‘Kamp Waes’-kandidate Debbie: ‘Na de opleiding heb ik nog weken last gehad van nachtmerries, en ik was niet alleen’

Het succesvolle Eén-programma ‘Kamp Waes’ loopt helaas bijna op zijn einde. In de reeks daagde Tom Waes 15 doodnormale mannen en vrouwen uit om zich aan de loodzware opleiding van onze Special Forces te wagen. Morgenavond zijn er nog 6 kandidaten over die voor de allerlaatste keer het beste van zichzelf geven. Onder hen Debbie, de enige vrouw die het volledige parcours tot nu toe, op een blauw oog na, vlekkeloos aflegde. Tien jaar geleden stond ze met haar gespierde lichaam al eens in Flair. Ze vertelde toen al dat ze verslaafd is aan sporten en dat ‘sommige mannen geïntimideerd zijn’ door haar spieren. Wij zochten haar nu, tien jaar later, terug op!

Debbie, je bent intussen al eventjes terug thuis, maar is je lichaam al helemaal gerecupereerd? 

‘Ja, hoor! Het programma werd opgenomen in juli, dus mijn lichaam heeft voldoende tijd gekregen om weer helemaal bij zijn positieven te komen. Ik zou wel liegen als ik zeg dat ik na de opleiding geen tijd nodig had om te recupereren. Ik was een paar kilo’s vermagerd en had ‘s nachts last van nachtmerries. Ik schrok dan plots wakker of ging in mijn slaapkamer op zoek naar de vijand. En ik was heus niet de enige die na het programma met die nachtmerries te maken kreeg.’

Oei, dat is natuurlijk niet iets waar je je op kan voorbereiden. 

‘Neen, en ik heb daar zeker twee weken last van gehad. Het was voor mij ook moeilijk om, eens ik weer thuis was, terug aan het dagelijkse ritme te wennen. De adrenaline gierde zeven dagen lang door mijn lijf, er was constant spanning en ik had die week in totaal hooguit 22 uur geslapen. Als je dan weer thuiskomt, val je in een zwart gat. Ik wist die eerste paar dagen echt geen blijf met mijzelf.’

Dat kan ik mij goed voorstellen! Was het dan zo intensief of moest je met al die camera’s rondom jou toch moeite doen om je volledig in te leven?

‘Op televisie lijkt het alsof die cameramannen bij alle testen aanwezig waren en constant voor onze voeten liepen, maar dat was absoluut niet het geval. Soms kwamen wij kilometers lang niemand tegen, dus die beelden tonen maar een fractie van wat we allemaal hebben moeten doorstaan. Ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik moest acteren en kon mij volledig inleven. Dat is ook nodig, want zo’n opleiding moet je echt wel serieus nemen als je wil slagen. Tom merkte op dat wij in een soort van bubbel aan het functioneren waren. We waren zo geconcentreerd op onze opdrachten en vergaten gewoon dat we in een televisieprogramma zaten. Ik had op bepaalde momenten gewoon echt schrik van de vijand en wat er mij te wachten stond, maar dat ziet de kijker natuurlijk niet altijd. Daarom heb ik besloten om alles wat achter de schermen gebeurde in een blog te gieten.’

We hebben nog heel veel contact en zijn vrienden voor het leven geworden, daar ben ik wel zeker van.

Wat we als kijker ook niet te zien krijgen, is of jullie tussen de trainingen door tijd hebben kunnen maken om echte vriendschappen te smeden. Ik hoop dat dat wel gebeurd is? 

‘Heel zeker, zelfs! Ik moet wel toegeven dat we daar de eerste vier dagen echt wel geen tijd voor hadden. Iedereen die toen afviel, kende ik dus zo goed als niet. Dat komt omdat de eerste testen ons vooral individueel tot het uiterste moesten drijven. Pas nadat we daarin geslaagd waren, begonnen de échte missies en moesten we samenwerken. Dan leer je elkaar natuurlijk heel snel kennen (lacht). Je moet elkaar voor de volle 100% kunnen vertrouwen voordat je aan zo’n opdrachten begint en dat is ons ook echt wel gelukt. Ik heb met David, Aaron, Joni, Xander, Zeger en Matthieu een heel unieke relatie opgebouwd. We hebben nog heel veel contact en zijn echte vrienden voor het leven geworden, daar ben ik wel zeker van.’

 Ik kan mij voorstellen dat het tijdens die proeven vooral mentaal heel zwaar is om amper complimenten te krijgen. Was het daarom soms niet moeilijk om met de commando’s van Fly en Stijn om te gaan? Of hadden jullie ook een heel sterke band? 

‘In het begin is het heel pijnlijk om geen complimenten te krijgen, dat klopt, maar tijdens de evaluatie heb ik wel een heel positieve feedback gekregen die mij een enorme boost gaf. Als je respect krijgt van mannen als Fly en Stijn doet dat wel iets met je. En wat die band betreft: geloof het of niet, maar ik had én heb nog steeds een enorm goede band met Fly. Onze prestaties werden enorm geapprecieerd door Stijn en Fly. Dat zijn dingen die mij altijd zullen bijblijven.’

Tijdens de psychologische testen vertelde de psycholoog mij niet alleen dat ik de perfecte kandidate was, maar ook dat ik komaf zou moeten maken met mijn strikt ritme.

Omdat je een vrouw bent, lag de druk misschien nog een beetje hoger. Wat ging er door jouw hoofd toen Lotte, de voorlaatste vrouwelijke kandidate, opgaf? Had je het gevoel dat je je als vrouw nog meer moest bewijzen? 

‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mij meer moest bewijzen omdat ik een vrouw ben. En eigenlijk heb ik ook geen tijd gehad om een band met Lotte op te bouwen. Voor de kijker leek het toen alsof wij al een eeuwigheid aan het samenwerken waren, maar dat was toen nog maar dag drie. Ik heb van de mannen wel altijd heel veel respect gekregen, maar ik heb mij zeker nooit anders of minder sterk gevoeld. ‘

Je hebt je dus ook nooit fysiek benadeeld gevoeld? 

‘Vrouwen zouden sterker zijn op de heupen en mannen sterker op de schouders. Daarom is het voor hen makkelijker om een rugzak te dragen dan voor ons. Niet zozeer omwille van het gewicht, maar wel omwille van onze bouw. Maar ik heb daar eigenlijk nooit echt veel last van gehad. Oké, die zware rugzak speelde mij soms wel parten, maar ik heb zeker nooit gedacht “ik ben een vrouw, dus laat mij maar iets minder dragen”, dat zou ik ook absoluut niet gewild hebben.’

Je moest met de mannen in één tent slapen en álles delen. Is dat dan niet even wennen? 

‘Goh, veel tijd om daarover na te denken had ik eigenlijk niet. Oké, ze hebben mij in mijn ondergoed zien staan, maar daar werd nooit aandacht aan besteed, en gelukkig maar. Eens je in die tent zit, wil je alleen maar slapen.’

Zijn er dan wel momenten geweest waarop je aan je eigen capaciteiten getwijfeld hebt? 

‘Neen, eigenlijk niet. Uiteraard zijn er wel een aantal momenten geweest waarop de adrenaline de bovenhand nam en ik mijn lichaam maar moeilijk onder controle kon houden. Ik heb een aantal keer ook echt wel schrik gehad, want je wil natuurlijk absoluut niet in de handen van de vijand belanden. Maar ik heb geen moment getwijfeld aan mijn eigen capaciteiten, dat zeker niet.’

Waarom hebben ze jou überhaupt gekozen om deel te nemen, denk je? 

‘Ik heb een eigen zaak, heb al een paar mooie titels op mijn naam staan en heb op sportief vlak wel al wat verwezenlijkt, dus ik dacht dat de kans wel reëel was dat ze mij zouden opbellen voor een eerste gesprek. En dat was uiteindelijk ook zo. Tijdens de fysieke testdagen boekte ik mooie resultaten en ook op de medische test slaagde ik met glans. Pas na de psychologische testen begon het voor mij allemaal een beetje realistischer te worden. De psycholoog vertelde mij toen dat ik de ideale kandidate was.’

Heb je je heel hard moeten voorbereiden op die testen? 

‘Ik had sowieso al een redelijk goede fysieke achtergrond. Ik train twee keer per dag, dus ben wel wat trainingsarbeid gewoon en had niet het gevoel dat ik mij op lichamelijk vlak nog meer kon voorbereiden. Waar ik dan weer wel goed op geoefend had, was oriënteren. Dat was iets helemaal nieuws voor mij. Omdat ik wist dat er ook een oriëntatieproef zat aan te komen, ben ik de dag voor die testen nog snel gaan oefenen. Ik heb heel België afgebeld, omdat ik ook op die proef wilde slagen en vond op het laatste nippertje nog iemand die mij een initiatieles wilde geven. Hij heeft mij de dag voor de testen nog alles geleerd. Tijdens die oriëntatieloop heb ik keihard mijn best gedaan, ook al was het allemaal nieuw. Ik liep helemaal alleen met mijn rugzakje en ik weet nog hoe anderen mij nariepen en zeiden “Ooh, jij streber!” Ik dacht toen “laat ze maar doen, ik wil dat hier gewoon knallen.”‘

Sinds ik terug ben van de opleiding, neem ik elke ochtend een koude douche.

En geknald heb je! Maar was het eens je op het ‘echte’ kamp was allemaal nog zo makkelijk? 

‘Tijdens de psychologische testen vertelde de psycholoog mij niet alleen dat ik de perfecte kandidate was, maar ook dat ik wel komaf zou moeten maken met mijn strikt ritme. En dat was in het begin van ‘Kamp Waes’ wel heel moeilijk voor mij. Ik ben een freak als het op trainingen en voeding aankomt en het was moeilijk om daar in de kazerne de controle over te verliezen. De eerste dag mochten we in het restaurant van de kazerne iets gaan eten. Er stond toen pasta met een typische “kantinesaus” op het menu. Ik zei toen nog: “Voor mij alleen de pasta, zonder de saus!” Terwijl iedereen zijn buikje na zo’n intensieve dag zat rond te eten, at ik droge pasta. Dat heeft uiteindelijk niet lang geduurd, want dat hou je toch niet vol.’

Na die eerste dag gingen er meteen vijf kandidaten naar huis. Had je dan nog wel zin om verder te doen?

‘Dubbel zo veel zelfs! Die eerste nacht werden we meteen uit ons bed gehaald en ergens in de Ardennen gedropt. Toen was ik echt volledig in mijn element. Hoe meer adrenaline, hoe beter! Dan móét je wel doorzettingsvermogen hebben en ervoor willen gaan.’

Je wordt dan plots helemaal alleen gedropt en aan je lot overgelaten. Voel je je op die momenten dan niet eenzaam? 

‘Neen, daar heb ik eigenlijk geen tijd voor gehad. Daarom kwam de videoboodschap die we naar het thuisfront mochten sturen voor mij ook eventjes heel hard aan. Toen besefte ik pas voor het eerst dat ik mijn familie misschien wel een beetje gemist had. Mijn man en ik zijn normaal gezien een onafscheidelijk duo. Als ik deelneem aan een triatlon of andere sportwedstrijd is hij er altijd bij, zorgt hij ervoor dat mijn materiaal klaarstaat en supportert hij. Om dan opeens helemaal alleen aan zo’n groot avontuur te beginnen, voelde wel een beetje vreemd aan. Ik vond het in het begin dan ook heel jammer dat ik deze ervaring niet met hem kon delen. Maar eenzaam heb ik mij gelukkig wel nooit gevoeld.’

Zijn er dingen die je tijdens ‘Kamp Waes’ geleerd hebt en vandaag nog steeds toepast?

‘Je gaat mij voor gek verklaren nu. Sinds ik terug ben van de opleiding, neem ik elke ochtend een koude douche. Op het kamp hadden wij enkel ijskoud water om ons mee te douchen. Ik heb daar geleerd dat je zo frisser aan je dag kan beginnen. En geloof het of niet, maar het helpt echt!’

Morgenavond komen wij te weten of je ‘Kamp Waes’ heelhuids overleefd hebt. Maar zou je een leven bij de Special Forces eigenlijk wel zien zitten? 

‘Nu ben ik daar te oud voor. Misschien als ik 15 jonger was geweest... Maar dan nog zou ik het waarschijnlijk ontzettend moeilijk hebben. Niet omdat het fysiek heel zwaar is, wel omdat ik mijn vrienden en familie geen tien maanden of langer zou kunnen missen.’

Wie Debbie zelf eens aan het werk wil zien, kan haar altijd eens opzoeken in haar zaak CrossFit Brug 6 in Beerse. Ze deelde trouwens nog een kleine primeur met ons: binnenkort zal ze een trainingsprogramma lanceren dat volledig gebaseerd is op haar ervaring bij de Special Forces. Een echte aanrader, dus!

De voorlaatste aflevering van ‘Kamp Waes’ wordt morgenavond om 20u uitgezonden op Eén.

Lees ook:

• Miss België Celine Van Ouytsel: ‘Anti-feministisch omdat ik poseer in bikini? Integendeel, ik toon net dat ik trots ben om vrouw te zijn’
• #INFLUENCER @marialauradl: ‘Neen, de meesten van ons kunnen absoluut niet leven van Instagram’
• Seppe Smits en zijn lief Kaat over hun ecologische levensstijl: ‘We zoeken naar de best mogelijke manier om het slecht te doen’