'Zo zag ik Tom Hanks nog nooit!'
REVIEW: ‘””Elvis”” is een bitterzoete must-see voor élke generatie’
Vanaf vandaag speelt ‘Elvis’, met Austin Butler en Tom Hanks in de hoofdrollen, in de bioscoop. Redactrice Jolien sprong een gat in de lucht toen ze vernam dat er een biografie kwam van de legendarische artiest. Ze was er dan ook als een van de eersten bij om de film te kijken, en vertelt wat ze ervan vond.
Een knappe verschijning in een roze kostuumpak met een zwoele stem en sexy dansmoves, neen ik heb het – voor de verandering – niet over Harry Styles, maar wel over Elvis Presley. De man heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart gehad. Hij liet tijdens zijn carrière heel wat hartjes sneller slaan, waaronder ook dat van mijn oma. Van ‘Jailhouse Rock’ over ‘Suspicious Minds’ tot ‘Hound Dog’: zijn nummers galmden dag in dag uit door haar cassettespelertje. ‘Can’t Help Falling in Love’ was dan ook het eerste liedje dat ik, tot bloedens toe, op mijn gitaar wilde leren spelen. Maar tijden veranderen en ik werd tiener: Presley werd al snel vervangen door One Direction, Taylor Swift en in een iets rebelsere periode heel even AC/DC. Maar toen ik een tijdje geleden las dat er een film over Elvis Presley zou verschijnen, maakte mijn hart toch een nostalgisch sprongetje, een effect dat ook de film zelf meermaals heeft.
‘Elvis’ is zo’n film waarvan je eigenlijk al weet hoe hij zal eindigen: met de dood van de artiest. Maar afgezien daarvan maakte regisseur Baz Luhrmann er een allesbehalve typische biografie van. Een overload aan flitsende camerabewegingen, splitscreens, kleurrijke captions, hiphop... Het is even wennen aan de kermisachtige eerste tien minuten van de film. Een valse start, want meteen daarna maak je kennis met de introverte jonge Elvis en word je in het verhaal gezogen.
Te kort
Wie beweert dat een film van meer dan 2,5 uur, tenzij het ‘Lord of the Rings’ is, alleen maar langdradig kan zijn, heeft het mis. ‘Elvis’ duurt lang, maar is tegelijkertijd nog veel te kort. In de film leer je de artiest achter de schermen kennen. Een eenzame, bescheiden en naïeve jongeman uit Mississippi die in een toxische relatie verzeild geraakt met zijn manager Colonel Tom Parker (gespeeld door Tom Hanks). Het is die relatie die de rode draad van de film vormt, en blijkbaar ook Elvis’ carrière en leven naast het podium tekende. Daarnaast zie je onder meer ook hoe hij opkomt voor de zwarte gemeenschap, bijna aan flarden wordt gescheurd door gillende tieners, naar het befaamde Graceland verhuist en uiteindelijk in het huwelijksbootje stapt met zijn Priscilla (gespeeld door Olivia DeJonge).
Ook enkele belangrijke momenten, waaronder de dood van Martin Luther King, komen mooi aan bod, waardoor het soms lijkt alsof je naar een wel heel leuke geschiedenisles aan het kijken bent die élke generatie kan bekoren. Maar net omdat er zóveel aan bod komt, lijkt het wel alsof zijn leven voorbijraast. Misschien wel met voorbedachte rade, maar daardoor leer je Elvis jammer genoeg enkel op een oppervlakkige manier kennen. Ik zei het al: not your typical biografie, maar dat maakt de impact ervan misschien wel net des te groter? Nu wil ik alleen maar nóg meer over hem te weten komen.
Austin of Elvis?
Hoewel ‘Elvis’ boordevol liefde, vriendschappen en muziek zit, laten de laatste tragische twintig minuten toch een wrange nasmaak achter. Bitterzoet, beter kan ik het niet omschrijven. En daar zit vooral Tom Hanks schalkse personage voor iets tussen. Je ziet hem op een manier zoals je hem nog nooit zag: door en door slecht, en dat is even wennen. Maar desalniettemin zet hij de rol fantastisch neer, zo fantastisch dat je hem door het scherm zou willen trekken en zijn nek zou willen omwringen.
Maar de prijs voor beste acteerprestatie van de film gaat toch nog naar hoofdrolspeler Austin Butler. Ik heb Elvis nooit persoonlijk gekend – God, I wish – maar hij doet de artiest zijn reputatie als mama’s-kindje, sekssymbool en The King of Rock and Roll álle eer aan. 2,5 uur, meer heb je niet nodig om stapelverliefd te worden op de steengoede acteur én Elvis. Ik overdrijf dan ook niet als ik zeg dat zijn acteerprestatie op z’n minst een Oscarnominatie waard is. En de film trouwens ook.
‘Elvis’ is nu te zien in de bioscoop.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
