Crimineel of niet, voor fans van ‘Orange Is the New Black’ zijn de Litchfield inmates als vriendinnen. Na zes jaar lang elke zomer samen te hebben gespendeerd, voelen de laatste 13 afleveringen dan ook als een langgerekt en pijnlijk afscheid. Maar nog meer dan dat is het een laatste, erg luid klinkende schreeuw om verandering.
Het is wat van ‘Orange Is the New Black’ zes jaar geleden een instant hit maakte: het luide activisme dat perfect samensmelt met het entertainende van de show. Vanaf de allereerste aflevering drukte maker Jenji Kohan de kijker met de neus op de feiten van de verschrikking die het Amerikaanse gevangenis- en rechtssysteem zijn, met een eerlijkheid en een hardheid die men nooit eerder zag. Een ‘OITNB’-fan is dan ook best wat gewoon, maar in dit laatste seizoen wordt de volumeknop zo hard opengedraaid dat je oren er niet alleen van suizen, maar je hart er ook van gaat bloeden. Dit seizoen is bijna een bombardement van onrechtvaardigheid, corruptie, discriminatie en pure wanhoop. Alle kaarten worden in een keer gespeeld: een falend juridisch systeem, de moeilijke herintegratie van ex-gevangenen, #MeToo, geprivatiseerde gevangenissen waar geldgewin boven het welzijn van gevangenen gaat en last maar zeker niet least, het onmenselijke immigratiebeleid van president Donald Trump. Samen met meerdere van de gevangenen verlies je als kijker bijna alle hoop dat er ook maar een fractie van een happy end zal zijn voor Taystee en de rest. Bijna.
Samen met de gevangenen verlies je als kijker bijna alle hoop op ook maar een fractie van een happy end. Bijna.
We roepen het nog een laatste keer heel luid voor de hardhorige mensen achteraan, moet Jenji Kohan gedacht hebben. De boodschap komt hard binnen, met meerdere vol gesnotterde zakdoeken tot gevolg. De schrijfster is de voorbije zes jaar nooit bang geweest om te shockeren door onverwacht geliefde personages te schrappen of zelfs het loodje te laten leggen, en dat is ze ook nu niet geworden. Laat dat de enige spoiler zijn die je hier zal lezen.
Maar het is niet al kommer en kwel. Het laatste seizoen is ook een geweldige reünie die je doet beseffen dat er doorheen de jaren gigantisch veel personages zijn gekomen en gegaan, de een al onopgemerkter dan de ander. Big Boo, Burset, Norma, Larry en zelfs Chang: zij en nog zoveel anderen worden allemaal op een manier weer in het verhaal verweven, zodat de kijker een laatste keer vaarwel kan zeggen. Het besef dat je velen onder hen gewoon al vergeten was, geeft alleen maar goesting om de geweldige serie van begin tot einde opnieuw te kijken.
Oké, nog een klein spoilertje dan: ‘Orange Is the New Black’ eindigt wel degelijk hoopvol. Aan het einde van aflevering 13 wordt de kijker opgeroepen te surfen naar crowdrise.com/pwf en te storten voor het Poussey Washington Fund. Door geld in te zamelen voor acht non-profits die zich inzetten voor vrouwelijke (ex-)gevangenen en immigranten, willen de makers en cast de impact van de serie verderzetten.
Ook voor de fans is er trouwens hoop. Danielle ‘Taystee’ Brooks vertelde ons dat ze graag binnen zo’n 15 jaar een reeks wil maken waarin we zien waar de inmates dan zijn. Als je tijdens de allerlaatste aftiteling ziet met hoeveel verdriet en liefde de cast afscheid neemt van de serie – weer een zakdoekmomentje! – kan je er zeker van zijn dat de rest ook meedoet. Kom op, Netflix, make it happen! Wat is 15 jaartjes wachten, toch? Tenzij je in Litchfield zit.
Lees ook:
