‘Als je niet geholpen wordt van thuis uit, ben je helaas de pineut.’
9 lezers getuigen over waarom ze (nog) geen huis kunnen kopen
Het is algemeen geweten: vastgoed kopen is de dag van vandaag niet te onderschatten. De prijzen van huizen liggen gigantisch hoog, een lening aangaan is geen pretje en de stijgende rentevoeten maken het er niet makkelijker op. Deze negen lezers herkennen het helemaal en delen waarom zij (nog) geen huis kunnen kopen.
Cecile (32)
‘Ik ben een alleenstaande moeder met twee kindjes van 6 en 9 en huur sinds mijn scheiding opnieuw iets in de omgeving van Malle in Antwerpen. Helaas een erg dure buurt om te vertoeven. Je vindt hier geen huis onder de € 350.000 en dan nog is er werk aan of heeft het maar twee slaapkamers.
Ik hoor vaak dat ik naar Limburg of West-Vlaanderen zou moeten verhuizen omdat daar meer opties zijn, maar ik wil het mijn dochters niet aandoen om zo ver van hun papa en hun school te wonen.
Zelfs met een eigen bijdrage van € 50.000 (de uitkoopsom van ons huis) én een goed inkomen van zo’n € 3200 netto kan ik geen huis vinden met drie slaapkamers in de omgeving waar ik woon. De banken eisen een bepaald inkomen en als alleenstaande ben je ook nog eens een “risico” als je een lening aan wil gaan. Dat terwijl meer dan één op drie huishoudens in België alleenstaande is (uit onderzoek van Statbel in 2023, nvdr). Hoe doe je dat dan nog?’
Als alleenstaande ben je een ‘risico’ als je een lening aan wil gaan. Dat terwijl meer dan één op drie huishoudens in België alleenstaande is.
Kilian (29)
‘Ik word nu 30 jaar en ben echt al jaren op zoek naar iets om te kopen. Ik betaal al tien jaar netjes mijn huur, ik werk al tien jaar in de luchtvaart en heb een goed loon én daarbovenop heb ik ook nog eens mijn eigen zaak in bijberoep. Toch laat geen enkele bank me toe om een lening aan te gaan.
Ik begrijp het zelf niet goed, want ik kan wél € 1100 betalen aan een huurappartement, dat kan ik ook aantonen, maar een lening aangaan en die tussen de € 800 en de € 1000 afbetalen zou dan niet lukken? Als je niet geholpen wordt van thuis uit, ben je helaas de pineut.’
Shauni (28)
‘In december 2021 kochten de papa van mijn zoontje en ik samen een nieuwbouwwoning die nog volop in ontwikkeling was. We gingen een lening aan toen de rentes nog een pak lager lagen, zo’n 2 %. Maar toen begon de tegenslag. Allereerst werd het huis toch hoger geschat dan verwacht, waardoor we zelf nog € 50.000 moesten opleggen. Dat konden we gelukkig lenen van familie.
In augustus 2022 zouden we in ons droomhuis kunnen intrekken, wat perfect uitkwam, want ik was ondertussen zwanger. Maar toen kregen we het slechte nieuws dat de projectontwikkelaar van ons huisje failliet verklaard was. De werken werden stopgezet en de beslissingen omtrent de woning overgedragen aan een curator. Dat proces duurde erg lang, dus onze lening was ondertussen verlopen.
In augustus 2022 zouden we in ons droomhuis kunnen intrekken, wat perfect uitkwam want ik was ondertussen zwanger geworden. Maar toen kregen we het slechte nieuws dat de projectontwikkelaar failliet verklaard was.
Toen het huis terug op de markt kwam, was dat aan een meerprijs die wij niet konden betalen. We gingen dus op zoek naar een goedkoper huis en waren er vrijwel zeker van dat we een lening zouden krijgen, maar omdat de rentes zo fors waren gestegen, was dat niet het geval. Het maximum bedrag dat we konden lenen, was bijna de helft van wat we in december 2021 kregen. Daar stonden we dan, op het punt om te bevallen en zonder woning.
Na een zoektocht van twee maanden vonden we een huisje dat met dat bedrag matchte, maar ondertussen was de rente nóg gestegen, waardoor we zelfs dat bedrag niet konden lenen. We beslisten om naar Nederland te trekken, want daar hadden we wél meer opties.
We vonden een huisje in Nederland en begonnen aan de afbraakwerken, maar een maand erna stapte mijn toenmalige partner, de papa van mijn kindje, uit het leven. Ik bleef alleen achter met mijn zoontje van vier maanden oud. Dat was vreselijk. Ik had op dat moment niets aan de schuldsaldoverzekering, want het huis was te recent aangekocht. Ik moest het huis dus verkopen, want ik kon de lening onmogelijk alleen afbetalen.
Ondertussen woon ik terug bij mijn ouders, maar ik blijf dromen dat ik ooit iets zal kunnen kopen. Maar na al die jaren miserie en verdriet, zijn die dromen jammer genoeg nog ver weg.’
Heb je na deze getuigenis nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Nina (34)
‘Ik ben alleenstaande met een zoontje en kocht in 2022 een bouwgrond. Jammer genoeg is dat momenteel alles, want ik heb niet genoeg eigen inbreng om er verder iets mee te doen. Ik woon daarom bij mijn ouders, want dat lijkt me de beste manier om nog zo veel mogelijk te sparen. Toch moet ik toegeven dat dat niet altijd gemakkelijk is, zeker niet met een kindje, want je moet je natuurlijk altijd aanpassen.
Ik ga bewust voor een eigen woning op mijn naam, zo ben ik niet afhankelijk van iemand anders en kan ik precies mijn leven leiden zoals ik het wil. Nu nog even sparen dus, om hopelijk snel te kunnen genieten van mijn droomwoning.’
Marissa (25)
‘Het is bijna onmogelijk om nog een woning te kopen zonder hulp van ouders of dergelijke. Ik kom zelf uit een gezin uit de middenklasse: we kwamen altijd rond, maar kregen wel mee dat je niet zomaar kan krijgen wat je wilt. Ik heb altijd studentenjobs gehad zodat ik zelf kon betalen voor extraatjes, reizen en voor ook een deel van mijn kot.
Ondertussen werk ik al twee jaar en huur ik al even lang een appartementje. Daardoor is sparen natuurlijk erg moeilijk, want ook de huurprijzen liggen abnormaal hoog. Door verschillende omstandigheden is het niet mogelijk om bij mijn ouders te wonen, dus ik kan niet anders dan het zo te doen.
Ik krijg er echt stress van. Ik vraag me soms af of het me ooit zelfs wel zal lukken om een woning te kopen. Zéker in mijn eentje, want zelfs als koppel is het zo moeilijk.’
Ik vraag me soms af of het me ooit zelfs wel zal lukken om een woning te kopen. Zéker in mijn eentje, want zelfs als koppel is het zo moeilijk.
Charlotte (21)
‘Ik woon sinds februari samen met mijn vriend in een huurhuis. We dromen ervan om ons eigen huisje te kopen, want in een huurpand kan je niet doen wat je zelf wilt. Jammer genoeg komen we allebei uit een slechte thuissituatie. Zelf heb ik als student altijd hard gewerkt voor de zaak van mijn papa, maar ik moest die centjes thuis afgeven. Mijn eigen kleren, schoenen en zelfs menstruatieproducten moest ik zelf kopen. Ik had dus niets op mijn spaarboekje staan toen ik met mijn vriend ging samenwonen.
Ook hij draagt heel wat bagage van thuis uit mee. Tot op de dag van vandaag blijft die situatie erg moeilijk en kost het ons ook geld. Voor een lening komen we verre van in aanmerking, want we hebben allebei geen eigen inbreng. Maar sparen is erg moeilijk als je huurt, al werk je nog zo hard. Het is jammer dat ze het jongeren zo moeilijk maken. Dat maakt het niet altijd even simpel om positief te denken over de toekomst.’
Nadia (31)
‘Als alleenstaande moeder is het zo moeilijk om een woning te financieren. Door toedoen van mijn ex-partner stond ik jarenlang op de zwarte lijst, waardoor ik een lange tijd overal stante pede werd geweigerd. Daar ben ik nu bijna van af, maar de hoge levenskosten en lage lonen maken dat ik moeilijk kan sparen. Als je dan ook nog eens de aankoopprijzen van een huis of appartement bekijkt, lijkt het bijna onmogelijk. Als je dan al eens iets vindt aan een lagere prijs, zijn er nog superveel renovatiewerken aan. Ook dat lukt me niet.
Ik nam al contact op met het Vlaams Woningfonds, maar zij wisten me te vertellen dat hun budget op is. Vroeger bestond er nog zoiets als huurkoop bij sociale woningen bijvoorbeeld, maar ook dat is jammer genoeg geen optie meer. Ik weet niet wat ik nog kan doen.’
Voorlopig blijf ik dus nog even in mijn motorhome wonen zodat ik nog wat kan sparen en ooit hopelijk wél iets voor mezelf kan kopen.
Charissa (33)
‘Toen mijn vorige relatie op de klippen liep, kwam ik er alleen voor te staan. In m’n eentje een huis kopen was niet van toepassing, daar kon ik niet genoeg voor lenen. Ook een huurhuis kon ik niet betalen: de huur ligt vaak erg hoog en dan heb je het nog niet over elektriciteit, gas, water,… Daarbij heb ik een hond, dus een klein appartementje was ook geen optie.
Ik heb mezelf dan maar een tweedehands motorhome aangeschaft waarin ik nu al bijna twee jaar woon. Dankzij mijn zonnepaneel betaal ik geen elektriciteitskosten en wat ik moet betalen voor brandstof, water en gas valt goed mee. Op deze manier kan ik toch sparen om ooit een klein huisje te kunnen kopen.
Maar ook een ‘klein huisje’ kopen, is niet evident. Heel wat gemeentes keuren een tiny house niet goed en er bestaan veel regels rond bouwgronden, je mag daar niet zomaar zetten wat je wilt. Die bouwgronden zijn in Vlaanderen bovendien bijna niet te betalen.
Als ik dan een betaalbaar huisje vind, moet dat gerenoveerd worden binnen de vijf jaar. Daardoor krijg ik ook niet de kans om die kosten verder te verdelen overheen de jaren. Voorlopig blijf ik dus nog even in mijn motorhome wonen zodat ik nog wat kan sparen en ooit hopelijk wél iets voor mezelf kan kopen.’
Anouk (34)
‘Ik ben alleenstaande mama met een dochtertje van bijna zes jaar. Zo’n vier jaar geleden ging ik uit elkaar met haar papa en het huis dat we toen samen hadden, is verkocht aan iemand die het nu verhuurt aan mij. Daar woon ik tot op de dag van vandaag gelukkig nog steeds en de huurprijs valt best mee.
Toch ben ik nog steeds op zoek naar een huis om te kopen, want ik wil verder met mijn leven. Ik wil opnieuw beginnen, maar ik heb het gevoel dat het door de hoge rentes en aankoopprijzen gewoon niet lukt. Ik heb wat eigen inbreng, maar niet genoeg om een mooie lening te krijgen bij de bank. De huizen die betaalbaar zijn, zijn onbewoonbaar voor mijn dochtertje en mezelf. Ik kan ook geen extra budget vrijmaken om te verbouwen of renoveren, dus de zoektocht is erg moeilijk.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
