14 moedige jongeren vertellen over hun ervaring met pesten

‘Zowel op de basisschool als op de middelbare school vonden
klasgenoten het nodig om met me te lachen. Ik weet niet hoe het
komt, maar ik kon er vrij goed tegen. Wat ze dan deden? Oudere
jongens lieten me struikelen, bijvoorbeeld. Het
viel me wel op dat ze altijd de onzekere kinderen
eruit wisten te pikken. Dat vind ik zo enorm jammer. Ik durfde
altijd iets terug te zeggen, ze konden me in ieder geval niet klein
krijgen.’

‘Vroeger droeg ik andere kleren en sommige
kinderen uit mijn klas vonden het nodig om me daarmee uit te
lachen. Wanneer we bij lichamelijke opvoeding groepjes moesten
vormen om te sporten, werd ik ook vaak als laatst gekozen. Daar
maakten ze graag grapjes over. Ik heb me eroverheen kunnen
zetten. Ik beslis toch zelf hoe ik er wil uitzien?’

‘Ik ben weleens opgekomen voor een jongetje dat door oudere
leerlingen gepest werd op school. Ik ben gewoon op hen afgestapt en
heb gevraagd of ze ermee wilden ophouden. Zelf vinden ze het toch
ook niet tof als iemand dat bij hen doet? Als iemand er
droevig van wordt, weet je gewoon dat je moet
stoppen.’

‘Op mijn vorige school kreeg ik het soms hard te verduren. Ze
lachten en scholden me uit omdat ik slank was. Ik merk dat
uiterlijke kenmerken toch vaak de reden zijn voor
het pesten. Uiteindelijk heb ik alles aan mijn ouders verteld, want
ik vond dat zij dat moesten weten. Toen werd er op school met de
pesters samengezeten, maar er veranderde niet veel. Ze kregen nooit
een sanctie. Daarom veranderde ik het jaar erop
van school.’

‘Als de persoon om wie het gaat met de opmerking of het grapje kan
lachen, gaat het in mijn ogen om plagen. Of
misschien ook als je iets eenmalig doet. Wanneer het meerdere keren
gebeurt en die persoon vindt het zelf helemaal niet fijn, is het
pesten. Dan moet je er iets van zeggen en er niet mee blijven
zitten. Ik begrijp niet waar dat pesten onder jongeren vandaan
komt. Waarom wil je iemand zo ongelukkig maken?’

‘Ik wil dat iedereen zich goed voelt in de groep. Daarom zal ik
altijd proberen om iedereen zoveel mogelijk erbij te betrekken. Als
iemand een beetje anders is, moeten sommige
kinderen er niets meer van weten. Ik vind dat je niet zomaar iemand
kan laten vallen. Helaas heb ik dat al vaak zien gebeuren. Wat
ik ook al eens zag, was dat een slachtoffer van pestgedrag plots
andere kinderen buitensloot. Vreemd dat je dat andere mensen
aandoet, terwijl je goed genoeg weet hoe dat voelt.’

‘Op school mogen ze er gerust wat meer aandacht aan besteden. Ooit
danste ik in de lagere school op ‘De Move Tegen
Pesten‘ van Ketnet. Leuk, maar ik besefte niet wat dat
wilde zeggen. Toch heb ik de indruk dat er toen meer over pesten
werd gesproken. Op de middelbare school wordt het pestgedrag naar
mijn gevoel juist erger. Hoe ouder, hoe een heftigere
dingen iemand kan zeggen. Jongeren kunnen zo hard zijn
voor elkaar.’

‘Pesten gaat vaak om het uiterlijk, om wat iemand
draagt, bijvoorbeeld. Bij mij op school zit er een meisje dat
‘dumbo’ of ‘flapoor’ genoemd wordt. Haar kledingstijl is anders,
nog wat kinderachtig voor op de middelbare school. Daar heeft de
pestkop ook commentaar op. Soms ga ik daar
tegenin. Ik betwijfel of acties iets veranderen aan dat gedrag.
Eenmaal dat ze beginnen pesten, zullen ze er niet snel mee
ophouden.’

‘Ik ga me niet bemoeien als ik iemand zie pesten. Ik wil tenslotte
niet uitlokken dat de pesters zich daarna tegen mij keren. Als
iemand het totaal niet grappig vindt dat je iets zegt of doet, moet
je daar onmiddellijk mee stoppen. Ga je toch
verder, dan ben je aan het pesten. De actie van Ketnet vind ik
een goed initiatief, alleen weet ik niet of het
zal helpen. Ik denk wel dat het steun kan bieden aan slachtoffers
van pesten.’

‘Jammer dat we op school zo weinig praten over pesten. Zelfs niet
in de lessen godsdienst, hoewel ik denk dat het
juist een onderwerp is om daar aan te kaarten. Ik vind de ‘STIP
IT’-actie van Ketnet een goed initiatief. Dat maakt het onderwerp
toch bespreekbaar. Een meisje in mijn omgeving krijgt vaak
online haatreacties. Ik durf er niet op te
reageren, maar op school vraag ik wel hoe het met haar gaat.’

‘Naarmate je ouder wordt, hoe meer het pesten een ergere vorm
aanneemt. Ondertussen weet je wat die gemene woorden betekenen en
het pesten houdt ook langer aan. Kinderen zeggen ook weleens iets
gemeen, maar daarna leggen ze het snel weer bij. Bij tieners gaat
dat anders. Als ik een tip moet geven aan een slachtoffer van
pesten, wil ik zeggen dat je het nooit voor jezelf moet houden. Zo
ga je het alleen maar moeilijker krijgen. Praat erover met
een vriendin of een volwassene, met iemand die je
vertrouwt.’

‘Uitsluiten zie ik als een vorm van pestgedrag. Ik
kan me voorstellen dat je daar echt vanaf ziet. Zelf heb ik weleens
iemand onbewust buitengesloten. Wanneer je de intentie hebt om
iemand te kwetsen, ben je een pester. Als je iemand plaagt, kan dat
pesterig overkomen, maar dat wil niet zeggen dat het jouw bedoeling
is om iemand anders op te zadelen met een
rotgevoel. Pesters voelen zich slecht en onzeker. Door te
pesten maken ze voor zichzelf een schild en plaatsen ze zich boven
anderen zodat zij niet worden geviseerd.’

‘Op de middelbare school heb je altijd zo’n populair
kliekje. Bij ons op school lachte dat groepje vaak met
andere leeftijdsgenootjes. Met iemand die zichzelf boven de rest
plaatst, heb ik het sowieso moeilijk. Ik denk dat sommige tieners
vaak maar wat meelachen, maar stiekem toch schrikken van de
opmerkingen van anderen. Door sociale media wordt
pesten nog makkelijker. Het is niet langer face to face.
Daardoor ga je toch sneller een gemenere opmerking maken. Je durft
meer te zeggen, maar aan de andere kant van het scherm zit wel
effectief iemand. Daar staan jongeren niet bij stil.’

‘In het eerste jaar van de middelbare school ben ik zelf gepest
geweest. Ze zijn me beginnen uitsluiten en hebben de hele klas
tegen me opgezet. Ze maakten een vals
Facebookprofiel aan en zeiden dat ik erachter zat. Mijn
ouders zagen dat ik niet goed in mijn vel zat. Door het te blijven
vragen, vertelde ik uiteindelijk wat er scheelde. Ik wilde het hen
eerst niet vertellen. Uiteindelijk belde mijn mama naar de ouders
van de pesters om te praten over wat er precies gebeurde op school.
Dat vond ik op dat moment echt verschrikkelijk,
maar achteraf gezien heeft me dat ontzettend geholpen.’