Er bestaan ook nog namen die zonder 'De Slimste Mens' gelanceerd worden. Noteer Frances Lefebure in je lijstje met gezichten van 2017. Dit voorjaar palmt ze je scherm in als actrice én als presentatrice.
Misschien kende je Frances al van haar rollen in 'Nieuw Texas', 'Spitsbroers' en 'Vriendinnen'. Misschien ook niet, maar dan is de kans klein dat je haar schone verschijning de komende maanden nog kan ontlopen. Sinds 16 januari is Frances als sommelier Tessa te zien in 'Amigo’s', de gloednieuwe VTM-reeks over vijf ex-gedetineerden die samen een restaurant opstarten. Later dit voorjaar speelt Frances in het fijne gezelschap van Otto-Jan Ham en Sven De Leyer voor cupido in 'Hotel Römantiek' op VIER. Het moge duidelijk zijn: er is een nieuwe Vlaamse ster die klaarstaat om aan de showbizzhemel te rijzen.
We spreken af met Frances in een café in Elsene, de plek waar ze vier jaar geleden naartoe is verhuisd. Voor een studie, de liefde, de job? ‘Nee, voor geen enkele praktische reden. Ik ben in Gent opgegroeid, heb in Antwerpen gestudeerd. Beide steden had ik wel even gezien, Brussel was de enige grote stad die overbleef. Dus ben ik hiernaartoe verhuisd.’ De keuzes in het leven hoeven niet altijd zo moeilijk te zijn, dat is toch het gevoel dat we na het interview met deze wijze 27-jarige zullen overhouden. Maar eerst beginnen bij de aanleiding voor onze ontmoeting: haar hoofdrol in de serie 'Amigo’s'.
'Amigo’s' vertelt het verhaal van vijf ex-gedetineerden die samen een restaurant starten. Ben jij een van hen?
‘Nee, het verhaal gaat over vijf mannen die elkaar in de Nieuwe Wandeling in Gent (de gevangenis, red.) hebben leren kennen en vrienden zijn geworden. Na hun vrijlating willen ze werk maken van een schone lei en beginnen ze samen een restaurant. Eén van die ex-gedetineerden is mijn papa, die ik sinds mijn zestiende niet meer gezien heb. Ondertussen ben ik sommelier geworden en achter de rug van mijn vader solliciteer ik bij zijn vrienden naar een job in het restaurant. Die krijg ik en zo start het verhaal.’
INTERVIEW Frances Lefebure: ‘Ik ben niet zo onzeker, omdat ik heel goed besef wat ik níét kan.’
Heb jij dan een behoorlijke wijnkennis?
‘Totaal niet! ik drink heel graag wijn, maar ik weet er niet zo veel van. Gelukkig was dat ook niet echt nodig. Ik heb wel een paar lessen gevolgd bij de Hotelschool om heel praktisch te leren hoe ik een fles moet openen zoals een sommelier het zou doen. Mijn personage Tessa is immers een sommelier met de nodige diploma’s en ervaring, die klungelt niet met kurken en flessenopeners. En of ik bij het oefenen gesukkeld heb, het was zoveel moeilijker dan ik had verwacht! Ik denk dat het de schuld is van mijn kleine handjes, die ook niet echt gespierd zijn. Om een fles gezwind met één hand te openen heb je echt wel wat force nodig.’
Mijn allergrootste talent is blij zijn met wat ik heb.
Force die ze verwachten van het enige vrouwelijke hoofdpersonage.
‘Er zijn meer vrouwen die een vrij prominente rol hebben, hoor. Zo is de vrouwelijke directrice van de gevangenis een belangrijk personage in het verhaal en daarnaast is er ook de vrouwelijke politieagent, gespeeld door Ruth Becquart. Maar in het restaurant ben ik inderdaad de enige vrouw.’
Als vrouw in de minderheid zijn: zorgt dat voor een aparte dynamiek op de set?
‘Er werd héél goed voor mij goed gezorgd. Superfijn vond ik het om door de mannen en de crew zo in de watten te worden gelegd. Op een koude draaidag was ik bijvoorbeeld de eerste die een dekentje en een warme koffie kreeg onder het mom van ‘die mannen kunnen daar wel tegen’. Ik heb vaak gezegd dat het de perfecte omstandigheden waren om een hoofdrol in te spelen (lacht).’
'Amigo’s' bestaat uit een topcast. Waren er acteurs naar wie je op voorhand zelf opkeek?
‘Ik kende Ruth van Clan, wat ik een geweldige reeks vond. Ze heeft die rol ook schitterend gespeeld en is ook gewoon een supertoffe madam. Dan heb je natuurlijk Johny...’
Hoe heet hij ook weer met zijn achternaam... Voners!
‘Ja! Ik wilde al Waterslaeghers zeggen (lacht). Gek hè, gewoon omdat je Johny zo goed kent (als Xavier, red.) uit 'De Kampioenen', hij is zo’n icoon. Je staat er niet meer bij stil dat hij ook nog andere rollen kan spelen en dan zet die daar in 'Amigo’s' zo een dijk van een personage neer, echt ongelooflijk. Hij is niet alleen een steengoede acteur, maar ook nog eens een superlieve man. Een beetje het vaderlijke ouderdomsdeken van de set. En dan heb je nog Jurgen Delnaet, die in 'Amigo’s' mijn papa speelt. Jurgen was mijn leraar in het tweede en derde jaar aan het Conservatorium en komt net als ik uit Gent, dus dat maakte het op zich al bijzonder. We hebben samen casting gedaan en dat klikte meteen supergoed. Hij is dan ook een topacteur, iemand die gebeten is door zijn vak en er ongelooflijk hard voor gaat.’
Acteren voelt voor mij niet als werken.
INTERVIEW Frances Lefebure: ‘Ik ben niet zo onzeker, omdat ik heel goed besef wat ik níét kan.’
Ben jij een superharde werker? Die soms over haar grenzen gaat?
‘Eigenlijk ken ik mijn grenzen vrij goed. Met het ouder worden ben ik ook niet meer zo zoekend in mijn stijl van spelen. Ik acteer steeds meer op intuïtie, op impulsen, en speel erg in op de dialoog die ik met de tegenspeler aanga. Daardoor voelt het voor mij niet als werken aan. Het blijft exact hetzelfde speelplezier als vroeger, toen ik als klein meisje met mijn zus speelde: ‘Jij bent de juf en ik de leerlinge’. Juist omdat het zo leuk is, voelt het vaak vreemd om ervoor betaald te worden. Nog geen enkele dag heeft mijn job als werken aangevoeld, en ik denk dat dit voor vrijwel alle acteurs het geval is.’
Binnenkort zien we jou ook als host aan het werk: samen met Otto-Jan Ham en Sven De Leyer presenteer je 'Hotel Römantiek' op VIER, een programma waarin jullie een bende single 65-plussers mee op reis nemen. Ben jij een geboren koppelaar?
‘Vind ik dat twee mensen bij elkaar horen, dan durf ik ze wel in elkaars richting te brengen, zonder te pushen. Ook in 'Hotel Römantiek' hebben we nooit iets willen forceren. Het was onze taak om een leuke tijd te creëren voor de deelnemers met toffe activiteiten, waarbij ze elkaar beter leren kennen. De rest gebeurde vanzelf. Het heeft natuurlijk geholpen dat we met mensen op reis waren die al openstonden voor het idee. Niet per se om een lief te vinden, wel om nieuwe mensen te leren kennen en vrienden te maken. Voelden we dat er iets groeide, dan deden we wel ons best om dat duo de volgende keer iets samen te laten doen. Al verdachten de deelnemers ons van veel meer dan we daadwerkelijk van plan waren. Dan lachten ze ons toe en zeiden: “Jullie zijn iets van plan, hè, jullie snodaards.” Terwijl wij geen flauw benul hadden (lacht). Meer nog dan koppelaars waren Otto-Jan, Sven en ik hun reisleiders en tegelijk hun klankbord: altijd konden ze bij ons terecht.’
Zou een 70-jarige single Frances zich inschrijven voor 'Hotel Römantiek'?
‘Met wat ik nu weet, absoluut wel. Het is zo’n integer programma geworden, waar alle deelnemers met veel respect in beeld worden gebracht. Sommige realityprogramma’s zetten zaken in scène of spelen met montage, dat is precies het tegenovergestelde van wat dit programma is. Onlangs hebben we een reünie gehouden met alle deelnemers, en allemaal waren ze heel blij met het eindresultaat. Het programma heeft velen onder hen terug doen openbloeien en getoond dat ze er ook nog bij horen in onze samenleving. Ze hebben ook nieuwe vrienden gemaakt en zijn een hechte vriendengroep geworden.’
INTERVIEW Frances Lefebure: ‘Ik ben niet zo onzeker, omdat ik heel goed besef wat ik níét kan.’
Heeft het jouw kijk op de liefde veranderd?
‘Ik ben er echt van geschrokken dat verliefdheid niet verandert. Of je nu een puber van 15 bent of een 75-jarige, die doldwaze gevoelens van verliefdheid blijven precies hetzelfde. Het is gek hoe je langs de ene kant die mensen hoort praten over hun rijkgevulde leven, hun liefdesgeschiedenis en al die wijsheid die ze verzameld hebben. Het volgende moment worden ze helemaal opgeslorpt door die zotte verliefdheid. Dat vond ik mooi om te zien, maar ook wel beangstigend. Ik dacht dat er met de jaren een gematigdheid in de liefde kwam. Dat je nog wel liefde kon voelen, maar dat de onrust, de zottigheid en het verdriet dat er soms mee gepaard gaat, minder zouden worden. Niet dus. Leuk, maar best spannend ook.’
Of je nu 15 of 75 bent: die doldwaze verliefde gevoelens blijven hetzelfde.
Ben jij een romantische ziel?
‘Ja, maar niet de cliché rode rozen variant. Ik ben iemand die heel erg investeert in een relatie. Kies ik voor iemand, dan ga ik er ook voor en wil ik voor hem zorgen en hem zeggen hoe graag ik hem zie. Ik geloof ook in een koppel als team, een zekere symbiose vind ik een must in een relatie, zonder in een Siamese tweeling te vervallen. Elkaar versterken en hogerop tillen is het mooie van de liefde.’
Heb jij een vriend?
‘Ja, twee jaar zijn we nu samen. En het wordt alleen maar leuker en leuker, wat een goed teken is, toch?’
Is hij ook acteur?
‘Nee, cameraman. Een beetje een cliché, maar anderzijds ook normaal: hoeveel mensen leren hun partner niet op de werkvloer kennen? Het maakt het op sommige vlakken ook heel gemakkelijk. We hebben beide onregelmatige uren en begrijpen dus perfect wat voor een leven dat daarmee gepaard gaat.’
INTERVIEW Frances Lefebure: ‘Ik ben niet zo onzeker, omdat ik heel goed besef wat ik níét kan.’
Als presentatrice maak je nu je debuut naast twee tv-kleppers van formaat. Een kans enerzijds, maar maakt de ervaring van Otto-Jan en Sven jou ook niet onzeker?
‘Ik ben van nature niet zo onzeker. Niet omdat ik van mezelf vind dat ik alles kan, maar juist omdat ik heel goed besef wat ik niet kan en me daar ook bij neerleg. Ik heb geen al te hoge dunk van mezelf. Otto-Jan en Sven zijn super in hun droge humor, in hun ad rem zijn, en zijn ongelooflijke vakmannen wat televisie maken betreft. Mijn taak was gewoon Frances zijn: enthousiast, met mijn soms misschien naïeve geloof in de liefde en interesse in de verhalen van mensen. Tijdens de opnames vroeg de productie mij één keer heel ad rem te zijn, maar toen heb ik meteen gezegd dat daar mijn kracht niet lag. Zij begrepen dat perfect en respecteerden het.’
Het getuigt wel van zelfkennis dat je op je 27 al zo goed beseft waar je talenten en grenzen liggen én ook nog eens op tijd stop durft te zeggen. Hoe ben je tot dat inzicht gekomen?
‘Ik denk dat ik dat altijd wel in mij heb gehad. Mijn nichtje zegt vaak dat ik de Boeddha van de familie ben. Heel wat van mijn familieleden zijn erg zoekende mensen die alles heel goed willen doen en extreem perfectionistisch zijn. Ik ben eigenlijk niet zo perfectionistisch, maar juist diegene die zegt: ‘Rustig, het is maar een spelletje’ of ‘Je moet het allemaal niet zo ernstig nemen’. Het is vrij simpel hoor: je moet gewoon doen wat je voelt en graag doet. Probeer niet te zijn wat je niet bent. Ik weet dat ik nooit de allerbeste actrice zal zijn, noch de allerbeste presentatrice of interviewer. Mijn allergrootste talent is tevredenheid, ik ben goed in blij zijn met wat ik heb. Veel mensen zoeken en denken: is dit het? Ik denk: ja, dit is het en veel meer is het niet, hoor.
Zo nuchter!
‘Dat is zo. Elke dag komen er zaken op je pad waar je mee moet omgaan. Je zal fouten maken, je zal mensen kwetsen en ontgoochelen. Hopelijk zo min mogelijk. Maar ik heb een paar jaar geleden besloten om mezelf heel graag te zien en mezelf die fouten te vergeven. Beter kan je leren van je fouten en het de volgende dag opnieuw proberen.’
Dat is heel mooi verwoord... De komende weken is het al Frances wat de klok slaat op tv. Wordt 2017 jouw jaar?
‘Dat hoor ik van veel mensen, maar ik bekijk het niet zo. Toevallig komen twee programma’s waaraan ik heb meegewerkt tegelijk op de buis. Maar over een paar maanden zijn de uitzendingen afgelopen en wie weet, kom ik dan wel twee jaar niet meer op televisie en kent niemand Frances Lefebure meer. Bovendien is het niet omdat ik plots op televisie ben dat het een succesvol jaar zou zijn voor mij. Succes gaat daar niet over.’
Wat is succes dan wel voor jou?
‘Als ik op een jaar kan terugkijken en beseffen dat ik het grootste deel van de tijd gelukkig ben geweest en heb gedaan wat ik graag deed, dat ik mij goed voel in mijn relatie en dat alles oké is met mijn familie. Dan is het pas een succesjaar.’
Dan wens ik jou dat en nog veel meer toe.
Wil je nog meer interviews lezen? Klik dan hier.
