Van mediteren tot hamburgers bakken in virtual reality.
4 redactrices testten een gloednieuwe VR-bril uit
Virtual reality is aan een stevige opmars bezig en de mogelijkheden zijn eindeloos. Met een gloednieuwe Meta Quest 3 VR-bril testten onze redactrices uit hoe het voelt om je in zo’n andere wereld te begeven.
Beeld je eens een plek in waar je honderd procent jezelf kan zijn en waarvan je instant verwonderd en energiek wordt. De zon schijnt er (zonder dat je kan verbranden!) en je ziet er donderende watervallen, de meest intense regenbogen, besneeuwde bergtoppen of wuivende palmbomen. Je wordt er meegesleept door prachtige muziek op de achtergrond en je lijkt zoveel meer te kunnen. Wel, sinds kort bestaat die wereld: hij zit namelijk in een VR-bril.
Zo’n bril die je gewoon over je ogen schuift, is dan ook de ideale tool om even te ontsnappen aan het grijze weer, je jengelende kinderen of neurotische schoonouders. Hij geeft je het perfecte excuus om even niet met je mails of het nieuws bezig te zijn en je naar een plek te begeven waar het allemaal pais en vree is. Zalig, toch? Bovendien kan je je er sinds een aantal jaar samen met anderen in begeven. Het ideale (en vaak hilarische) uitje met vrienden en familie, zonder dat je er de deur voor uit moet!
Of gaat ons escapisme nu stilaan een brug te ver? Verliezen we door alle virtuele afleiding de oh zo belangrijke aandacht en empathie voor onze naasten? Worden we asociaal van de virtuele wereld – en minder tevreden met het échte leven? Of valt dat allemaal best mee? Vier van onze redactrices namen een nagelnieuw VR-spel (en de bijbehorende belevingswereld) onder de loep met één vraag voor ogen: wat doet zo’n VR-ervaring nu écht met je?
Journaliste Arkasha keek haar angsten in de ogen in ‘Walk the Plank’
‘Ik ben best rationeel, ik vind het belangrijk om mijn mannetje te staan in hachelijke situaties en ik heb eigenlijk weinig last van hoogtevrees, maar toen de mensen van VR op Locatie vertelden dat één op de drie mensen de plank in dit spel niet durft op te lopen, was ik getriggerd. Zou ik het wel durven? Of zou mijn intuïtie toch met me aan de haal gaan?
Het spel gaat zo: wanneer je de VR-bril opzet, sta je in een lift die op het gelijkvloers uitgeeft op een drukke straat in een stad. Dan “duw” je op een knop in beeld en gaat de liftdeur toe. De lift gaat naar boven, je ziet de verdiepingen voorbij bewegen. Het gekke is: in je lichaam voelt het ook echt alsof je stijgt. Dan gaat de liftdeur open en zie je een smalle houten plank voor je liggen, waar je over moet lopen, met een ravijn aan wolkenkrabbers daaronder. De organisatoren hebben ook een echte plank voor je neergelegd op de vloer. Die moet je dus met je voet zien te vinden en erop gaan staan. Met zicht op dat diepe stadsravijn schuifel je zo naar het einde van de plank toe. Je gaat op één been staan, draait een keer rond, raakt je tenen aan en ga zo maar door.
Je wéét dat het niet echt is, maar de sensatie van de angst en de adrenaline bij het zien van die diepe afgrond zijn wél echt.
Je wéét dat het niet echt is, maar de sensatie van de angst en de adrenaline bij het zien van die diepe afgrond zijn wél echt. Ik was oprecht bang om over de plank te lopen, ook al wist ik rationeel heel goed dat ze gewoon op de grond lag, en dat die afgrond dus niet echt was. Het is best straf om te zien hoe sterk je intuïtie is. De begeleider, die je door het spel loodst en je vraagt om zulke kleine kunstjes uit te voeren, vertrouw ik plots niet meer voor de volle honderd procent. Hij vraagt me op het einde van de oefening om van de plank te stappen, waardoor ik naar beneden “val” (of toch in mijn beleving) en op het einde zie ik wit licht verschijnen, waar mijn lichaam ook weer heftig op reageert.
Als ik de bril afzet, blijft de sensatie nog even nazinderen. Ik ben er echt even niet goed van, maar het bibberen zet zich snel om in hernieuwde nieuwsgierigheid. Nadien heb ik het spel nog een keer gespeeld, inclusief de extra horror-ervaring, waarbij je spinnen door de lift ziet kruipen, een gekke clown je plank afzaagt en je na de val wordt overreden door een bus. Ik ben eigenlijk geen gamer, maar het spel heeft me getriggerd om nog eens een VR-ervaring te ondergaan. Ik wil méér!’
Journaliste Elien mediteerde in klassieke VR
‘De zoon van mijn vriend heeft een VR-bril en daar heb ik al een paar keer een aantal kinderlijke spelletjes mee gespeeld, maar met meditatie in VR had ik nog geen ervaring. In mijn zoektocht naar wat escapisme sprak me dat echter enorm aan, omdat het een makkelijke manier is om uit de dagelijkse wereld vol beslommeringen te komen. Net om die reden mediteer ik ook. Niet dagelijks, maar wel regelmatig, om alles even los te laten en nergens mee bezig te zijn. Dan doe ik het liefst een geleide meditatie, want in stilte vind ik het moeilijk om mijn hoofd rustig te krijgen. Ik woon in een drukke, luide wijk in Antwerpen, waardoor ik ook snel afgeleid raak. Met die VR-bril was dat compleet anders, want ik kroop letterlijk in een andere wereld, ik was echt weg uit de realiteit en zat helemaal in het moment.
In de beginscène van het spel schijnen er mooie, gekleurde lichtstralen ergens aan een groot meer. Ik ben graag in en rond water, dus dat vind ik meteen rustgevend. Ik ben echt verwonderd door wat ik zie. Er is een grote lichtbal waarin ik moet kijken en via die weg ga ik verder naar een volgende wereld: een prachtig universum vol sterren. Door de meditatie heen zitten er ook kleine ademhalingsoefeningen en focusspelletjes, waardoor ik haast licht word in mijn hoofd, op een positieve manier dan. Ik word er zó ontspannen van. Ik zit dan wel op een stoel, maar als ik op de grond had gelegen, had ik echt in slaap kunnen vallen, ook al zit ik eigenlijk op kantoor. Ik vind het enorm rustgevend.
Het gevoel dat ik krijg tijdens het mediteren is vergelijkbaar met dat na een lange wellness-sessie. Ik boek soms vier uur lang in de spa, of ik laat me uitgebreid masseren, maar dat rozige gevoel na zo’n massage heb ik nu al na tien minuten. Het houdt nadien niet lang aan, maar nu ik erover praat, voel ik opnieuw een soort opwinding en een drang om het opnieuw te doen.
Ik voel nu al dat ik dit elke dag zou kunnen doen, want zo zou ik telkens vijftien minuten kunnen ontsnappen naar een wereld die écht mooi en vredig is.
Als ik de bril afzet, valt dat wel een beetje tegen. Ik heb nogal de neiging om mijn leven filmwaardig te willen maken en ik kruip daardoor soms wat te diep in dingen die ik spannend vind. Het is dan ook moeilijk om plots opnieuw in de kille kelder van de redactie te zitten en weer te moeten gaan werken. Ik kan me dan ook inbeelden dat zo’n VR-bril verslavend kan zijn en dat je te vaak die hele mooie wereld wil opzoeken, terwijl het grijs en grauw is in de echte wereld. De VR-ervaring vind ik dus perfect als kortstondig escapisme, maar gevaarlijk om het als de norm te gaan zien. Ik voel nu al dat ik dit elke dag zou kunnen doen, want zo zou ik telkens vijftien minuten kunnen ontsnappen naar een wereld die écht mooi en vredig is.
Als ik iets wil, gun ik mezelf dat doorgaans ook, als het financieel haalbaar is tenminste. Maar voor het aanschaffen van een VR-bril houdt iets me toch tegen. Ik denk dat ik mijn plezier liever uit dingen uit het echte leven haal, zoals sporten en sociale activiteiten, in plaats van naar een wereld te ontsnappen waarin ik me kan verliezen. Om VR opnieuw in groep met vrienden te doen: heel graag! Maar niet elke dag, dat lijkt me toch net iets te gevaarlijk.’
Journaliste Evi vertelt over lasergamen in mixed reality
‘Ik ben eigenlijk geen gamer, maar tijdens een teambuilding had ik al eens VR gedaan, waarbij ik in een van twee teams zat die het tegen elkaar opnamen in een schietspel. We bevonden ons toen in een volledig virtuele wereld. Ik ben dan ook verbaasd om te zien hoe we bij dit spel de echte wereld zien in onze bril, maar dat daar elementen zoals muren en een scorebord aan zijn toegevoegd, waarachter je je kan verstoppen tijdens het schieten. Het is echt een vermenging van de echte en de virtuele wereld. Heel cool dat je dit spel in elke ruimte kan spelen.
De ruimte die wij ter beschikking hadden – een zielloze kelderverdieping van de redactie – kunnen de mensen van VR op Locatie helemaal omtoveren tot de ideale locatie voor een game waarin we ons verstoppen achter rotsen, die er dus eigenlijk niet zijn.
Het is best intens, want na twee korte spelletjes staan we allemaal in het zweet.
Ik ben best competitief, maar ik vind het ook heel leuk om in team te spelen. Vooral wanneer onze IT-collega Abdel spontaan mee komt lasergamen, maakt dat mijn dag. Nadien komt Abdel nog even aan mijn bureau staan, met zijn armen alsof hij nog steeds een lasergeweer vastheeft. Hilarisch.
Het spel geeft me echt een energieboost, ik heb mijn hoofd even helemaal leeggemaakt. En het is best intens, want na twee korte spelletjes staan we allemaal in het zweet. Na het tweede spel ben ik trouwens wel opgelucht om de bril af te zetten en terug de echte wereld te kunnen horen en zien. Het is heel leuk in die virtuele realiteit, maar ik zou het geen hele dag kunnen spelen. Zo’n spel is écht wel intens.
Journaliste Ysaline lachte zich krom met Arena-spel ‘Hamburgers bakken’
‘Je zou me een fervente gamer kunnen noemen. Thuis speel ik vooral spelletjes op Nintendo en daardoor kende ik het spel Overcooked al, waarbij je, alleen of met vrienden, bestellingen moet afleveren aan fictieve klanten. “Hamburgers bakken” in de VR-arena blijkt een soort “Overcooked” on steroids! Ik speel het spel samen met mijn drie collega’s en als we de bril opzetten, zitten we in een virtuele professionele keuken en zijn we verkleed als Italiaanse chefs. In het spel moet je als team zo snel en efficiënt mogelijk hamburgers bakken en afleveren aan klanten aan de toog. Maar het loopt de hele tijd mis: we laten ingrediënten vallen, de saus spuit in het rond en de borden gaan stuk. Dat je ook je collega’s ziet knoeien, is hilarisch.
Anders dan in “Overcooked” ben je zélf je avatar, je hoeft niet op je controller te drukken om te bukken, je bukt gewoon écht. En de personen die je moet bedienen, zie je ook ongeduldiger en bozer worden, waardoor je nog meer die beleving van adrenaline hebt. Dat ik wéét dat het mijn collega is die daar virtuele borden staat af te wassen, maakt het nog grappiger.
Ik hoor de anderen ook gieren van het lachen, maar omdat de avatars van de Italiaanse chefs nog geen gezichtsexpressie hebben, is dat gek.
Op een bepaald moment heb ik eigenlijk niet meer door dat ik in een spel zit. Ik hoor de anderen ook gieren van het lachen, maar omdat de avatars van de Italiaanse chefs nog geen gezichtsexpressie hebben, is dat gek. Het is ook best wel zot om echt in die keuken te staan, adrenaline te voelen en te ervaren dat alles in het honderd loopt. Zodra die bril opgaat, gaat de echte wereld uit en verander ik een giechelend kind. We lopen rond als kippen zonder kop. Heerlijk. Tot iemand besluit om tegen het virtuele aanrecht te willen leunen en daardoor los tegen de vlakte gaat. Té grappig voor woorden.
Als ze nu zeiden dat ik nog twee uur mag spelen, dan zou ik dat doen, zó leuk is het. Een beetje verslavend zelfs. Ik heb dan ook even geïnformeerd om zelf zo’n bril te kopen. Die kost € 550, zonder spelletjes. Je kan dan wel met meerdere spelers spelen, maar je kan geen Arena-spellen doen (waarbij je de VR-ruimte met anderen deelt), want daar heb je een speciale licentie voor nodig. Ik vind zo’n VR-ervaring daarom de perfecte teambuilding of als uitstap met vrienden, dan blijft het ook speciaal. Als je van “Arcades of Bowling” houdt, dan is dit spel ook iets voor jou. “Hamburgers bakken” is nu echt mijn grote favoriet.’
Tekst: Arkasha Keysers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
