Ondanks de vooroordelen, zijn zij wél hedendaags, modern en bezig met het milieu. Ines en Margo die het op hún manier doen, vertellen over de liefde voor hun stiel.
Ze hebben een vleesveebedrijf met 150 runderen, allemaal Belgisch wit-blauw. Ze verkopen ook vleespakketten met eigen vlees en baten samen met hun mama ook speelboerderij Ravot uit, met onder andere een pony, ezel, geitjes, schapen, varkens en konijnen.
Ines: ‘Mama was kleuterjuf, papa hield een runderbedrijf samen met zijn broer. Ze hadden op hun hoogtepunt een kleine duizend koeien. Boeren was papa’s droom en passie, maar hij heeft ons nooit gevraagd om veel te helpen in het bedrijf.’
Margo: ‘Ines, zo voelde hij, had veel affiniteit met de dieren, ik met de meer organisatorische kant. Daar liet hij ons soms wat verantwoordelijkheid in nemen. We zijn nooit verplicht moeten opstaan om de koeien eten te geven, maar gingen weleens rond met de borstelmachine of mestten een stal uit. Op de boerderij opgroeien was vooral leuk: de ruimte, de dieren, huizen bouwen in het stro en met de jeep mogen rijden op de weide (lacht). Ik heb ooit eens een spreekbeurt gegeven over de koe, toen bracht papa een kalfje langs.’
Ines: ‘We waren heel trots op papa en de boerderij, maar we zagen natuurlijk dat het enorm veel werk was. Elke dag om vijf uur op, vaak werkte hij tot negen uur ’s avonds, al die administratie, ’s nachts opstaan als er koeien moeten kalveren, geen weekends vrij… Ik denk dat we geen van beiden echt geneigd waren de boerderij over te nemen. Zeker toen we pubers waren, gingen we liever tennissen of met vrienden naar het jeugdhuis dan dat we hier werkten. Toen hij ouder werd, besefte papa wel dat hij af en toe wat meer van het leven moest genieten. Maar dit was zo zijn passie, dat hij nooit het gevoel heeft gehad dat hij een dag in zijn leven heeft moeten werken.’
Tractorrijbewijs
Margo: ‘Enkele jaren geleden werd papa ziek, kanker. Mama was toen net met de speelboerderij begonnen, haar grote droom, waar ik graag aan meewerkte. Ik hielp en help mama vooral met de kinderboerderij. Verder studeer ik marketing en verzorg ik de social media van Ravot. Ik help haar ook met teambuildings of kampen organiseren. De koeien… dat is niets voor mij. Al vind ik het niet erg om af en toe een kalfje te voeden met de fles.’
Ik denk dat papa trots zou zijn op hoe we het samen doen.
Ines: ‘Twee zomers geleden is papa overleden. We hebben het niet specifiek gehad over hoe het verder zou gaan met de boerderij, maar hij voelde wel dat mijn hart hier steeds meer lag. Ik studeerde voor bio-ingenieur en had net de optie landbouwkunde gekozen. We hebben 150 koeien gehouden. Dat kan ik voorlopig aan naast mijn studies. Gelukkig heb ik heel veel hulp van vrienden en familie, de broer van mijn papa onder anderen. Dat moest ook wel: ik heb bijvoorbeeld geen tractorrijbewijs, niet zo handig als je het land moet bewerken of stro moet vervoeren. Want we produceren hier ook eigen ruwvoer voor de koeien. Ondertussen ben ik wel aan het studeren voor dat rijbewijs!’
Meisjes aan de macht
Ines: ‘Soms denk ik wel eens: man, ik ben hier echt te zwak voor. Zoals toen ik voor het eerst een kabel moest vastmaken aan een zware machine en dat niet lukte. Dan moet je ’s ochtends vroeg je nonkel bellen om je te komen redden. Niet leuk.’
Margo: ‘Ze is intussen wel al veel sterker geworden: nu doet ze het gewoon zelf!’
Ines: ‘Je ziet jammer genoeg ook al aan mijn handen dat ik hard gewerkt heb (lacht). Ik denk dat mama weleens wakker ligt ’s nachts: of we dit met ons drieën wel allemaal gedaan krijgen. Zij doet ook de financiën, dus daar hoeven wij ons geen zorgen over te maken. Sowieso heb ik geen slapeloze nachten: daarvoor zijn de dagen te zwaar, ik slaap als een blok!’
Margo: ‘Het enige waar je van wakker ligt, is als een koe moet kalven. Als Ines eens iets gaat eten met haar vriendinnen of bij haar vriend slaapt, durft ze een berichtje te sturen: “Margo, check eens bij die koe”.’
Slapeloze nachten? Daarvoor zijn de dagen te zwaar: ik slaap als een blok.
Ines: ‘Papa wist met al z’n ervaring wanneer een koe klaar was om te bevallen. Ik moet dat nog veel meer meten en opvolgen. Ik ben nu al wat technische zaken aan het aanpassen in de stal, onder andere een beter wifisignaal, zodat ik hun temperatuur digitaal kan bijhouden: de beste graadmeter voor wanneer ze bevallen. Een app houdt je dan continu op de hoogte. Dan zou ik geruster zijn.’
Margo: ‘Pas op, die wifi is ook om Spotify te kunnen afspelen. Leuker voor de koeien én Ines (lacht).’
Ines: ‘Ik heb ook al een camera opgehangen, zodat ik op afstand zie hoe het in de stal is. En ik probeer de voeding van de dieren zo aan te passen dat we zo min mogelijk gassen uitstoten. Ik probeer hen ook te voederen volgens welke voedingsstoffen ze op een bepaalde leeftijd het meest nodig hebben. Ik heb daar mijn thesis over gemaakt en vind dat razend interessant.’
Juist beeld van de boerenstiel
Ines: ‘Ik denk wel dat papa trots zou zijn op wat we met ons drieën aan het doen zijn. Nondedju, zie ze bezig. Al denk ik soms, als ik een fout maak of zoiets: wat zou hij nu denken?’
Margo: ‘Tja, we kunnen het ook maar op onze eigen manier doen. Het gaat niet altijd perfect, maar fouten maken mag. Voorlopig gaat het goed, hopelijk blijft het zo.’
Ines: ‘Ik wil ook echt mijn leven naast de boerderij blijven houden. Wat meer op reis gaan dan papa deed. En dit jaar ga ik nog een lerarenopleiding volgen. Ik wil graag mijn opties openhouden. Kan ik dit volhouden? Als ik kinderen heb, bijvoorbeeld? Dat weet ik niet. Gelukkig heb ik, voorlopig, voldoende energie. We zullen zien.’
Margo: ‘We vinden het ook heel belangrijk om aan “landbouwverbreding” te doen, zoals mama altijd zegt. Door de speelboerderij komen hier continu klassen en kinderen langs. Zij komen dan in contact met hooi, stro, de dieren en een werkend runderbedrijf. We hopen dat hen dat een juist beeld van de boerenstiel geeft.’
Ines: ‘Dat ze zien waar hun eten vandaan komt. Als mensen horen dat ik koeien kweek voor vlees, zie ik ze denken. Milieuvervuiling, hormonen. Ik heb het allemaal al gehoord (lacht). Ik probeer hen dan uit te leggen wat we juist doen. Hoe de spiermassa van onze koeien wel natuurlijk is en dat Belgisch wit-blauw de meeste kilo’s vlees produceert voor wat ze uitstoten. Dus dat het helemaal niet zo vervuilend is als ze denken.’
‘En vind ik dat iedereen elke dag kilo’s vlees moet eten? Nee, wij eten hier ook veggie en vis. Maar als je vlees eet, laat het dan van een boerderij dicht bij je zijn waar je de werkwijze kent. Die korte keten vind ik belangrijk. En nee, ik vind het ook niet makkelijk om een koe waarvoor ik heb gezorgd naar het slachthuis te sturen. Maar ik weet wel dat ik ze het best mogelijke leven heb gegeven.
Ondertussen heeft Ines zelf nog ‘Fines’ opgestart. Via het merk Fines, een combinatie van Farm en Ines, wil ze mensen op de hoogte brengen van het leven op de boerderij. Zo vertelt ze het verhaal achter het stukje vlees. Verder kan je er ook vlees van Fines bestellen. Voor meer informatie kan je terecht op www.boerderijfines.be.
Lees ook:
- Marine vond haar droomjob, maar het was even zoeken: ‘Ik haal nu veel voldoening uit m’n werk’
- Coline nam in volle coronacrisis een loopbaanonderbreking om een nieuwe passie te zoeken
- VIDEO: Marelva geniet van haar ‘doodnormale’ job als postbode
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
