3. Heb ik mijn tanden wel grondig genoeg gepoetst?
13 dingen die je denkt tijdens een bezoekje aan de tandarts
Of je nu vijf jaar, vijftien, vijfentwintig of vijfendertig jaar bent: een bezoekje aan de tandarts blijft altijd iets waar je klamme handjes en een serieuze dosis stress van krijgt. Als je in die stoel zit met je mond wagenwijd open, flitsen deze 13 gedachten sowieso door je hoofd.
Hou ik mijn ogen open of doe ik ze dicht?
Als je je ogen openhoudt, kom je zeker niet voor een verrassing te staan als je tandarts een of ander nieuw ‘marteltuig’ neemt. Als je ze daarentegen sluit, word je rustiger en kan je misschien aan iets anders proberen te denken.
Open? Dan maar focussen op die poster.
Als je ervoor kiest om je ogen toch maar niet te sluiten, dan zoek je meestal een punt om op te focussen. Die oude poster die er al hangt sinds je tiende, de felle lamp die boven je hangt of gewoon het plafond. Alles is beter dan per ongeluk de blik van je tandarts te kruisen terwijl die misschien net heel bezorgd kijkt.
Heb ik mijn tanden grondig genoeg gepoetst?
Vlak voor een bezoekje aan de tandarts poetsen we onze tanden steevast drie keer na elkaar, en dat zeker twee minuten lang élke beurt, en gebruiken we voor die ene keer in het jaar dat flesje mondwater dat stof staat te vergaren op je badkamerkast én flossen we!
Zou mijn adem niet stinken?
We spelen natuurlijk ook twee muntjes naar binnen en kauwen naarstig op een kauwgom tot vlak voor we naar binnen mogen. Toch hopen we stiekem dat de tandarts niet ruikt dat we gisteren looksaus kozen bij onze pita. Oeps!
Moet dit zo hard?
Tandplak verwijderen of met dat ene fijne stokje tussen je tanden gaan. Het lijkt bij alles alsof je tandarts per ongeluk een tand zal meetrekken. Je probeert je hoofd zo stil mogelijk te houden, maar da’s geen evidentie met al dat getrek en gesleur. Oké, we overdrijven misschien een beetje, maar aangenaam is toch anders!
Auwtsch!
Op een bepaald moment, het is helaas onvermijdelijk, voel je toch ergens in je mond een plotse pijnscheut. Je hoopt dat je beeldtaal – lees: verkrampte houding plus diepe frons – de boodschap overbrengt dat het pijn doet, dus dat dit deel snel mag beëindigd worden.
Ik kan mijn mond niet nóg verder opendoen.
Je spert je mond zo ver mogelijk open, tot op een punt dat je bijna kramp krijgt in je kaakspieren. Maar toch krijg je minstens één keer te horen: ‘Iets verder open, alsjeblieft‘.
Ik moet slikken, maar de tandarts is nog bezig in mijn mond.
Je voelt dat je moet slikken, maar er zit nog apparatuur in je mond met daaraan de vingers van je tandarts én je gezicht heeft veel weg van deze emoji: :O. Makkelijk is anders!
Ik hoop dat ik geen gaatjes heb...
Tandplak verwijderen doet ook niet echt deugd, maar dat is niks in vergelijking met de procedure die volgt als je gaatjes hebt. Het enige wat je hoopt als je in die stoel zit en de tandarts met dat kleine spiegeltje je mond induikt, is dat de zoektocht niks oplevert.
Niet de boor!
Het geluid dat de haartjes op je armen onmiddellijk doet rechtstaan, is dat van die gevreesde boor. Je hoopt iedere keer opnieuw dat het gewoon stil blijft...
Moet ik liegen als de tandarts straks vraagt of ik flos en mijn nachtbeugel nog draag?
Je draagt je nachtbeugel al járen niet meer en flosdraad heb je wel degelijk in je badkamerkastje liggen, maar het pakketje is nog niet geopend. Toch komen deze twee vragen standaard terug, en keer op keer knik je braaf je hoofd dat je dat in de toekomst zal doen.
Waar blijf ik met mijn tong?
Er zit van alles en nog wat in je mond, denk maar aan watjes, dat zuigdingetje voor je speeksel, een spiegeltje enzovoort. Soms denken we dat de tandarts vergeten is dat we daar ook nog een tong hebben hangen.
Ik hoop dat ik snel mag spoelen.
Je mond spoelen aan dat lavabootje dat aan je stoel vasthangt, staat meestal gelijk aan het einde van je bezoek. Daarna ben je hopelijk weer goed voor een jaartje!
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
