Donderdagavond ging bij VIER ‘De Verhulstjes’ van start. Buiten het onsmakelijke fragment waarin de blaas van een van de honden des huizes via een penisbuisje werd geleegd, bleek het programma een erg aangename verrassing.
De Verhulstjes slagen erin te fascineren in hun eigen realityreeks. Hoe? Ik ben nog een beetje op zoek naar het antwoord. Want het is niet dat er spectaculaire dingen op het programma stonden in de eerste aflevering. Gert Verhulst werd wakker, dronk een koffietje, ging even op een fitnesstoestel staan, liet werkmannen binnen die een vochtprobleem moesten verhelpen en vulde zijn sudoku in. Ondertussen ging vrouw Ellen de blaas van de honden legen. Bij de ene hond gaat dat met een wandelingetje, de andere heeft hulp nodig van een plasbuisje dat manueel wordt ingebracht. Achteraf gezien was dat het meest schokkende wat er in bijna 50 minuten gebeurde.
Het is gewoon leuk om mee te genieten van het geluk van de familie Verhulst, zeker als je terwijl kan wegdromen bij de kaaklijn van Viktor.
‘De Verhulstjes’ toont dat een realityreeks geen sensatie nodig heeft. Misschien omdat het op zich al boeiend is om binnen te kijken bij een van de allerrijksten van ons land. Daarvoor is ‘The Sky is The Limit’ er toch, zeg je? Dat is waar, maar de vervelende grootpraat en pocherigheid waar dat programma bol van staat, vind je bij de familie Verhulst niet. Het zou me verbazen als je Gert in de komende afleveringen ooit zijn autoverzameling ziet showen, of Ellen haar collectie designer bags. Opscheppen zit niet in de aard van het Verhulst-beestje, maar gelukkig voor ons voyeuristische zelve is hun rijkdom niet te verbergen. We weten al jaren dat er in de gigantische villa in Oostduinkerke een Japans toilet staat – dank u, James – maar wist je dat er ook een lift is? Al is die er misschien vooral voor (wijlen) opa Jos of voor huishoudster Martine, die de Verhulstjes aandoenlijk bestempelen als deel van de familie. Een puntje van kritiek: de camera’s zijn niet zo voyeuristisch als je als nieuwsgierige kijker zou willen. De zwembaden – er zou er een binnen én buiten moeten zijn – kregen we voorlopig nog niet te zien. Voor de geïnteresseerden: Verhulst telde jaren geleden 6,5 miljoen euro neer voor het strandhuis.
Misschien is net het feit dat de familie Verhulst, ondanks de rijkdom en bekendheid, oprecht en gewoon overkomt de grote troef van het programma. ‘Zo zijn wij’, zingt Gertje in de titelsong van ‘De Verhulstjes’. Hoewel we allemaal weten dat er meestal weinig reality aan realityreeksen is, geloof je het in het geval van de familie Verhulst wel. Zij zijn écht zo. Wanneer Marie en Viktor vertellen dat ze elkaars beste vrienden zijn, geloof je dat en smelt je nog een beetje meer voor Verhulst junior. Wanneer Vik de slappe lach krijgt omdat zijn vader laconiek zijn beklag doet over de “povere” kaasfondue, kan je je voorstellen dat dat bij zowat elk familiediner gebeurt. En als Gert zegt dat zijn familie op het toppunt van haar geluk is, dan kan zelfs de grootste cynicus daar weinig tegenin brengen. Dat is de simpele reden waarom ‘De Verhulstjes’ een fijn programma is. Het is gewoon leuk om mee te genieten van dat geluk, zeker als je terwijl kan wegdromen bij de kaaklijn van Viktor. Of de mooie ogen van Marie. Ieder zijn voorkeur.
Lees ook:
