'De film heeft een bijna constante komische ondertoon die je doet lachen zonder dat je het gevoel hebt dat je de personages en hun miserabele leven uitlacht.'
REVIEW: ‘Een waargebeurd verhaal zoals dat in ““I, Tonya”” fascineert. Dat merk je wanneer je de cinema verlaat en onmiddellijk wil googelen naar meer info’
Afgelopen zondag won ‘I, Tonya’, de biografische film over kunstschaatsster Tonya Harding, maar liefst 5 BAFTA Awards. Tel daar 3 gewonnen Golden Globes en 3 Oscarnominaties bij, en we zouden eigenlijk niet meer hoeven te vertellen waarom het de moeite loont om naar de cinema te trekken en ’m te bekijken.
Als je net als ik nog een kleine uk was in 1994, het jaar van het voorval waarrond de film draait, kan je je waarschijnlijk moeilijk voorstellen dat een incident in het Amerikaanse kunstschaatsmilieu wereldnieuws werd. En toch: nadat Tonya Hardings grootste concurrente Nancy Kerrigan net voor de Olympische Spelen meerdere keren op haar knie geslagen werd door een man die later ingehuurd bleek te zijn door de ex-echtgenoot van Harding, was Tonya de tweede beroemdste persoon ter wereld, na toenmalig president Bill Clinton. ‘I, Tonya’ wordt dan ook voorafgegaan door televisiefilms en -programma’s over Harding en Kerrigan, maar het is de eerste keer dat het verhaal verteld wordt vanuit het standpunt van de uitgespuwde en verbannen Tonya.
Het fascineert, zo’n waargebeurd verhaal. Dat was de voorbije maanden te merken aan de tientallen artikels die Amerikaanse sites (de film kwam in december al uit in de Verenigde Staten) wijdden aan de biopic. Je zal het bovendien merken aan het feit dat je na het verlaten van de cinemazaal onmiddellijk op het internet wil duiken om meer te weten te komen over het incident en vooral om te weten wat nu eigenlijk de waarheid is. ‘Er bestaat niet zoiets als “de waarheid”’, aldus de ex-schaatsster aan het eind van de film. Nou, dit is alvast een waarheid: ‘I, Tonya’ is een geweldig goed gemaakte film met puike acteerprestaties.
Of het een verzachtende omstandigheid is voor het al dan niet fysiek boycotten van een concurrente, laat ik in het midden, maar Tonya Harding heeft het niet makkelijk gehad. Ze groeide op in de lagere sociale klasse met een moeder die haar fysiek en mentaal misbruikte, om later hetzelfde te ondergaan met haar echtgenoot. Maar wie van een dramatisch verteld verhaal verwacht dat het je bijna tot medelijden met de vermaarde schaatster dwingt, komt bedrogen uit. ‘I, Tonya’ heeft een zowat constante komische ondertoon die je doet lachen zonder dat je het gevoel hebt dat je met de personages of hun miserie lacht en zonder dat de humor afbreuk doet aan Hardings pijnlijke voorgeschiedenis. Vooral moeder LaVona, gespeeld door een magistrale Allison Janney, die terecht genomineerd is voor een Oscar voor haar bijrol, zorgt voor zulke momenten. Het kettingrokende kreng mag dan onrechtstreeks de grootste oorzaak zijn van haar dochters ondergang, geinig is ze wel.
Margot Robbie, de Australische actrice die een transformatie onderging om Harding te spelen, slaagt fenomenaal in het opzet van de film: Hardings kant van het verhaal tonen en een minimum aan sympathie voor haar opwekken zonder meelijwekkend te zijn. Al vloekt Tonya zelf helemaal niet zo vaak als Robbies personage, aldus Harding zelf in een recent interview. Voor de rest is de ex-schaatsster erg blij met de film, en we snappen wel waarom. Hoewel je misschien niet volledig overtuigd wordt van haar onschuld – die zij blijft volhouden – wordt er eindelijk echt naar Harding geluisterd. De film is namelijk gebaseerd op – erg tegenstrijdige – interviews die regisseur Craig Gillespie had met Harding en haar veroordeelde ex-man Jef Gillooly (moeder LaVona was niet te vinden), die je aan het einde van de film ook heel kort te zien krijgt.
‘Ik wilde dat mensen die met een vooroordeel over Tonya kwamen, zich schuldig voelden na de film’, vertelt de regisseur. Als iemand die pas recentelijk het schandaal ontdekte en dus zonder oordeel keek, was dat voor mij niet het geval, maar ik kan me voorstellen dat ‘I, Tonya’ dat effect niet zal missen bij oudere generaties. Voor alle andere is dit gewoon een erg fijne film die van begin tot einde blijft boeien en je en passant leert dat er altijd een groter verhaal achter de sensationele artikelkop zit. En dat van Tonya Harding is echt de moeite om te bekijken.
‘I, Tonya’ is vanaf woensdag 21 februari te zien in de bioscoop.
Meer films die je zou moeten zien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
