'Matteo bewijst met 'Patser' voor eens en voor altijd dat hij véél meer in zijn mars heeft dan knullige rolletjes met een Limburgs accent zoals die van Smos en Devon.'
‘””Patser”” is écht next level shit. En Matteo Simoni snuift alle zalen omver’
Ik verwachtte veel van ‘Patser. Héél veel. Maar ik had nooit verwacht dat ik Adil El Arbi en Bilall Fallahs derde langspeelfilm na hem bekeken te hebben zou omschrijven zoals zij het al zo lang doen. De eerlijkheid gebiedt mij het jullie te vertellen. ‘Patser’ is écht next level shit.
‘Next level shit.’ Adil en Bilall beloofden ons de hemel op aarde met hun derde langspeelfilm ‘Patser’. En Vlaanderens meest succesvolle regisseursduo is hun belofte meer dan nagekomen. Na ‘Image’ en ‘Black’ is ‘Patser’ écht next level shit. Meer geschreeuw, meer agressie, meer bloed, meer drama, meer emoties, meer drugs, meer geld... In ‘Patser’ is niet less, maar more more. Adil en Bilall geven ons nóg meer dan wat we al van hen verwachtten na ‘Image’ en ‘Black’. ‘Patser’ is minder donker en zwaar dan hun vorige films. Je verlaat de zaal niet weemoedig. Bovendien is de film cinematografisch gezien van een totaal ander kaliber dan wat we ooit zagen in Vlaanderen. Flitsend en speels met heel wat effecten, maar niet in die mate dat het stoort.
Goed begonnen is al half gewonnen. Dat zeggen pientere monden weleens. En dat gezegde spreekt geheel in het voordeel van ‘Patser’. Ingezet op tonen die deden denken aan een technoversie van de bejubelde ‘Stranger Things’-soundtrack blies Matteo Simoni zijn eerste rookpluim als patser uit. Je hebt meteen zin om erin te vliegen, om meegezogen te worden in ‘t Kiel en zijn louche patsers. Om ook eens een lijntje coke... Nee, dat gelukkig nog net niet!
Zelden mispeuterde zijn personage zo veel, maar zelden hebben we hem zo graag gezien.
‘Patser’ is écht next level shit. En Adil en Bilall gingen gelukkig geen level te ver. Ze gingen ver, maar niet té ver. Echt alles klópt aan ‘Patser’. De herkenbare videogame-geluidjes, de identikits, de neonlampen, de Tarantinoiaanse bloedvergieten, de Hollywood-ontploffingen, de humor (een primeur) en grappige verwijzingen... Alles is aanwezig, maar het was nooit echt té. Helemaal aan het begin van de film wordt zelfs verwezen naar ‘Se7en’ – een film die ondertussen al meer dan 20 jaar oud is, maar toch. Wie met het vooroordeel zat dat ‘Patser’ de zeven hoofdzonden ging afkijken bij ‘Se7en’, werd meteen op zijn plaats gezet. ‘Patser’ is géén Kevin Spacey-shit. ‘Patser’ is next level shit.
Ongelooflijk sterke patsercast
Hoe hard we ook onder de indruk zijn van ‘Patser’ in z’n totaliteit, het is vooral patser Matteo Simoni die voor ons dé grote revelatie van de film is. Matteo is onherkenbaar als Adamo. Zijn stem, zijn looks, zijn houding en gedragingen... Matteo bewijst met ‘Patser’ voor eens en voor altijd dat hij véél meer in zijn mars heeft dan knullige rolletjes met een Limburgs accent zoals die van Smos en Devon – al zien we hen ook enorm graag. Elke rol heeft zo zijn charmes, maar toch. Zo overtuigend zagen we Matteo nog nooit. Zelden mispeuterde zijn personage zo veel, maar zelden hebben we hem zo graag gezien. Een Limburger die klinkt als een Antwerpenaar mét Arabische tongval? Hij vreesde eerst zelf nog dat het onbegonnen werk was, maar hij deed het. En wij geloofden hem. Matteo kan wat ons betreft echt elke rol aan. Daar zijn we vast van overtuigd.
Ook de rest van de acteurs werden belachelijk goed gecast. Saïd Boumazoughe en Junes Lazaar zíjn gewoon patsers. De hele film lang lijkt het alsof ze gewoon zichzelf spelen. En Nora Gharibs expressievermogen was fenomenaal. Jammer genoeg liet Nora’s gepoogd Antwerps accent het zo nu en dan afweten. Maar dat waren we telkenmale enkele seconden later alweer vergeten.
We gaan er niet omheen draaien. Je móét ‘Patser’ gewoon gezien hebben. We zien jullie morgenvroeg in de cinema. Gij weet, ofzoiets.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
