Frances Lefebure (29): ‘Soms denk ik ““Oei, ik heb nog geen huis en kinderen. Moet dat niet stilaan?””‘

Van VIER naar VTM

Frances Lefebure is niet te stoppen. Dit voorjaar schitterde ze in het tweede seizoen van ‘Hotel Römantiek’ en was ze de gastvrouw van dienst in ‘Café De Mol’, samen met Gilles Van Bouwel.

Vanaf september ruilt de 29-jarige actrice en presentatrice uit Gent VIER in voor VTM waar ze een geheel eigen tv-programma krijgt. De inhoud daarvan blijft voorlopig geheim.

Wel is geweten dat het werd bedacht en uitgewerkt door het voormalige creatieve team van ‘Sorry voor Alles’, het VRT-programma met Adriaan Van den Hoof dat werd bekroond met onder meer een Emmy Award.

Volgend jaar kunnen we Lefebure ook aan het werk zien in de fictiereeks ‘Studio Tarara’ op VTM, waarin ze de rol van bordjesdraaister in ‘Rad van Fortuin’ op zich neemt. Ook maakte VIER onlangs bekend dat ‘Hotel Römantiek’ een derde seizoen krijgt.

Geen carrièreplan

Dat het hard gaat voor Frances Lefebure valt niet te ontkennen. Al vertelde de Gentse girl next door vorige herfst nog in Flair dat er geen uitgekiende strategie achter haar carrière zit. ‘Op professioneel vlak overkomen de dingen je vaak, er is geen carrièreplan’, schreef ze destijds in een brief aan haar 18-jarige zelf.

De televisiewereld is er eentje waar ik me als een vis in het water voel.

Of ze nu een programma maakt voor VIER of VTM, het mag duidelijk zijn dat Frances op haar plaats zit bij de televisie. ‘Het is een wereld waar ik me als een vis in het water voel’, klonk het vorig jaar in haar brief in Flair.

Lees Frances’ volledige brief aan haar 18-jarige zelf hieronder.

***

Liefste Ches,

‘Wat leuk om die naam nog eens te horen. Mensen zeggen nu ‘Fran’, ‘de Frans’ of ‘Frannie’ tegen jou. Maar Ches blijft het allerliefste, want je mama noemde je zo. Je lieve mama die vijf vreselijke en intense jaren ziek was. Die elke dag met een uitgebreid vieruurtje op jou wachtte na school. Die warm was, en lief, en bij wie er altijd ruimte was om te praten. Die zo mooi was dat de hele kamer stilviel als ze binnenkwam. Die supergrappig was, maar ook soms down. Omdat ze zo gevoelig was dat ze iedereen wilde helpen.’

‘Je zal dat patroon herkennen bij veel vrouwen in je familie, maar gelukkig heb jij daar minder last van. Je bent sowieso wat onbezorgder, maar je leert ook goed je eigen grenzen te bewaken. Misschien wel net omdat zij dat zo moeilijk kon. Wat lijk je zelfzeker op je 18de. Mensen zien tegen wil en dank een leider in je. Je zal slechte punten krijgen van een leerkracht omdat hij vindt dat je de groep kan en moet trekken, en teleurgesteld is omdat je dat niet doet. Je vindt dat oneerlijk. Waarom mag je je niet gewoon amuseren en moet je verantwoordelijkheid nemen die je niet wil?’

‘Je zegt vaak maar wat. Je praat mensen na die intelligenter zijn dan jij. Natuurlijk heb je een mening, maar een dag later kan die 180 graden gedraaid zijn. Of het is de mening van een ander die jij gewoon goed kan vertolken. Je draagt de obligate bloemenjurkjes en tweedehandslaarsjes. Je ziet er schattig uit, dat wel. (Al verandert een mens ook niet zo veel: je koopt op je 28ste ook nog gewoon een fluwelen short en een rood flamencojurkje.)’

Je zal na tien jaar nog steeds dezelfde drie beste vriendinnen hebben, is dat niet mooi?

‘Maar mensen vinden het belangrijk wat je zegt, ze willen je vriend zijn. Vaak zonder dat jij dat doorhebt. Dat is soms moeilijk, omdat jij geen allemansvriend bent. Je bent iemand wiens vriendenkring klein, intens en hecht is. En dat mag. Je zal na tien jaar nog steeds dezelfde drie beste vriendinnen hebben, is dat niet mooi? Die vriendschap is geëvolueerd naar een altijddurend verbond dat alle banaliteit overstijgt. Een diepe liefde die op hetzelfde gestoeld is: geen oordeel, nooit. Al zal je weleens jaloers zijn op je vriendinnen omdat zij als volwassenen iets leuks doen met hun moeders en jij nooit zal weten hoe dat voelt. Of als je niet weet hoe je bechamelsaus moet maken en geen idee hebt wie te bellen. Maar dat gevoel gaat voorbij.’

‘Vijf jaar was ze ziek, je mama. Tussen je 13de en je 18de heb je geleefd in een massa aan emoties. Alleen mensen die even dicht bij de dood hebben geleefd, kunnen begrijpen hoe dat voelt. Het vormt je. Na haar dood moet je je heroriënteren. Opnieuw je plaats zoeken in een familie die leert om te gaan met zo’n groot verlies. Iedereen rouwt op een andere manier, dus dat proces verloopt niet altijd even harmonieus. Álles wordt opnieuw bekeken. Je breekt met je lief, maar vindt een schitterende nieuwe vent. (Op wie je nog steeds passioneel verliefd bent. Ondanks alle rust die je voor de rest in je leven vindt, blijf je in je relatie een 18-jarig meisje dat soms irrationeel jaloers is.)’

‘Sommige vriendschappen verwateren, en dat doet pijn, maar daardoor heb je meer tijd en energie voor de juiste groep. De jaren na je mama’s dood zijn – tegen de verwachtingen in – de meest cruciale jaren. Dáárin ontwikkel je jezelf en maak je je van alles los. Je zal leren dat wie je echt bent, meer dan oké is. Je legt je neer bij al de dingen die je niet kan en omarmt de (paar) dingen waar je echt goed in bent. Je leert te leven met je middelmatigheid, en daardoor vind je een grote zelfzekerheid en rust. Je komt op een punt waarop je jezelf niet meer veroordeelt om je gevoelens, gedachten en keuzes. Ben je er achteraf toch niet zo tevreden mee, dan vergeef je jezelf en probeer je de volgende dag gewoon opnieuw.’

Je komt op een punt waarop je jezelf niet meer veroordeelt om je gevoelens, gedachten en keuzes.

‘Op professioneel vlak overkomen de dingen je vaak, er is geen carrièreplan. Je kiest voor woordkunst, omdat je daar van alles leert: radio maken, presenteren, schrijven. Maar het is ook veilig. Eigenlijk kriebelt het om theater te gaan doen, maar dat durf je niet. Het geeft niet: je komt er later ook zonder die opleiding. Na een uitstapje naar de regionale tv en de radio, krijg je de kans om te acteren in een kinderserie op Ketnet (‘GoGoGo’, nvdr.). Daar verandert alles. Je komt in een wereld waar je je als een vis in het water voelt. Je houdt van de sfeer op de set, het vroege opstaan, de hele dag spelen en praten met mensen.‘

‘Ineens besef je dat je te veel geleefd hebt voor anderen. Dat je te veel bezig was met wat je dacht te moeten zijn. Eindelijk durf je toe te geven wat je wil: verhalen vertellen als actrice, als presentatrice, in welke vorm dan ook. Je leven verloopt wat atypisch, vergeleken met dat van veel andere meisjes van je leeftijd. Soms zal je stressen. “Oei, ik heb nog geen huis en kinderen. Moet dat niet stilaan?” Twijfel niet te veel. Je krijgt tijd en ruimte om van alles uit te proberen, en je hebt daarbij steeds net genoeg geld om altijd cornflakes van het huismerk (de lekkerste!) te kopen. En rond je 28ste worden dingen duidelijker. En dan zal je beseffen dat je nooit had gestaan waar je nu staat zonder alles wat ervoor kwam. En dat zal je alles waard zijn.’

Liefs, Frances

Tekst: Kaatje De Coninck

Lees ook:

• Dorianne Aussems over haar coming-out: ‘Jonge bekende vrouwen die lesbisch zijn, lijken het allemaal te verzwijgen’
• StuBru-stem Sofie Engelen is zwanger als zelfstandige: ‘Pas na drie maanden uitkering en geen ouderschapsverlof.’
• Flo Windey: ‘Ik wil mijn borsten kunnen tonen als ik dat wil. Ik ken geen schaamte.’