REVIEW ‘De Bende van Jan de Lichte’: ‘Achter de komische kostuums en potsierlijke pruiken zit een spannend verhaal verscholen’

Zeggen dat ‘De Bende van Jan de Lichte’ een werk van lange adem was, is een understatement. Vandaag is het net geen vier jaar geleden dat hoofdrolspeler Matteo Simoni een eerste foto over de historische serie deelde op Instagram, met de mededeling ‘laatste repetitie’. Zo’n twee jaar later kregen pers en filmfans de eerste afleveringen van de veelbelovende reeks te zien op het filmfestival van Gent. Met de komst van Streamz, de streamingdienst van DPG Media en Telenet, wordt het geduld van liefhebbers van een stoere, verwilderde Simoni nu eindelijk beloond. VTM hield de reeks een hele tijd in de koelkast om er nu groots mee uit te pakken.

You can’t rush a good thing, zeggen ze dan. Een project als ‘De Bende van Jan de Lichte’ kan wel wat tijd gebruiken. Het moet de eerste keer zijn dat een Vlaamse serie zo ver teruggaat in de tijd, en daar komt heel wat bij kijken. Het verhaal van Jan en zijn bende speelt zich af in het Aalst van de 18e eeuw, een tijd waarin de armen rondlopen met lange lokken en besmeurde gezichten, en de rijken met nog langere lokken, hetzij in hun geval in potsierlijke permanents die Jean-Marie Pfaffs pijpenkrullen doen verbleken. Charlotte Timmers gaat als de adellijke Heloïse gekleed in dramatische jurken, inclusief korset, rok en indrukwekkend decolleté. En ook de decors moeten een waar huzarenstuk geweest zijn.

Het historisch kader zorgt ervoor dat de eerste aflevering even wennen is. Bekende gezichten als Tom Van Dyck, Bruno Vanden Broucke en Rik Verheye zie je aanvankelijk voor wat ze zijn: acteurs die in de kostuumkast doken, zich een geaffecteerd Nederlands aanmaten en ons zo willen doen geloven dat ze driehonderd jaar terug in de tijd gekatapulteerd zijn. Het komische effect blijft dan ook niet uit. Zeker niet wanneer blijkt dat Verheye en zijn ‘Callboys’-collega Bart Hollanders voor de gelegenheid nóg lelijkere pruiken vonden dan die van respectievelijk Jay Vleugels en Randy Paret.

In de eerste aflevering zie je de personages voor wat ze zijn: bekende gezichten die in de kostuumkast doken.

Maar het loont de moeite om te blijven hangen. Eens de eerste kennismaking met de personages achter de rug is en de harde confrontatie met een tijd vol verkrachtingsfeestjes en andere gruwelijkheden verteerd, neemt het verhaal je in een kalmere tweede aflevering mee op sleeptouw. Het wordt snel duidelijk dat ‘De Bende van Jan de Lichte’ evengoed een dramareeks is als een historisch schouwspel. Zij die spontaan in slaap vallen wanneer ze terugdenken aan de lessen geschiedenis, hoeven zich dus niet te laten afschrikken. Achter de komische kostuums en weelderige haardossen zit een verhaallijn verscholen die je al tegen het einde van aflevering 3 – die ik ondertussen ook mocht bekijken – op het puntje van je stoel zet.

Ik ben er vrij van overtuigd dat ik niet de enige was die de filmzaal in Gent twee jaar terug verliet met het besluit verder te kijken naar ‘De Bende van Jan de Lichte’ zodra VTM eindelijk besloot plaats te maken voor het pareltje. Niet alleen omdat een slecht gecoiffeerde Matteo Simoni in vieze vodden nog altijd erg aangenaam om naar te kijken is, maar vooral omdat de vraag waarom het hoofdpersonage deed wat hij deed – geen spoilers hierzo – na enkele bekeken afleveringen een antwoord móét krijgen. Simoni zelf zegt blij te zijn met de keuze voor Streamz, omdat het volgens hem een serie is die smeekt om gebinged te worden. Ik kan hem allerminst ongelijk geven. Na een kwellende wachttijd van twee jaar is dat dan ook exact wat ik vanavond ga doen.

‘De Bende van Jan de Lichte’ is nu beschikbaar op Streamz. Later dit jaar wordt de reeks uitgezonden op VTM. Check hier de eerste beelden. 

Lees ook: 

• Louis Talpe en Matteo Simoni zijn koersmaatjes in ‘The Racer’: ‘Elke ochtend een spraytan voor de typische lijntjes’
• Verwacht geen Meiland-toestanden in ‘Chateau Planckaert’: ‘Wij zijn geen wijners, maar koffieërs’
• Saartje Vandendriessche meet zich weer aan de mannen: ‘Er zijn er die het niet tegen mij durven opnemen’