Redactrice Eline, zelf 1m82 groot, keek naar de nieuwe Netflixfilm 'Tall Girl'.
REVIEW: ‘””Tall Girl”” eindigt met een mooie les, maar ik betwijfel of we ze zullen leren’
Netflix heeft een film over een uitzonderlijk groot – mensen zijn niet ‘lang’, gaan we dat afspreken? – tienermeisje gemaakt. Meer dan ooit vraag ik mij af waarom de streamingdienst nog niet bestond toen ik als puber met mijn 182 centimeter boven iedereen, inclusief álle jongens, uit torende.
Sinds vrijdag kijk je op Netflix naar de film ‘Tall Girl’. De romcom vertelt het verhaal van Jodi, een 16-jarig meisje dat een hekel heeft aan de 185 centimeter die haar lichaam lang is.
Ik zal hier geen in zelfmedelijden gedrenkte speech afsteken over de zware lotgevallen van het leven als rijzige vrouw, maar sta me toe blij te zijn dat de struggle erkend wordt in een film. Ze wordt namelijk weleens onderschat. Om te beginnen wordt ons liefdesleven flink bemoeilijkt, is hakken dragen geen optie en zijn rug- en knieproblemen daarentegen een zekerheid. De pesterijen die Jodi in de film meemaakt, heb ik nooit zelf gekend, maar ik zal ongetwijfeld een van de grote geluksvogels zijn. Om nog maar te zwijgen van de verschrikkelijke lompheid die lange ledematen met zich meebrengen.
Maar ik kan niet klagen. Met mijn lengte word ik door mensen die mijn naam niet kennen standaard beschreven als ‘die lange’, maar ik word nog niet nagekeken op straat, toch niet als ik mijn lange benen bedek. Noch werd mij op school door medeleerlingen ooit gevraagd ‘hoe het weer daarboven is’, zoals hoofdpersonage Jodi blijkbaar dagelijks overkomt. Ik besef dat ik in de groep uitzonderlijk grote vrouwen eerder in de beginmoot terechtkom. En toch meet de 16-jarige Jodi slechts een dikke drie centimeter meer dan ik. 1m85 is zeker groot, maar is het groot genoeg om het onderwerp te zijn van een film óver groot zijn, met medespelers die plots kabouters lijken en schoolbanken die in vergelijking aan poppenhuismeubeltjes doen denken? Twitter vraagt het zich sinds vrijdag ook af, en het antwoord is volgens velen nee.
Dat is de les die ‘Tall Girl’ ons wil leren: lengte is niet alles. En toch laten grote vrouwen er zo veel door bepalen.
Ik snap het wel. Voor grote vrouwen telt elke centimeter. Er is dan ook een wereld van verschil tussen 1m85 en 1m90 of meer. Die laatsten zijn de vrouwen van wiens lengte hen werkelijk een uitzondering maakt en die waarschijnlijk geen dag doormaken zonder een onschuldige of minder onschuldige opmerking. Het zijn vrouwen zoals de drie die vorige week in Flair met veel zin voor relativering vertelden over hun grote gestalte. Anne, Lieselot en Sara meten respectievelijk 1m92, 1m96 en 1m88, maar bewijzen dat lengte niet allesbepalend hoeft te zijn in je leven. Voor zulke dames neem ik – wetende dat ik geen centimeter groter zou willen zijn – mijn hoed af.
Het is net die les die ‘Tall Girl’ ons wil leren: lengte is niet alles. En toch laten de meeste grote vrouwen er zo veel door bepalen. We kiezen heel bewust waar en hoe we staan, voelen ons comfortabeler als we zitten, kiezen schoenen met zo dun mogelijke zolen en staan onszelf niet toe verliefd te worden op iemand die kleiner is. Zo ook Jodi: hoewel haar kleine vriend Dunkelman dagelijks zijn liefde voor haar verklaart, ziet zij hem niet staan – pun not intended. Jodi wacht op een grotere kerel die haar leven binnenwandelt, voor wie ze liefst zelfs op de tippen van haar enorme voeten moet staan als ze een liefelijk kusje wil. Wanneer de Europese uitwisselingsstudent Stig in al zijn grote glorie haar klas binnenwandelt, gelooft Jodi dat haar droom eindelijk uitkomt.
‘Tall Girl’ bevat elk element van de clichématige chick flick: de funny best friend (met wie er uiteraard ruzie gemaakt wordt), de populaire bitch, de gênante ouders, de droomjongen die al dan niet echt een droomjongen blijkt te zijn, de romantische eerste kus, de teleurstelling die volgt en het uiteindelijke happy end. Ideaal filmvoer voor een luie zondag of een gezellige girls’ night, maar geen uitzonderlijke hoogvlieger.
Maar als lotgenoot doet de film je wel nadenken. Doen wij, langbenige deernes, ons de zogezegde struggle niet zélf aan? Is het idee dat een man groter moet zijn dan een vrouw en dat grote vrouwen en kleine mannen minder aantrekkelijk zijn, niet erg seksistisch? Is het anno 2019, een tijd waarin clichés en verwachtingen massaal doorbroken worden, niet hoogdringend tijd dat wij onze rug eindelijk recht stellen en met trots rondwandelen, wie weet zelfs met hakken onder onze hielen, en dat we onze harten openstellen voor mannen die misschien niet groot zijn in gestalte, maar gewoon een groot hart hebben?
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat bovenstaande preek mooi klinkt, maar ook mijn werkelijkheid nog veraf van de beschreven utopie ligt. In een tijd waarin steeds meer mannen hun lengte op hun Tinderprofiel schrijven – naar het schijnt als reactie op de vele vrouwen die in hun bio vragen rechts te swipen als je niet groter dan x cm bent – doet lengte er duidelijk nog heel erg toe. Ik ken een heel knappe madam die meermaals Tinder-matches verloor nadat ze hen op de hoogte stelde van haar hoogte: 1m86. Zelf stel ik, net als Jodi, mijn hart enkel open voor rijzig manvolk. Ondanks gefoeter van de ouders over mijn zogenaamd belachelijke voorwaarden, ben ik nog steeds niet bereid af te stappen van het idee dat hij minstens 1m81 – hij krijgt een centimetertje respijt – groot moet zijn. Zelfs niet na het zien van ‘Tall Girl’. Maar hé, misschien overtuigt de érg schattige ontknopingsscène jou er wel van dat lengte er niet echt toe doet. Het is wat je ermee doet, toch?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
