Ooit had je de droom de nieuwe Vanessa Carlton of Jimi Hendrix te worden. Nu blijft van die droom enkel nog een stoffige piano of gitaar in de hoek van je ouderlijk huis over. Of je nu vrijwillig of onder lichte dwang naar de muziekschool ging, deze situaties herken je wel.
De eerste keer dat je tijdens de les notenleer de maat moest slaan met je arm, voelde je je een halvegare.
Er zat sowieso een leerling bij jou in de les die totáál geen gevoel voor ritme of toon had. En het was hi-la-risch wanneer hij of zij noten moest lezen of moest zingen.
Het leukste deel: samenzang. Want de groep was zo groot dat je ‘t kon uithangen én vals kon zingen zonder dat de leraar het doorhad.
Je beseft nu pas hoe verschrikkelijk vervelend het moet geweest zijn voor je ouders om elk optreden van de muziekschool – instrument, samenzang, samenspel en openbare examens – helemaal uit te zitten.
Je bent vaak boos geweest op je ouders dat ze je na school naar nóg een les stuurden, maar zodra je in het middelbaar kwam, was je hen dankbaar. Want jij was tenminste niet een van die sukkeltjes die struikelden over het noten lezen in de les M.O.
