoon te veel aan. Maar het gaat ondertussen al wat beter, want ze wil me weer een kus geven. Er zijn weer wat lieve momenten voor papa, dus dat stelt me gerust. Deze ochtend was ik, zoals heel vaak, onnozel aan het doen met de kinderen en begon Suzy mij te filmen met haar telefoon. Dan voel ik dat ik even weer oké ben in haar ogen. Maar ik waarschuw haar wel altijd dat ze die filmpjes zeker niet op sociale media mag zetten (lacht).’

Hoe gaan je kinderen om met je bekendheid?

‘Zij maken daar helemaal geen zaak van. Ze zijn het gewend dat ik op tv kom en dat ze daar af en toe een opmerking over krijgen van vriendjes. Ze zijn er zelfs niet echt in geïnteresseerd. Toen ik weg was voor “Down The Snow”, belde ik na een paar dagen naar huis en vroeg ik hen of ze al een filmpje van ons hadden gezien. Ze wisten van niets, terwijl ze wel de hele tijd met hun neus op dat scherm zitten, maar dus niet om naar hun papa te kijken. Maar toen mijn vrouw met hen naar Music for Life in Wachtebeke reed om me op te halen na de tocht en ze naar de backstage mocht rijden, was mijn zoon wel onder de indruk: “Wauw, mogen wij gewoon voorbij die bareel?” Dan was het heel even cool dat papa bekend is (lacht).’

Wat wil je je kinderen meegeven?

‘Ik wil vooral dat ze zich er heel bewust van zijn hoe goed wij het hier hebben en dat ze dankbaar zijn voor ons leven hier. Ze moeten beseffen dat we echt luxe- beesten zijn. Bovendien probeer ik hen respect voor alle soorten mensen mee te geven.’

Hebben ze je liefde voor reizen en avontuur geërfd?

‘Ik probeer hen die liefde zeker mee te geven. We gaan vaak op reis. Dan doen we bergtochten van hut tot hut, of iets anders avontuurlijks. Ze willen ook allemaal eens met mij gaan liften, wat ik zeker met alle drie eens ga doen. Dan mogen ze om de beurt een plekje in een straal van pakweg 100 km kiezen en liften we daarheen. Niet naar de Noordpool of de Zuidpool, zoals ik vroeger heb gedaan, want dat zou Rut niet appreciëren (lacht).’

Op je Wikipediapagina staat als tweede zin: ‘Dieter is de neef van Staf en Mathias Coppens.’ Vind je dat een vervelende sticker?

‘Er staat trouwens ook dat ik acteur ben. Kan ik dat laten aanpassen (lacht)? Nee, ik vind dat totaal niet erg. Ik ben echt geen podiumbeest. In de spotlights staan is niks voor mij, terwijl Staf en Mathias daarvoor gemaakt zijn. Zij hebben meer zelfvertrouwen op dat vlak, denk ik.’

Toen ik net weg was bij VTM, kregen Staf en Mathias ‘Het Lichaam van Coppens’. Fuck, daar was ik graag bij geweest.

‘Toen de cast met hun ouders naar het productiehuis Roses Are Blue kwamen om naar de eerste twee afleveringen van “Down The Road” te kijken, werd me gevraagd om kort iets te zeggen. Zelfs daar had ik dus een beetje stress voor. Dat komt omdat ik ooit tijdens een spreekbeurt in de klas een black-out heb gehad. Plots wist ik niets meer, alsof de stekker uit m’n hoofd was getrokken. Ik ben ’s middags naar huis gefietst en heb geslapen tot de volgende dag. Dat heeft ergens iets gedaan waardoor ik nu wat plankenkoorts heb. Zet me dus niet in een studioshow, of toch niet voor ik bij een psycholoog over dat trauma heb kunnen praten.’

Was het al van jongs af aan duidelijk dat Mathias, Staf en jij in de media zouden gaan werken?

‘Totaal niet. Ik had nooit gedacht dat ik nagekeken zou worden op straat of dat mensen me zouden herkennen. Ik ben grafisch vormgever van opleiding. Ik heb zelfs nog als lay-outer bij Flair gewerkt. Maar door mijn eindwerk ben ik al vrij jong op televisie beland. Ik liftte heel graag en had het plan opgevat om in 30 dagen zonder geld van het meest zuidelijke punt van Europa naar het meest noordelijke punt te liften. Mijn eindwerk zou een boek worden, met lifttips en de verhalen van de mensen die ik tegenkwam. Toen ik Mathias er op een familiefeest over vertelde, stelde hij voor om er een televisieprogramma van te maken. Hij werkte toen net voor TMF en zou het voorstellen aan de zender. Een paar dagen later hadden we een afspraak bij de programmadirecteur in Amsterdam. Hij gaf ons vliegtickets en een cameraatje als loon en gaf ons de opdracht om een afgewerkt programma af te leveren. De tickets en camera waren gesponsord, dus het kostte TMF niets. Daarna hebben we hetzelfde gedaan, maar dan in Amerika. Vervolgens maakten we “De Poolreizigers” voor Kanaal 2 en waren we vertrokken.’

Zijn jij en je neven altijd close geweest?

‘Als kind zeker, want toen hielden we logeerpartijtjes en speelden we samen. Maar dan ga je studeren in verschillende steden en verlies je elkaar een beetje uit het oog. Dankzij die liftreis was het contact tussen Mathias en mij weer heel close. We woonden op een bepaald moment zelfs in appartementjes tegenover elkaar in Antwerpen: hij met Dina (Tersago, red.) en ik met Rut. Nu zijn we nog altijd hecht, maar onze drukke levens staan dingen weleens in de weg.’

Zou het niet leuk zijn om de derde Coppens in ‘Het Lichaam van Coppens’ te zijn?

‘Wel, dat programma hebben Staf en Mathias gekregen net nadat ik vertrokken ben bij VTM. “Hello Goodbye” werd niet verdergezet en er waren geen andere projecten die bij mijn persoon pasten, dus besloot ik de samenwerking stop te zetten en bij de VRT achter de schermen te gaan werken. Maar voor ik vertrok, heb ik tegen de programmadirecteur gezegd dat ze Staf en Mathias meer hun ding moesten laten doen. Wij kwamen met z’n drieën vaak met programma-ideeën, maar die werden al snel naar de vuilnisbak verwezen. De jongens zijn weer pintjes gaan drinken en hebben wat Chiro-ideeën bedacht, leken ze dan te denken. Toen was de stijl van de zender eerder om programma’s aan te kopen en daar dan een gezicht op te plakken in plaats van vanuit hun persoonlijkheden te denken. Net toen ik vertrok, kregen mijn neven dat programma toch wel, zeker? Toen dacht ik wel: fuck, daar was ik graag bij geweest (lacht).’

Meer interviews: 

• Matteo Simoni: ‘Dankzij Loredana geloof ik nu harder in de liefde dan ooit tevoren’
• Lauren Versnick: ‘Als een man verwacht dat ik elke avond kook en het huis perfect gepoetst is, heeft hij de verkeerde vast’
• Maaike Neuville: ‘Populariteit van acteurs gaat in golven. Ik zat een hele tijd in de slechte golf’