Dat vertelde Marc aan Humo, tijdens zijn laatste interview. Het koppel ging acht jaar geleden uit elkaar.
Marc Van Eeghem in afscheidsinterview: ‘Ik ben onlangs getrouwd met de moeder van mijn kinderen’
Humo-journalist Diederik Van den Abeele interviewde acteur Marc Van Eeghem enkele dagen voor hij vorige week donderdag op 57-jarige leeftijd stierf na een zeven jaar durende strijd tegen prostaatkanker. Het resultaat is een prachtig afscheidsinterview. Mooi, maar ook pijnlijk, mede door zijn schoonheid.
Vandaag vind je in Humo een prachtig interview met de overleden acteur Marc Van Eeghem. Een interview waarover het noodlot besliste dat het zijn laatste werd. Humo-journalist Diederik Van den Abeele kreeg van Marc zelf nog het bericht dat hij tevreden was met het interview en de acteur bedankte hem voor de ‘zéér correcte weergave’ van wat hij de journalist vertelde.
De eerste jaren was ik ervan overtuigd dat ik van die rotkanker kon genezen. Maar toen de behandelingen niet meer aansloegen, besefte ik dat het een illusie was, ijdele hoop.
Verloren strijd
Marc kreeg zeven jaar geleden de diagnose van agressieve prostaatkanker met uitzaaiingen in zijn bekken. Vol positiviteit en wilskracht ging hij de strijd tegen de kanker aan. Heel wat medicatie, chemotherapieën, bestralingen en een elektromagnetische therapie later kreeg Marc uiteindelijk te horen dat de medische wereld hem geen genezing meer te bieden had.
In oktober van dit jaar vertelde Marc in een radio-interview dat alle behandelingen stopgezet werden: ‘Ik was tot het besluit gekomen dat ik aan het einde van mijn behandelparcours was gekomen. De eerste jaren was ik ervan overtuigd dat ik van die rotkanker kon genezen, dat geloofde ik echt. Maar toen de ene na de andere behandeling niet meer aansloeg, besefte ik dat het een illusie was, ijdele hoop. En toen werd mijn doel: zo lang mogelijk stabiel blijven, met kanker als een chronische ziekte.’
Maar ook die hoop gaf Marc op, vertelde hij tijdens het interview: ‘Ik maak me geen illusies: de kanker zal zich verder blijven uitzaaien, daar valt niks meer tegen te beginnen. Het enige wat ik nu nog kan doen, is de pijn onderdrukken.‘ Een verschrikkelijk oneerlijk lot voor een positieve, levenslustige man van 57: ‘Ik ben nog te jong om dood te gaan. Ik ben de jongste van vijf broers, ik heb twee jonge zonen... Normaal gezien ga je dan nog niet dood.’
Sterven in een warm nest
Ook al had Marc op het moment van het interview geen relatie, hij wist dat hij niet eenzaam zou sterven: ‘Het maakt me gelukkig dat veel mensen zo graag bij me willen zijn. Ik word overweldigd door al die liefde en vriendschap. Ik oogst nu wat ik gezaaid heb: de mensen met wie ik in mijn leven goed ben omgegaan, zijn er nu voor mij. Nee, ik zal zeker niet eenzaam sterven.’
Marc heeft zijn lot aanvaard. Hij spreekt volgens Humo zonder kwaadheid of zelfmedelijden. Enkel wanneer het over zijn zonen van 18 en 20 gaat, krijgt Marc tranen in de ogen: ‘Wat kun je zeggen tegen je kinderen als je weet dat je er straks niet meer bent? Dat de dood bij het leven hoort? Dat ieder kind vroeg of laat zijn moeder of vader verliest? Dat het leven verder gaat? Dat ze niet te veel mogen treuren? Ik vind het heel moeilijk om dat soort dingen tegen mijn kinderen te zeggen, daarom doe ik het liever niet. Ik probeer hun alleen nog wat levenswijsheid mee te geven. Ik zeg hun dat ik hoop dat ze iets in hun leven zullen doen wat ze graag doen, want dat is een grote bron van geluk. Kijk naar mij: ik heb altijd gedaan wat ik ontzettend graag deed, en dat heeft me heel gelukkig gemaakt. Ik denk niet dat ik de voorbije jaren met veel plezier was gaan werken als ik een andere job had gehad. Ik hoop dat mijn zonen ook iets zullen doen dat hen evenveel vreugde en plezier bezorgt.’
Voor de kinderen was het belangrijk dat hun ouders symbolisch weer bij elkaar waren, dat we eindelijk weer een gezin waren.
Getrouwd met mijn ex
‘Ik ben een paar weken geleden getrouwd met Kristel Dotremont, de moeder van mijn twee kinderen. Wij zijn acht jaar geleden uit elkaar gegaan, maar we vonden het allebei een goed idee om nu, in deze laatste fase van mijn leven, te trouwen. Er waren een aantal praktische overwegingen erfeniskwesties en dergelijke maar we hebben het ook om emotionele redenen gedaan: Kristel en ik hebben altijd een goede band gehad, en voor de kinderen was het belangrijk dat hun ouders symbolisch weer bij elkaar waren, dat we eindelijk weer een gezin waren. Onze zonen waren trouwens getuige bij het huwelijk ze waren heel fier en blij dat ze hun steentje konden bijdragen. We hebben hier, in mijn appartement, een groot feest gegeven, met al onze vrienden erbij. Binnenkort komen Kristel en de jongens trouwens bij mij wonen. Op de één of andere manier is de cirkel nu rond voor mij. Dat geeft me een groot gevoel van rust.‘
Marc en zijn ex-vriendin Britt – die pas een jaar een koppel vormden toen Marc zijn diagnose kreeg – zijn uit elkaar gegaan omdat Marc zelf daarop had aangedrongen: ‘Britt is twintig jaar jonger dan ik, ze had nog een heel leven voor zich toen ik kanker kreeg. Ik wou niet dat ze hulpeloos moest toekijken hoe haar impotente man langzaam aftakelde en zijn dood tegemoet ging... Na de diagnose hebben we nog een hele tijd geprobeerd om samen te blijven, we hebben zelfs nog even samengewoond dat was heel moedig van haar, ze wou er echt voor gaan, samen met mij maar het is toch niet gelukt. Dat was heel pijnlijk, zowel voor mij als voor haar. Uiteindelijk heeft ze mij en de pijn die met onze breuk gepaard ging toch kunnen loslaten. Ze heeft nu een nieuwe vriend, en ze is gelukkig. En de liefde en de vriendschap tussen ons, die zijn gebleven. Ze komt me geregeld bezoeken, soms zit ze hier zelfs samen met mijn vrouw aan mijn bed.’
Voor mij is het goed zo: alles klopt, alles is in balans, de cirkel is rond.
Geen verdriet voor de dood
Marc vertelde tot slot dat hij niet verdrietig was dat hij zou sterven, omdat hij een goed leven gehad heeft: ‘Ik heb veel liefde en vriendschap gekend, ik heb twee prachtige kinderen op de wereld gezet, en ik heb altijd kunnen doen wat ik graag deed. Wie kan dat zeggen? Het had best wat langer mogen duren, uiteraard, maar jammer genoeg beslis ik daar niet over. Het zij zo. Ik ga in ieder geval proberen om tot het laatste moment positief te blijven en dankbaar te zijn voor alle mooie dingen die ik heb meegemaakt, en voor alle mooie dingen die nog zullen komen.’
Voor Marc was de cirkel rond. Die uitspraak bezorgt hopelijk ook zijn naasten op termijn enige rust: ‘Eigenlijk komt het op dit moment allemaal een beetje samen: alle mensen die ik in mijn leven belangrijk heb gevonden, verzamelen zich nu om mij heen, om me te helpen deze laatste fase van mijn leven op een aangename en waardige manier door te komen. Ik merk dat veel mensen mij graag zien, en ik word overstelpt met liefde dat ontroert me geweldig. Voor mij is het goed zo: alles klopt, alles is in balans, de cirkel is rond.’
Wij wensen Marcs familie, vrienden en omgeving alle sterkte van de wereld toe.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
