‘Radio Gaga’ is terug van weggeweest. Of toch voor heel even, want Joris Hessels en Dominique Van Malder brengen vanaf woensdag met een minireeks van het hartverwarmende programma een ode aan de zorg. Ze strijken met hun verpatste busje en ‘bijna dode’ caravan neer op twee plaatsen aan het front: het UZ Gent en WZC Damiaan, het grootste woonzorgcentrum van ons land.
Op zoek gaan naar de ziel en soundtrack van een plek, dat is wat Joris Hessels en Dominique Van Malder drie jaar lang deden met hun ‘Radio Gaga’. In 2017 breide het olijke duo een einde aan de succes- en vooral liefdevolle reeks, maar speciaal voor het zorgpersoneel haalden ze hun caravan dit jaar nog eens van stal. Met een miniversie, die uit drie aflevering zal bestaan, van de reeks brengen Dominique en Joris een ode aan het zorgpersoneel. Om, zoals Queen het zo mooi zou zeggen, ervoor te zorgen dat de helden van vandaag, gisteren en morgen geen background noise worden. ‘Van mensen die patiënten vervoeren over het kuispersoneel en toevallige passanten tot kankerpatiënten, er passeren weer heel wat mooie mensen en verhalen de revue.’
Joris en Dominique, jullie hebben fantastisch nieuws. Er komt dan toch nog een vervolg van ‘Radio Gaga’. Ik denk niet dat iemand dat nog had zien aankomen.
Dominique: ‘Wij hadden corona ook niet zien aankomen (lacht).’
Joris: ‘We hadden het gevoel dat we iets moesten doen. We zijn in 2017 gestopt omdat we merkten dat we er beiden eventjes klaar mee waren. Nu voelden we wel dat het tijd was om na een jaar corona in ons land toch eens de staat op te maken van hoe het er op die zogenaamde plekken aan de frontlinie aan toegaat.’
Je voelt plots weer die nood van mensen om hun verhaal te doen en getroost te worden.
Het is dus niet zo dat jullie al langer op het idee zaten te broeden om met nieuwe afleveringen te komen.
Dominique: ‘In Spanje lopen er momenteel al vijf seizoenen van “Radio Gaga” en die gasten hebben er echt een heel mooie versie van gemaakt. Door die mannen bezig te zien, kriebelde het wel. Maar we waren het er beiden over eens dat we het in 2017 te mooi hadden afgerond. Je moet weten: het is ook best pittig en heftig, dus we hebben dat idee uiteindelijk vrij snel weer geparkeerd. En toen brak het coronavirus uit. Je voelt plots weer die nood van mensen om hun verhaal te doen en getroost te worden. We voelden ons dus eigenlijk bijna genoodzaakt om onze caravan weer op te stellen. We hebben dan nog de tweede lockdown nodig gehad om alles te kunnen regelen.’
Met de minireeks willen jullie nu vooral een ode brengen aan de zorg, iets waar jullie wel al wat ervaring mee hebben.
Joris: ‘We hebben altijd al een grote voorliefde gehad voor de zorg en voor het welzijn in het algemeen. Maar in het verleden hebben we eigenlijk niet zo heel veel verpleegkundigen in onze caravan ontvangen. Niet omdat we dat niet wilden, maar omdat we toen vooral wilden babbelen met mensen die ergens willes nilles beland waren. Het is ook niet zo dat we nu alleen maar met verpleegkundigen en dokters babbelen. Van mensen die patiënten vervoeren over het kuispersoneel en toevallige passanten tot kankerpatiënten, er passeren weer heel wat mooie mensen en verhalen de revue.’
Dominique: ‘Wat het nu ook anders maakt, is dat de zorgverleners ook plots zelf patiënten worden. Of ze worden soms zelfs sociaal assistent of psycholoog. De verpleegkundigen hebben nu veel meer taken en zorgen. Daarom leek het ons leuk om ook hen eens een forum te geven. We zetten dat applaus eens om in plaatjes en praatjes.’
In het eerste seizoen hielden jullie al eens halt bij een woonzorgcentrum. Hoe confronterend waren de verschillen?
Dominique: ‘Je voelt nu wel dat er meer dan ooit gepolariseerd wordt, ook over de bewoners van woonzorgcentra. Er wordt dan bijvoorbeeld gezegd dat ze, coronavirus of niet, tóch zullen sterven. Het is natuurlijk niet omdat je oud bent dat je niet meer kan lezen of bij bewustzijn bent, dus die mensen vangen die meningen ook op. En dat was wel extra confronterend om te zien. We hebben iemand ontmoet die 102 werd, wie zijn wij om te zeggen dat ze toch oud genoeg zijn om te sterven. Op dat vlak maakte corona hun verhalen en meningen dus wel aangrijpender.’
Joris: ‘Op zich komt hun leven ook helemaal overeen met dat van ons: zij genieten er ook elke dag van om een babbeltje te slaan en hun wandelingske te maken. Dat is universeel, hoe oud je ook bent. We hebben trouwens ook met z’n allen bingo gespeeld, dat is een spoiler die ik je al kan meegeven (lacht).’
Zijn er dan ook veel gelijkenissen met de vorige seizoenen, ondanks die pandemie?
Joris: ‘Zeker! We proberen er allemaal nog steeds het beste van te maken en door het leven te fietsen. En in het begin gaan die verhalen inderdaad over COVID-19, maar daarna dijt dat uit naar “Waar droom je nog van?” en “Wat heb je gemist in je leven?”. Die pandemie zet de dingen wel op scherp, maar op vlak van gesprekken is er weinig veranderd. Het leven des mensen gaat gewoon verder, coronavirus of niet. Het enige verschil is dat wij gewoon wat ouder zijn (lacht) en dat onze caravan voor zo goed als dood is.’
En rijden jullie ook weer in het befaamde ‘Radio Gaga’-busje? Want dat hebben jullie een paar jaar geleden verkocht, niet?
Joris: ‘Klopt! De koper is het bij ons komen afzetten en wij mochten er voor de gelegenheid nog eens mee rijden.’
Dominique: ‘Het leuke is dat dat busje verkocht is aan een zoon van iemand die ooit nog bij ons in de caravan heeft gezeten. Die man is er jammer genoeg niet meer. Zijn zoon is een enorme fan van Volkswagen-busjes en heeft het onze uiteindelijk gekocht als een ode aan zijn papa. We wisten al die tijd dus wel dat het in veilige handen was.’
Die pandemie zet de dingen wel op scherp, maar op vlak van gesprekken is er weinig veranderd.
Wat gaat er dan door je hoofd als je in dat busje voor het eerst naar de frontlinie rijdt?
Joris: ‘Goh, ik wist niet goed waaraan mij te verwachten. Ik hoorde wel dat de tweede golf veel pittiger was voor het zorgpersoneel. We zijn er zoals altijd met een open vizier naartoe gereden. Maar eens je daar bent, heb je echt niet het gevoel dat je aan de frontlinie zit, integendeel. Het is daar zó warm. Die mensen zeggen daar ook allemaal, zónder uitzondering, “wij doen ook gewoon maar onze job”. En da’s waar, maar ze doen dat wel fantastisch goed.’
Dominique: ‘Ik had vooral verwacht dat we heel erg vermoeide mensen zouden zien, zowel vermoeide patiënten als familieleden en verpleegkundigen. En dat was ook zo, maar ze namen daar vrede mee. Er is nooit geklaagd geweest in onze caravan, ongelooflijk.’
En is jullie blik op de hele situatie na jullie bezoek dan veranderd?
Joris: ‘Wat ik vooral dacht, is dat we misschien ons best toch nog maar eventjes moeten blijven doen. Laat ons vooral voor iedereen nog eventjes volhouden.’
Dominique: ‘En laat ons ook vooral energie steken in de mooie dingen die deze crisis met zich meebrengt: dat we meer tijd hebben om naar elkaar te luisteren. Toen we naar huis reden, was ik echt heel blij dat we zoveel hoop hadden gevoeld en dat er veel minder geklaagd was dan dat ik verwacht had. Ik kreeg echt energie van de gesprekken die we in onze caravan gevoerd hebben.’
Was het dan niet net moeilijker om nu op zoek te gaan naar hoop? Er is tenslotte weinig perspectief.
Joris: ‘Het enige wat je niet kan zeggen, is dat er een datum is waar je naartoe kan leven. Maar datum of niet, we verlangen er wel met z’n allen naar, en dat is ook hoopgevend. Het feit dat we daar met z’n allen inzitten zorgt ervoor dat je je in je lot settelt en we hebben dan ook veel hoop gezien. En het feit dat er gezorgd wordt voor ons en dat wij kunnen zorgen voor de zorg geeft ook wel een soort hoop.’
Dominique: ‘We blikken terug, maar we blikken ook vooruit. Samen met lieve mensen in de sneeuw onder een elektrisch dekentje naar een plaatje luisteren op een van de warmste plekken van ons land, dat zijn ook mooie momenten om te koesteren.’
Er is nooit geklaagd geweest in onze caravan, ongelooflijk.
Afgelopen zomer was het een trend om voor de zorg een spandoek met een boodschap op omhoog te hangen. Welke boodschap zou daar bij jullie nu opstaan?
Dominique: ‘Ik zou vooral hopen dat de regering op die witte vlag een budgetje plakt. Maar uiteraard zou ik er ook een heel groot hart op tekenen.’
Joris: ‘Zeker, maar ik zou ook wel op die spandoek willen zetten: gij zijt goe bezig. Want ik vind wel dat dat zo is. We merkten dat ook echt in onze caravan, dat iedereen echt wel goed bezig is.’
Om in stijl af te sluiten: welk plaatje zouden jullie graag willen opdragen aan de zorg?
Joris: ‘Niels Destadsbader (lacht)! Neen, een plaat die ik nu veel opzet en die toch wel iets van lichtheid en kracht geeft is “Colors”van Black Pumas. Dat zou ik aanvragen voor ons allemaal. En Clouseau werkt ook altijd (lacht).
Dominique: ‘Een “Hoop doet leven” past ook wel, vind ik. Alles eigenlijk, kies er zelf maar eentje uit.’
Ontdek vanaf 3 maart elke woensdag om 20u40 op Eén zelf welke plaatjes Joris en Dominique zullen draaien.
Lees ook:
- Elke Clijsters: ‘Ik val niet op haantjes, maar het is wel fijn als mannen voor je vechten’
- Dominique Van Malder over ‘Albatros’: ‘We wilden er geen dikkebillenkletser van maken’
- Veerles (56) dochter schreef haar in voor ‘Blind Getrouwd’: ‘Mijn toekomstige móét goede tanden hebben’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
