'Het was pas toen ik terug thuis was dat ik merkte hoe zwaar die opnamedagen doorwogen.'
Philippe Geubels over seizoen 2 van ‘Taboe’: ‘Dit programma heeft mij als mens veranderd’
Philippe Geubels (40) is eind dit jaar terug met een nieuw seizoen van ‘Taboe’, een programma waarin opnieuw gelachen wordt met mensen waarmee je eigenlijk ‘niet mag lachen’, maar dat met de beste bedoelingen: taboes doorbreken. ‘Ik heb geleerd dat de mensen die er het best mee kunnen lachen de mensen zijn over wie het gaat‘, aldus Philippe.
Philippe Geubels nodigt ook in het tweede seizoen verschillende gasten uit in een vakantiehuis in Wallonië, in de hoop hen zo beter te leren kennen. De komiek gaat het gesprek aan met mensen met autisme, mensen die geworsteld hebben met een verslaving, mensen met een opvallend uiterlijk, vrouwen, senioren, mensen met een onvervulde kinderwens en mensen met verschillende genderbelevingen. In elke aflevering brengt hij telkens ook een comedyset over het bewuste thema in een zaal vol lotgenoten.
Na drie bijna vier jaar komt er eindelijk een tweede seizoen van ‘Taboe’. Waarom duurde het zo lang?
‘We wilden na het eerste seizoen eigenlijk geen tweede meer maken. Toen we uiteindelijk beslisten om toch nieuwe afleveringen op te nemen, omdat het format zo sterk is, sloeg corona hard toe in ons land waardoor we onze planning voortdurend moesten aanpassen of annuleren. We zijn uiteindelijk zo’n twee jaar bezig geweest om alles in te blikken.’
Kies je zelf de groepen waar je een aflevering rond wil maken?
‘Ik doet dat samen met de hele ploeg. Ik vertrek uit zaken die me zelf interesseren en dan zit ik samen met de regisseur Kat Steppe en de hele redactie om te brainstormen wat wel en niet kan.’
Hoe stoom je je mentaal klaar om met die mensen om te gaan? Je bent immers geen psycholoog, maar je hebt wel diepgaande gesprekken met hen.
‘Eigenlijk bereid ik niks voor (lacht). Ik probeer bewust zo weinig mogelijk te lezen over die minderheidsgroepen zodat ik het gesprek niet in een bepaalde richting zou sturen. Ik wil er met een zo open mogelijke geest instappen. Het is zowel voor mezelf als de kijkers thuis net leuk om die mensen en hun specifieke kantjes te ontdekken tijdens het programma. Als er iets zou zijn dat ik écht niet zou mogen zeggen bij bepaalde personen, dan zegt de redactie me dat wel op voorhand.’
Je lijkt de perfecte persoon te zijn voor dit programma, want dergelijke grappen zou niet iedereen van elke komiek pikken.
‘Ik heb dat nog al gehoord, maar ik heb geen idee waaraan dat ligt. Mensen voelen misschien dat er bij mij geen kwaad achter zit en dat ik oprecht geïnteresseerd ben, dat het niet de bedoeling is om mensen te shockeren of te kwetsen.’
Mensen voelen misschien dat er bij mij geen kwaad achter zit en dat ik oprecht geïnteresseerd ben.
Is dat omdat je zelf ook een opvallend kenmerk hebt zijnde je nasale stem waar af en toe de draak mee wordt gestoken?
‘Nee. Met mijn stem werd eigenlijk voor ik bekend werd nooit gelachen en nu is het meer mijn kenmerk dan een mikpunt van spot. Ik voel denk ik gewoon heel goed aan wanneer ik iets kan doen en vooral wanneer niet. Daarom kom ik weg met dat soort moppen. Het is ook de mix van human interest en comedy dat dit programma luchtig maakt en dat ervoor zorgt dat we dingen bespreekbaar kunnen maken.’
Ben jij een felle voorstander van de gedachte ‘in comedy mag je met alles lachen’? Of zijn er onderwerpen die echt not done zijn?
‘Ik vind dat je in comedy echt met álles moet kunnen lachen, zonder uitzondering. Die moppen worden in de context van een comedyvoorstelling gemaakt en niet gewoon naar iemand geroepen op straat bijvoorbeeld. Daar ligt het grote verschil.’
Waarschijnlijk moet je wel ergens de grens trekken van wat grappig is en wat erover gaat. Hoe doe je dat?
‘Dat is weer een gevoel. Ik kan daar geen concrete voorbeelden van geven. Dat is mensenkennis hebben en weten wanneer je er nog een schepje bovenop kan doen en wanneer je beter over iets anders begint.’
Voel je die eerste paar minuten als je voor die zaal vol lotgenoten staat toch een bepaalde aangeboren en logische schaamte als je met hen of hun ‘aandoening’ lacht?
‘Natuurlijk. Ik ben zenuwachtig, want het blijft toch spannend. In het eerste seizoen had ik het daar lastiger mee omdat het toen nieuw was. Nu ging dat wel vlotter omdat het concept van het programma en dus ook de comedyshow al gekend was. Ik heb ook geleerd uit de eerste afleveringen dat de mensen die er het best mee kunnen lachen de mensen zijn over wie het gaat. Dit alles op voorwaarde dat het smaakvol blijft natuurlijk.’
Heb je ooit al gehad in het eerste seizoen of dit seizoen dat een bepaalde grap bij iemand toch in het verkeerde keelgat schoot?
‘Het is nog nooit voorgevallen dat iemand beledigd was met een mop die ik maakte, maar ik merkte bijvoorbeeld in dit seizoen wel dat de mensen met autisme een heel moeilijk publiek waren. Zij denken anders en hebben een ander gevoel voor humor, dus comedy maken voor hen was een hele uitdaging.’
Is dat de grootste nachtmerrie van een komiek: voor een zaal staan waar niemand lacht?
‘Dat is verschrikkelijk (lacht). Ik ben daar heel gevoelig voor. Je hebt komieken die daar beter mee omgaan, maar ik heb een heel grote grapdwang.’
Humor is volgens mij een manier om te zeggen: je hoort erbij. Als je met iedereen lacht, behalve bijvoorbeeld met iemand in een rolstoel, dan geef je eigenlijk nog meer de boodschap dat die persoon anders is.
Iedereen kent het format van ‘Taboe’, maar is er desondanks kritiek gekomen op het eerste seizoen?
‘Het was vlak voor het eerste seizoen werd uitgezonden heel spannend omdat we niet wisten hoe dit onthaald zou worden. Het blijven gevoelige onderwerpen, dat is net de insteek van het programma, dus we waren voorbereid op eventuele commentaar. Die kwam er ook, maar vooral vóór er ook nog maar iets was uitgezonden. Zodra het op tv te zien was en mensen zagen dat het net onze bedoeling was om die onderwerpen meer bespreekbaar te maken, ging de kritiek liggen en kregen we enkel positieve reacties. Missie geslaagd (lacht).’
Is humor een manier om iets te relativeren of om de pijn te verzachten?
‘Zeker en vast. Als ik zelf in het dagelijkse leven iets meemaak dat niet leuk is, zal ik het snel relativeren door een mopje te maken. Het is volgens mij ook een manier om te zeggen: je hoort erbij. Als je met iedereen lacht, behalve bijvoorbeeld met iemand in een rolstoel, dan geef je eigenlijk nog meer de boodschap dat die persoon anders is.‘
Denk je als je in hun schoenen zou staan, dat je ook zo sterk zou zijn om die grappen te omarmen?
‘Ik zou dat heel goed kunnen. Ik lach ook best wel vaak met mezelf in mijn voorstellingen. Jezelf kunnen relativeren is zo belangrijk, los van het feit of je een bepaalde aandoening hebt of niet.’
Waren dit zware opnamedagen voor jou?
‘We waren er telkens een week en die dagen vlogen eigenlijk wel voorbij. Het leek telkens alsof we op kamp waren en dat was heel leuk. Er waren emotionele momenten, maar we lachten ook wel wat af. Het was pas toen ik terug thuis was dat ik merkte hoe zwaar dat het doorwoog. Dan stopt die rush en kan je alles wat laten bezinken.’
Kan je volledig jezelf zijn in het programma of zien we toch een ingetogen versie?
‘Ik leg mijn lot volledig in handen van de regisseur Kat. Maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat je de échte Philippe te zien krijgt. Ik zet geen maskertje op, dat zou ook niet respectvol zijn tegenover mijn gasten die wel volledig hun ziel blootleggen.’
Is er een bepaald moment uit dit seizoen dat je het meest zal bijblijven?
‘Dat kan ik niet zeggen. Er zijn zó veel mooie momenten, dat ik het niet eerlijk zou vinden om er maar eentje uit te pikken.’
Ik hoop dat wanneer mijn dochter wat ouder is, zij niet meer te maken krijgt met die ongelijkheden.
Wat ons direct opviel tussen alle thema’s van dit seizoen was de atypische aflevering rond vrouwen.
‘We zijn daar inderdaad afgeweken van het format omdat we toch een aantal belangrijke dingen wilden aankaarten en laten zien. Het gaat over veel moeilijkheden waar vrouwen dezer dagen nog mee geconfronteerd worden, zoals de loonkloof en het onveiligheidsgevoel, terwijl dat niet zou moeten.’
Je hebt zelf een dochtertje. Ben je soms bang voor het soort maatschappij waarin zij moet opgroeien?
‘Goh, ik ben eerder hoopvol omdat ik vind dat we in de juiste richting aan het evolueren zijn. We durven ongelijkheden aan te kaarten om er bijgevolg ook iets aan te doen. In onze aflevering wordt dat ook duidelijk. Er wordt niet in gezaagd. We leggen dingen bloot én focussen ook op wat er wel al aan gedaan wordt. Ik hoop dat wanneer mijn dochter wat ouder is, zij helemaal niet meer te maken krijgt met die ongelijkheden.’
Een andere aflevering is met senioren. Ben jij bang om oud te worden?
‘Ja! Ik heb het lastig met ouder worden. Ik ben een levensgenieter en dat is denk ik soms moeilijk te combineren met echt oud worden. Ik ben bang voor ziektes, mijn lichaam dat me in de steek zou laten of dat fysiek begint af te takelen. Maar ook bijvoorbeeld voor het isolement en de eenzaamheid waar veel ouderen mee te maken krijgen.’
Pas jij je moppen aan in je toekomstige shows nadat je met sommige minderheidsgroepen hebt gebabbeld in ‘Taboe’?
‘Dat was al na het eerste seizoen. Dit programma heeft echt mijzelf als mens veranderd en ik kreeg een andere kijk op heel wat onderwerpen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet meer mee ga lachen, maar het zal een andere soort moppen zijn.’
Tot slot: heb je al vriendschappen overgehouden aan dit programma?
‘Ja. Er zijn een aantal mensen die ik nog af en toe hoor. Je bent een week 24 op 24 samen waarin je lief en leed deelt, dat schept sowieso een band.’
Het tweede seizoen van ‘Taboe’ kan je vanaf 26 december elke zondag om 20u05 bekijken op Eén en VRT NU.
Nog meer kijktips:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
