Nieuw gezicht Kim Snauwaert schittert naast Jelle De Beule in de Vlaamse tragikomedie 'The Best of Dorien B.', een film die je dit najaar moet gezien hebben.
Kim Snauwaert debuteert in ‘The Best of Dorien B.’: ‘Ik had niet verwacht dat ik ooit een interview met Flair zou doen’
Zij die ‘The Best of Dorien B.’ net als ons zagen, kwamen vermoedelijk met dezelfde vraag uit de cinemazaal: wie is die hoofdrolspeelster en waarom ken ik haar in hemelsnaam nog niet? We stelden de vraag aan Kim Snauwaert (33) zelf, de actrice die Dorien met ontwapenend veel naturel en charisma neerzet, ondanks het feit dat ze weinig van haar weg heeft.
‘The Best of Dorien B.’ is een debutantenfilm. Anke Blondé regisseerde haar allereerste langspeelfilm, hoofdrolspeelster Kim Snauwaert zagen we nooit eerder op het grote noch het kleine scherm, en Jelle De Beule stapt voor ‘t eerst over van dat laatste naar dat eerste. En toch werd de Vlaamse tragikomedie gekozen als opener voor Filmfestival Oostende, inclusief rode loper en een heleboel media-aandacht. Wij bekeken ‘m en zagen dat die keuze volledig terecht was.
Herkenning en humor
‘The Best of Dorien B.’ vertelt het verhaal van de 36-jarige Dorien die schijnbaar alles heeft om gelukkig te zijn, maar geconfronteerd wordt met de allesvernietigende vraag: is dit het dan? Naast een enorm hoog herkenbaarheidsgehalte, bakken heerlijke humor, enkele ronkende namen en een Jelle De Beule die er plots uitziet als een sekssymbool, is hoofdrolspeelster Kim Snauwaert een grote troef van de prent. Haar personage Dorien is een vrouw die zich heeft laten gaan en laten doen. Iemand die je aan het begin van de film bij haar schouders wil nemen om haar eens goed wakker te schudden. En tegelijk is ze zo sympathiek, zo charmant en o zo geloofwaardig. Waar heeft acteertalent Kim Snauwaert zich al die jaren schuilgehouden?
‘Ik weet het niet’, vertelt ze op een Oostends terras met zicht op de zee. ‘Ik ben niet opgeleid als actrice. Ik zit ook niet in die wereld. Doordat ik Anke (Blondé, de regisseur, red.) persoonlijk ken, ben ik er toevallig in gerold. Haar dochter zit bij mijn dochter op school. Via Anke kreeg ik het scenario in handen, dat geweldig grappig bleek te zijn. Dus besloot ik auditie te doen. Het was eigenlijk nooit mijn ambitie om in een film te spelen, maar nu ik het gedaan heb, sta ik er zeker voor open om het nog te doen. Het was echt heel leuk.’
Wat deed je ervoor?
‘Ik was vooral bezig met performance, en dat ben ik nog steeds. Het is gelijkaardig aan dit, maar veel experimenteler. Performance is wat me boeit en daar zal ik zeker mee blijven doorgaan. Maar ik kan er zeker wel acteerjobs bij nemen. Deze film kwam gewoon op het juiste moment. Ik had veel vrije tijd, want ik was net terug naar België verhuisd nadat ik in Denemarken had gewoond. Toen ik het scenario had gelezen, dacht ik: ik heb zin om te spelen, dus ik ga het gewoon proberen. Maar ik had nooit gedacht dat ik de rol zou krijgen.’
Wat voor iemand is je personage Dorien?
‘Dorien is een vrouw met humor, die zeer sterk is...in haar lijdzaamheid (lacht). Iemand die vooral heeft gedaan wat er van haar verwacht werd dat ze zou doen, en die op een bepaald moment in haar leven beseft dat ze een paar keuzes in haar leven bewuster hadden moeten maken, waarop ze die keuzes dan herziet.’
Vind je haar een fijn personage?
‘In mijn eerste interviews over de film – het filmen is ondertussen al anderhalf jaar geleden – sprak ik heel anders over Dorien, denk ik. Toen vond ik haar een heel sterke vrouw, maar nu vind ik haar vooral sterk in de specifieke situatie waarin ze beland is. Ze heeft nog zo veel humor in die omstandigheden. Ik denk dat ik helemaal niet zo grappig zou kunnen zijn als ik in haar plaats was. Maar in principe is Dorien ook zélf deel van de reden waarom ze in die situatie beland is. Ergens is ze niet sterk geweest, omdat ze keuzes heeft gemaakt waar ze niet achter stond of omdat ze gewoon heeft nagelaten van keuzes te maken.’
Wat is de achterliggende boodschap in de film volgens jou?
‘Ik kijk zelf niet zo graag naar films met een boodschap. Dat is niet waar ik me op focus. Ik denk dat herkenning altijd waardevol is als je naar een film kijkt. Daar blinkt deze film echt in uit. Herkenning met heel veel humor. Maar een boodschap? Nee. De moraal van een verhaal…ik vind dat nogal een christelijke invulling. Een vraagstelling is veel interessanter dan het bieden van een antwoord.’
Welke vraag wordt er gesteld?
‘(denkt na) Ik kan niet in Ankes naam spreken, maar ik denk dat ze het gevoel wilde overbrengen van een periode waar iedereen doorgaat. Een periode die heel interessant is voor anderen om naar te kijken, maar als je ‘r zelf in zit, voel je de grond vanonder je voeten verdwijnen.’
Dorien lijkt zichzelf doorheen de jaren te zijn kwijtgeraakt, waardoor ze in een soort crisis terechtkomt. Herken je dat?
‘Ik herken me niet per se in Dorien, nee. Maar een van de sterktes van de film is net dat sommige situaties heel herkenbaar zijn, of je nu een dertigjarige moeder met twee kinderen of een single twintiger bent. Er zitten veel dingen in die voor elke vrouw of zelfs elke persoon op een hoger niveau herkenbaar zijn. Bijvoorbeeld het isolement en de eenzaamheid waarin Dorien zit. Natuurlijk herken ik dat. Ik moest dan ook niet veel moeite doen om te weten hoe ik haar zou spelen, zonder dat ik ooit dierenarts zou worden of mij in mijn keuzes zou laten leiden door de verwachtingen van mijn ouders, zoals Dorien.’
Een noodzakelijk kwaad
Hoe was het om met Jelle De Beule te werken? Hij heeft ervaring met televisieseries, maar voor hem was het ook zijn eerste langspeelfilm.
‘Ik denk dat hij soms zenuwachtiger was dan ik (lacht). Ik kom uit de performancewereld, waar het vaak meer last-minute, wat chaotischer en onderbetaald is. Wat ik zag bij deze film was in mijn ogen allemaal heel georganiseerd en professioneel, dus ik dacht: als ze hier zo duidelijk weten wat ze doen en ze hebben mij gekozen na drie of vier audities, dan hoef ik me geen zorgen te maken of ik goed genoeg ben. Zij hebben die professionele keuze gemaakt, dus het zal wel oké zijn. Voor Jelle lag dat anders, denk ik. Hij heeft mij dat nooit letterlijk gezegd, maar het leek alsof hij meer in zijn hoofd zat met de vraag: kan ik dit wel?’
Hij zou zich willen profileren als ‘serieuzere’ acteur, las ik. Misschien vandaar de stress.
‘Ja, ik heb dat ook gelezen. Maar ja, dat is misschien iets dat hij tussen twee zinnen door heeft gezegd en dan wordt daar een kop van gemaakt (lacht). Ik weet hoe dat gaat. Jelle is alleszins een heel lieve tegenspeler. Soms had ik het zwaar omdat ik echt in elke scène van de film zit. De druk was groot. Op sommige dagen had ik zelfs geen middagpauze, omdat ik dan een scène met een pruik moest spelen en die moest ik tijdens de middag laten opzetten. Of dan moest ik vier uur lang huilen voor bepaalde scènes, opnieuw en opnieuw want het licht zat niet goed of ik stond verkeerd… Er was een scène waarin ik écht pissed was. Toen dacht ik even: ontplof allemaal. Toen we dan een kwartiertje pauze hadden voor cameraopbouw, was Jelle super grappig en heel tof tegen mij, waardoor ik in die korte tijd goed kon recupereren en erna weer verder kon. Dus ja, het was heel leuk om met hem te spelen.’
Had je ermee rekening gehouden dat deze film van jou een bekend gezicht kon maken?
‘Ik zat niet in het milieu, dus voor mij was het heel moeilijk om in te schatten of de film veel publiciteit zou krijgen. Op het moment dat ik toezei, was ik daar dan ook niet echt mee bezig. Ik wist toen ook nog niet dat het de openingsfilm van Filmfestival Oostende zou worden. Ik had alleszins niet verwacht dat ik ooit een interview met Flair zou doen (lacht).’
De interviews en de media-aandacht die bij zo’n film komt kijken, dat is echt mijn ding niet. Maar ik besef dat het erbij hoort.
‘Voor mij zijn die interviews en die media-aandacht eerlijk gezegd een noodzakelijk kwaad. Dat is gewoon echt mijn ding niet. Maar ik besef dat het erbij hoort en dat het belangrijk is voor Anke dat ik publiciteit voor de film doe. Ik heb zelf ook veel tijd en voorbereiding in de film gestoken, dus het ligt niet in mijn aard om er nu volledig mijn handen af te houden.’
En dan moest je ook nog over de rode loper voor het oog van zoveel camera’s op de openingsavond van Filmfestival Oostende.
‘Inderdaad. Ik had gelukkig al kunnen oefenen. We waren met de film uitgenodigd op enkele internationale festivals. Omdat Anke aan het draaien is, heb ik de meeste moeten doen. Dat was een heel grote luxe, want zo heb ik vier à vijf landen gezien op korte tijd. Ik ben net terug van Seoul, waar ik mijn eerste rode – nu ja, paarse – loper heb gedaan. Maar het is niets voor mij, ook het hele optutten niet. In Oostende droeg ik gewoon een broek en een bloes. Mijn papa zou heel graag hebben dat ik het wel zou doen. ‘Laat je maar eens goed kleden’, zou hij zeggen. Maar nee, dat interesseert me allemaal heel weinig.’
Je zegt dat je de smaak van het acteren te pakken hebt. Dan zouden zulke dingen er vaker kunnen gaan bij horen.
‘Wel, ik weet niet goed in hoeverre het erbij hoort. Dat is mijn vraag. Er is een verschil tussen herkenbaarheid en erkend worden. Ik vind acteren, zeker in film, zeer uitdagend. Het is echt een kick voor mij. Dat wil ik zeker nog ervaren. Maar ik ben er niet van overtuigd dat veel media doen daar noodzakelijk voor is. Ik wil me niet de hele tijd als persoon moeten profileren. Je krijgt zo vaak vragen over je persoonlijk leven. Ik vind het helemaal niet erg om diepe gesprekken te hebben over de ervaring van de rol, maar in een interview over mijn persoonlijkheid ben ik absoluut niet geïnteresseerd.’
‘The Best of Dorien B.’ speelt nu in de cinemazalen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
