Ze werd geboren als Aaron, de tweelingbroer van Arno. Maar dat ze als meisje in het verkeerde lichaam op de wereld was gezet, heeft ze altijd geweten. Vandaag gaat Nora Monsecour (22) als vrouw door het leven, vecht ze zich een weg naar de top als danseres en was haar levensverhaal de inspiratie voor de film ‘Girl’.
Een jaar heeft regisseur Lukas Dhondt erover gedaan voor hij erin slaagde om danseres en transgender Nora Monsecour te overtuigen een film geïnspireerd op haar leven te mogen maken. Vandaag is ‘Girl’, dat het verhaal van de 15-jarige transgender en ballerina Lara vertelt en tijdens het filmfestival van Cannes dit jaar maar liefst vier prijzen in de wacht sleepte, een feit. Op 17 oktober ging de film, met acteur Victor Polster in de hoofdrol, in première. Een moment waar ook Nora zelf vol spanning naar uitkeek. ‘Ik heb in mijn jeugd nooit een film als “Girl” gehad’, vertelt Nora. ‘Maar ik ben ervan overtuigd dat deze film veel kan betekenen voor jonge mensen die nu in het stadium zitten waar ik tien jaar geleden door ben gegaan. Daarom ging ik er uiteindelijk ook op in om mijn levensverhaal te lenen voor het scenario. Transgender zijn wordt vaak voorgesteld alsof je op een dag de beslissing neemt van geslacht te veranderen, je de operatie ondergaat en daarmee de kous af is. Maar het omvat véél meer.’
Wanneer werd jij gewaar dat je in het verkeerde lichaam bent geboren?
‘Dat gevoel is er gewoon altijd geweest. Ik was amper vier jaar toen ik tegen de kassierster in de supermarkt vertelde dat ik een meisje was. Samen met mijn broer Arno vormde ik een eeneiige tweeling en mijn ouders merkten al van kleins af aan heel duidelijk het verschil tussen ons. De eerste acht jaar van mijn leven heb ik als jongetje geleefd, maar voor mezelf ben ik altijd een meisje geweest. Zo bond ik een handdoek rond mijn hoofd om lange haren na te bootsen en ik verkleedde me met een slaapjurkje van mama en liep stiekem rond in haar bruidsjurk. In de woonkamer had ik twee hoopjes met kleren liggen, zodat ik, wanneer de deurbel ging, in enkele seconden tijd van meisje naar jongen kon switchen.’
Als mijn ouders niet zo ruimdenkend waren, was ik hier niet meer geweest. daar ben ik hen oneindig dankbaar voor.
Hoe werd er op school gereageerd?
‘In de kleuter- en lagere school zagen de juffen in mij gewoon een homootje in wording, denk ik. Als identieke tweeling met mijn broer Arno beschouwden ze mij niet als een meisje, maar ik was er wel een. Ik speelde ook altijd met de meisjes en werd ook gewoon door hen aanvaard.‘
Stimuleerden je ouders je toen om ook met jongens te spelen en naar jongensspeelgoed te grijpen?
‘Toen mijn ouders nog niet wisten wat het inhield om transgender te zijn, wel. Daarom was ik ook altijd zo verdrietig toen Sinterklaas was geweest. Ik kreeg nooit wat er op mijn lijstje stond en begreep daar niets van. Waarom kreeg mijn broer wel het stoere speelgoed dat hij had gevraagd en moest ik het met neutrale dingen zoals Playmobil stellen in de plaats van de roze barbiepoppen die ik zo graag wilde? Heel even hebben mijn ouders geprobeerd om me jongensspeelgoed op te dringen, maar uiteindelijk vond mijn mama het zo hartverscheurend om mij daar zo verdrietig bij te zien, dat ze er gewoon mee is gestopt.’
Is toen bij je ouders het besef gekomen dat jij transgender was?
‘Mijn ouders stelden zich al lang vragen, en toen ik acht jaar oud was, vond mijn papa op het internet een lijst met twintig vragen die gebruikt konden worden om na te gaan in hoeverre je transgender bent. Ik beantwoordde aan alle twintig stellingen, dus besloten mijn ouders om zo snel mogelijk hulp te zoeken. En zo ben ik uiteindelijk in het genderteam van het UZ Gent terechtgekomen.’ Het was voor mij een openbaring om eindelijk met mensen in contact te komen die mij begrepen en mij zouden helpen om op mijn 18de geopereerd te worden en een echte vrouw te kunnen zijn. Het moment dat ik mijn eerste spuit met puberremmers toegediend kreeg, zal ik nooit vergeten. Ik durfde erna zelfs niet naar de wc te gaan uit schrik dat de spuit dan niet voldoende meer zou werken.‘
Hoe keek jouw tweelingbroer in die periode naar jou?
‘De eerste acht jaar van ons leven zag hij mij natuurlijk als zijn broer. Het is een periode die hij af en toe wel mist, zegt hij. Maar wij hebben altijd elk ons eigen leven geleid. Ik speelde met meisjes en ontwikkelde al erg jong een grote passie voor ballet, terwijl hij ravotte en voetbalde met de jongens. Maar Arno steunde mij wel volledig.’
Had jij al erg vroeg moeite met de confrontatie met je eigen lichaam?
‘Absoluut. Mijn ouders vertelden me dat ik op mijn vier jaar samen met mijn broer onder de douche stond en luid krijste: “Dat moet eraf!” Ik heb altijd een afkeer gehad van mijn geslachtsdeel. Dat was daar gewoon niet op zijn plaats. Maar de zwaarste periode op dat vlak was voor mij tussen mijn 12de en 18de. Op mijn 11de startte ik met het nemen van puberremmers, en daardoor werd mijn puberteit stilgelegd. Bijgevolg werd mijn geest wel ouder, maar volgde mijn lichaam niet. Daar had ik het heel moeilijk mee.’
Zelfs als de operatie fout zou lopen, moesten de dokters verder doen. Ik weigerde in een jongenslichaam te sterven.
Kregen je ouders kritiek omdat ze je zo jong al puberremmers lieten nemen?
‘Ja, mijn mama kreeg zelfs het verwijt dat zij waarschijnlijk liever een dochter wilde. Maar er waren ook ouders die zeiden: “Chapeau voor wat jullie doen voor je kind. Ik weet niet of ik het zou kunnen.” Voor mijn ouders was het heel simpel; zij zagen hoe ongelukkig ik was en wilden dat echt veranderen, en daar blijf ik hen eeuwig dankbaar voor. Als mijn ouders niet zo ruimdenkend waren, was ik er vandaag gewoon niet meer geweest.’
Hoe reageerde men toen je je op je 12de outte in de krant?
‘Op het internet zag ik veel negatieve dingen verschijnen, zoals mensen die mij vlakaf als een fout van de natuur omschreven. Maar in mijn omgeving kreeg ik gelukkig ook positieve reacties. De familie reageerde heel emotioneel, maar zij begrepen het onmiddellijk. Vanaf toen droeg ik ook buitenshuis jurkjes en liet ik mijn haar groeien. Ik deed er alles aan om mezelf te kunnen zijn, maar makkelijk was die periode zeker niet. Op school werd ik zwaar gepest en ik verloor heel wat vrienden. Maar ik was zo zeker van mijn stuk dat ik dat erbij nam.’
Als kind droomde je al van een carrière als ballerina, maar je moest met de jongetjes meedansen. Hoe zwaar viel jou dat?
‘Dat was frustrerend. In de balletwereld heerst een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen. Als transgenderkind in zo’n milieu terechtkomen, is dubbel zo zwaar. Ik was een meisje dat droomde van een carrière als ballerina, maar ik moest als jongen dansen. Pas op mijn 14de , toen ik overgestapt was naar een hedendaagse dansschool, mocht ik dansen bij de meisjes.’
Na je eerste hormonenpil op je 16de was het geduldig wachten op die eerste vrouwelijke vormen.
‘Verschrikkelijk was dat. Ik was in die periode zó ongeduldig dat ik wel tien keer per dag voor de spiegel ging staan. En ook al voelde ik iets, dat voldeed nooit aan mijn verwachtingen, zeker omdat ik ook gewoon mijn eigen borsten heb en niet voor implantaten heb gekozen. Het ongeduld was zo groot dat het mijn hele jeugd overschaduwde. Ik genoot van niets meer en kon alleen maar vooruitkijken naar mijn 18de verjaardag, wanneer ik eindelijk geopereerd zou worden. Dansen en de operatie waren de enige twee dingen waar ik heel mijn jeugd mee bezig ben geweest.’
In de film krijgt het ongeduld waar Lara als transgender mee kampte, een dramatische wending. Hoe herkenbaar is die?
‘Ik ben niet zo ver gegaan als Lara, maar het gevoel waarmee ze worstelt, was voor mij wel heel herkenbaar. De afkeer voor je eigen lichaam wordt soms zo groot dat die alles overheerst. Ook ik ben een paar keer de wanhoop nabij geweest en heb met scheermesjes in de handen gestaan. De scène die het ongeduld van Lara weergeeft, is heel hard, maar toch stond ik erop dat ze in de film verwerkt werd omdat ik het belangrijk vond dat de ernst van het ongeduld en de wanhoop waar je als transgender mee geconfronteerd wordt, echt duidelijk gemaakt werden.’
19 juni 2014 kreeg je je langverwachte operatie. Was je daar bang voor?
‘Omdat ik nog zo jong en naïef was, stond ik er gewoon niet bij stil dat het ook fout zou kunnen lopen. Bij mijn ouders was die angst sterker, maar ik heb wel tegen hen gezegd dat, mochten er ernstige complicaties optreden, de dokters het werk absoluut af moesten maken. Ik wilde in geen geval met een jongenslichaam sterven. Omdat de ingreep langer duurde dan voorzien, was de doorbloeding en zenuwvoorziening van mijn benen verstoord geraakt. Daardoor kon ik verlamd raken. Als danseres zou dat een extra groot drama geweest zijn. Daarnaast heb ik een inwendig bloeding gehad. Dat alles bij elkaar zorgde voor een dubbel gevoel. Enerzijds was er de opluchting dat ik eindelijk een vrouwenlichaam had, daarnaast bleef de bezorgdheid over mijn benen en danscarrière. Toch was mijn vastberadenheid grenzeloos. De dokters voorspelden een revalidatie van een jaar, maar na drie maanden danste ik alweer.’
Hoe erg keek je ernaar uit om je eigen vrouwenlichaam voor het eerst te bewonderen?
‘Hoe mooi mijn vagina er zou uitzien, was voor mij niet belangrijk. Voor mij telde alleen dat die er eindelijk was. Het voelde ook vanaf de eerste dag aan alsof mijn lichaam nooit anders was geweest. Vóór de ingreep droeg ik steevast extra stevig aansluitend ondergoed of kleefde ik alles weg. Door de jaren heen was ik een meester geworden in het verstoppen van mijn geslachtsdeel. Dat verstoppen domineerde tijdens mijn jeugd heel mijn leven, ook al was mijn penis door de puberteitsremmers erg klein gebleven. Ik verwachtte dat zodra de operatie achter de rug was, al mijn problemen opgelost zouden zijn en ik eindelijk zou kunnen zijn wie ik ben, maar dat werd een zware ontnuchtering. Ik was nog altijd dezelfde persoon als vóór de operatie. Tuurlijk was er na de ingreep een last van mijn schouders gevallen, maar ik voelde wel nog veel schaamte over mijn nieuwe lichaam. Hoe je het ook draait of keert, ik bleef een meisje dat in een jongenslijf geboren werd, en dat zal nooit veranderen. ‘
Het kwam als een schok toen ik na de operatie besefte dat ik nog altijd dezelfde persoon was als ervoor.
‘Dat besef kwam hard aan. Ineens drong het tot me door dat ik als vrouw geen kinderen op de wereld zal kunnen zetten en relaties misschien niet simpel zullen verlopen. Op mijn 11de heb ik zelfs al moeten beslissen of ik ooit kinderen wilde, want dan zouden er zaadcellen worden ingevroren. Dat heb ik toen geweigerd omdat ik huiverde bij de gedachte die zaadcellen te moeten produceren. Het is een beslissing waarvan ik nooit spijt heb gehad.’
Wat was voor jou de zwaarste periode?
‘De periode na de operatie beschouw ik op mentaal vlak nog altijd als de zwaarste. Als kind aanvaardde ik dat ik transgender was omdat ik op mijn 18de een echte vrouw zou worden. Maar op mijn 18de moest ik leren aanvaarden dat het oké is dat ik een vrouw ben, maar nooit zo geboren werd, en dat was heel zwaar. Ik ben een vrouw die geboren werd als jongen en kreeg daardoor de stempel van transgender, maar voor mezelf ben ik altijd gewoon een vrouw geweest. Daardoor heb ik moeite met dat label.’
Je bent vrijgezel. Val jij op mannen?
‘Mijn voorkeur gaat inderdaad uit naar mannen, maar in het artistieke milieu waar ik als danseres al heel mijn leven in vertoef, zijn zoveel relatievormen aanwezig dat ik niet uitsluit dat ik op een vrouw verliefd word. Ik heb een relatie van anderhalf jaar achter de rug met een jongen die me tijdens de periode van mijn operatie is blijven steunen, maar door onze jonge leeftijd en mijn onregelmatige leven heeft de relatie niet standgehouden. Nu ben ik vrijgezel, maar ik sta open voor een nieuwe liefde.’
Begin jij een relatie met een bang hart?
‘Dat is nooit vanzelfsprekend. Ik heb al met veel onbegrip af te rekenen gekregen, waardoor de start van een nieuwe relatie me toch altijd afschrikt. Rationeel weet ik dat een jongen die op mij verliefd wordt, valt voor de persoon die ik ben. Toch vraag ik me nog altijd af: als een jongen de keuze heeft tussen een perfect normale vrouw en mij als transgender, waarom zou hij dan voor mij kiezen?’
Zeg jij op een eerste date al hoe het zit?
‘Ik voel niet die verplichting omdat ik de persoon in kwestie de kans wil geven om me eerst te leren kennen zoals ik ben, zonder die stempel van transgender. Tot hiertoe heb ik nooit in de situatie gezeten dat ik de bekentenis moest doen. Meestal wist de ander al op voorhand dat ik transgender ben. Ik vind het nu wel belangrijk dat de persoon voor wie ik zal vallen, mijn leegtes niet moet vullen. Dat moet ik zelf doen. En vooraleer ik daar volledig zal in kunnen slagen, moet ik eerst nog leren mezelf wat liever te zien.’
En hoe sta je vandaag tegenover een gezin en kinderen?
‘Ik heb lang gezegd dat ik geen kinderen wilde, omdat ik wist dat ik ze niet zelf kon krijgen. Maar vandaag denk ik daar anders over. Er is zelfs een periode geweest waarin ik regelmatig droomde dat ik zwanger was. Eerlijk? Ik wil wel kinderen en een gezin, en ik droom ook van huisje-boompje-beestje.’
Hoe blij ben jij vandaag met je lichaam?
‘Net als iedere vrouw heb ik mijn complexen. De zone rond mijn middel vind ik, vanuit mijn oogpunt als danseres, niet optimaal. Ik vind mijn handen en voeten niet fijn genoeg. Ook de angst dat vreemden een jongen in mij zouden zien, is er nog altijd. Die moet ik nog leren loslaten.’
Het kwam als een schok toen ik na de operatie besefte dat ik nog altijd dezelfde persoon was als ervoor.
‘Ik moet voor de rest van mijn leven elke dag een hormonenpil slikken en moet om de twee jaar op controle gaan. Zolang ik geen regelmatig seksueel contact heb, moet ik wekelijks een prothese inbrengen om de opening te behouden. Die dingen zijn niet aangenaam, maar moet ik er als transgender noodgedwongen bij nemen.’
Hoe voel jij je vandaag bij kinderfoto’s en herinneringen van vroeger?
‘Kinderfoto’s van mezelf als jongetje zie ik nog altijd niet graag. Ik heb die jaren verbannen uit mijn omgeving. En de naam Aaron hoor ik liever niet, omdat ik Aaron altijd als een masker van Nora heb beschouwd, ook al weet ik dat mijn ouders me die naam met liefde hebben gegeven.’
Hoe kijk jij nu naar de toekomst?
‘Ik heb veel zin om mijn carrière als danseres uit te bouwen en werk nu heel hard om in de company waarin ik nu dans, een vast contract te krijgen. Voor de transgendergemeenschap wil ik nog een aantal dingen organiseren en creëren, zoals de vereniging Berdache, die mijn ouders hebben opgericht om andere ouders van transgenderkinderen te helpen. Ik droom ook van een mooie relatie met eventueel kinderen en een gezin. Dertig worden, veertig worden… ik kijk er allemaal heel nieuwsgierig naar uit!’
Lees ook:
