Het derde deel van de melancholische komedieserie staat sinds kort op Netflix.
REVIEW: ‘Ricky Gervais bewijst met het laatste seizoen van ““After Life”” dat er wél leven na de dood is’
Sinds vorige week kan je op Netflix naar het derde en laatste seizoen van ‘After Life’ kijken. Daarin doet acteur, regisseur en komiek Ricky Gervais nog een laatste keer waar niemand anders mee wegkomt: het rouwproces op een herkenbare én luchtige manier bespreekbaar maken.
Óf je bent fan van ‘After Life’ óf je bent het niet. Het eerste seizoen van de succesreeks door én met Ricky Gervais verscheen in 2019 op Netflix en kan sindsdien op enkele trouwe fans (waaronder ik!) rekenen. In de serie zien we hoe regiojournalist Tony (Ricky Gervais) de draad na de dood van zijn vrouw Lisa weer probeert op te pakken, alleen lukt hem dat maar niet. Hij ziet de zin van het leven niet meer in, worstelt met zelfmoordgedachten en zondert zich af van de wereld. Niet bepaald een feelgoodserie om na een drukke werkdag mee te ontspannen. Maar hoe donker de reeks ook mag zijn, Ricky slaagt erin om je na elke aflevering toch met een warm gevoel achter te laten. Ook met het laatste seizoen van ‘After Life’ bewijst hij nog maar eens dat humor het beste medicijn is.
Non-fictie
Eerlijk is eerlijk: het tweede seizoen van de reeks kon mij veel minder bekoren dan het eerste. Want hoeveel grofgebekte grapjes Tony in het tweede deel ook maakt: na verloop van tijd heb je het echt wel even gehad met Pietje de Dood. Zijn personage werd naar mijn mening een beetje té cynisch. Ook in het derde seizoen kan je het aantal ‘cunts‘ en liters wijn niet op één hand, noch op tien, tellen. Maar waar ik me in eerste instantie een beetje ergerde aan Tony’s verbitterde toestand, kreeg ik in het derde seizoen vooral compassie met de man. Wat we te zien krijgen is namelijk niet iemand die zich in zelfmedelijden wentelt, wel iemand die midden in een rouwproces zit en daar op zijn eigen manier mee omgaat. Ik had beter moeten weten.
Wie ooit al een dierbare verloor, weet dat het rouwproces niet zomaar, en zeker niet na amper drie seizoenen, stopt. Het is een levenslang vonnis dat iedereen anders interpreteert. En dat is exact wat Ricky Gervais met zijn derde seizoen zo mooi bewijst. Het eindigt niet zoals velen het gehoopt hadden: met een dolgelukkige Tony die het liefst gaat samenwonen met Emma en een nieuw leven begint. Wel, zo zit het echte leven nu eenmaal niet in elkaar. Een hard stukje non-fictie dat Ricky op een al even harde manier in zijn reeks verwerkt en daarmee ook meteen een aantal taboes doorprikt. Want de tijd heelt na verloop van tijd misschien een aantal oppervlakkige wonden, maar het verdriet blijft, ongeacht de wendingen die je leven nog maakt.
Wie ooit al een dierbare verloor, weet dat het rouwproces niet zomaar, en zeker niet na amper drie seizoenen, stopt
In het derde seizoen zien we hoe ook Tony’s leven nieuwe wendingen maakt, en hoe hij daar mee om probeert te gaan. Hij voert een herkenbare strijd tussen zijn oude leven mét en nieuwe leven zonder Lisa aan zijn zijde en stelt zich langzaam maar zeker, en met vallen en opstaan, open voor anderen en de toekomst. Het wordt een emotioneel proces van lange adem waarmee hij je tot in het diepst van je ziel raakt, maar tegelijkertijd ook een safe haven creëert voor anderen. Want rouwen is bouwen, elke dag opnieuw. En het wordt hoog tijd dat dat eens uit de taboesfeer wordt gehaald.
Geen plottwist
Ricky Gervais weet met ‘After Life’, ondanks de zwarte humor, op z’n zachtst uitgedrukt een gevoelige snaar te raken. Vooral het laatste seizoen is er, mede dankzij de wijze raad van Anne, eentje waarbij je het onmogelijk droog kan houden. Hij doet de grens tussen fictie en non-fictie verdwijnen, benadrukt dat rouwen oké is en bewijst dat je kan leven na de dood. En oké, de serie kent geen grote climax of zotte plottwist, maar is dat niet net wat ze zo echt maakt?
In Tony’s geval is humor het beste medicijn tegen de perikelen van het leven, in mijn geval is dat vanaf nu Tony.
Daarnaast wordt ook de onderliggende boodschap van de reeks duidelijk: het is niet omdat je niemand verloren hebt dat je niet kan of mag rouwen. Je kan rouwen om een stukgelopen relatie, om een leven dat je wilde maar nooit kreeg, om een vriendschap die je liet verwateren,... Iedereen heeft het recht om op gelijk welke manier en om gelijk welke reden verdrietig, boos of net heel cynisch te zijn. In Tony’s geval is humor het beste medicijn tegen de perikelen van het leven, in mijn geval is dat vanaf nu Tony. De man deed me inzien dat ik me niet hoef te schamen als ik iemand plots weer mis, en dat ik me ook niet hoef te schamen als ik diezelfde persoon plots een dagje ben vergeten te missen. En daar ben ik hem dankbaar voor. Want om met zijn woorden af te sluiten: ‘we’re not just here for us; we’re here for others.’
Je kijkt de drie seizoenen van ‘After Life’ op Netflix.
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
