‘In 2,5 uur zie ik een charmante Snow veranderen in de giftige president uit “The Hunger Games”’
‘””The Hunger Games: the Ballad of Songbirds and Snakes”” is bruut, spannend en o zo verslavend’
‘The Ballad of Songbirds and Snakes’, de langverwachte prequel van ‘The Hunger Games’, is eindelijk te zien in de bioscoop. Voor fans van de trilogie liggen de verwachtingen hoog, maar worden die ook ingelost? Tv-redactrice Ysaline geeft haar mening.
‘De jonge Coriolanus is de laatste hoop van de familie Snow. Ooit waren ze oppermachtig maar in het na-oorlogse Capitool vielen ze in ongenade. Enkel hij kan de familienaam in ere herstellen. Met de jaarlijkse Hongerspelen in aantocht, wordt hij aangeduid als mentor van Lucy Gray Baird, een tribuut uit District 12. Wanneer Lucy met haar charme het publiek van Panem verovert, ziet Snow een kans om zijn lot te keren. Hij overtuigt haar om hun krachten te verenigen. Maar al snel wordt hij verscheurd tussen het goede en het kwade in zichzelf en zet alles op alles om te overleven.
Het verhaal speelt zich jaren voor “The Hunger Games” af, tien jaar na de oorlog genaamd de Donkere Dagen. De arena waarin de Hongerspelen uitgevochten worden is héél simpel en de glamour die onder anderen Effie naar het scherm bracht, ontbreekt in deze prequel. En hoewel dat deel was van de charme in de trilogie, mis ik het hier niet. “The Ballad of Songbirds and Snakes” is in mijn ogen veel ruwer en bruter, wat ‘m voor mij dan ook nog spannender én beter maakt dan de trilogie.
Als je “The Hunger Games” kent, weet je natuurlijk wat de uitkomst is van “The Ballad of Songbirds and Snakes”. Toch zat ik gedurende de hele film met spanning in mijn nek te kijken naar hoe het verhaal zich precies zou ontplooien. Ik had namelijk geen idee hoe goed het verhaal van Snow zich zou ontwikkelen. Aanvankelijk zie ik Coriolanus als een jonge hardwerkende knaap die gewoon een beter leven wil, maar je weet dat er zoveel meer schuilt achter het gezicht van die knappe blonde kerel met felblauwe ogen.
Coriolanus is een heel gelaagd personage. Hij heeft charisma waardoor je zijn fouten als kijker gewoon accepteert. Niet alleen zijn love interest Lucy Gray Baird geeft hem een kwetsbare kant. Ook zijn nicht Tigris, gespeeld door “Euphoria”-actrice Hunter Schafer, maakt hem menselijker. Daardoor is de evolutie die het personage doormaakt, nog gekker voor woorden. We zien hem worstelen door de mindgames van hogerop en de gruwel die de Hongerspelen zijn. Ergens besef je dat hij alles alleen maar doet uit eigen winstbejag, maar ergens geef je hem ook het voordeel van de twijfel.
Doorheen de film ontwikkel ik dan ook een crush op het personage. Ik ben door hem gehypnotiseerd. Die verliefdheid wordt echter naar het einde toe volledig verbrijzeld. Ik zit elke minuut ongemakkelijk op het puntje van mijn stoel met open mond te kijken naar wat er allemaal gebeurt. Zelfs als de strijd in de arena afgelopen is, ben ik nog niet op mijn gemak, want ik weet dat er nog zoveel moet gebeuren om tot een Snow te komen zoals we hem kennen.’
Kippenvel
‘Het flamboyante dat we kennen uit “The Hunger Games” vind ik ergens wel terug in de muziek. Ik ben normaal gesproken geen fan van zang in films – behalve als het om Disney gaat – maar hier maakt het zingen het verhaal nog zoveel leuker en vooral sterker. Telkens wanneer Rachel Zegler haar stembanden openzet, krijg ik kippenvel. Haar zangtalenten zijn van diverse niveaus hoger en zijn echt wel de kers op de taart voor mij. Ik heb nu al haar versie van “Hanging Tree” tig keren opgelegd en kan niet wachten tot het volledige album uit is.
“The Hunger Games: the Ballad of Songbirds and Snakes” is gebaseerd op het gelijknamige boek, dat ik bewust niet op voorhand heb gelezen. Ik ben persoonlijk meer een movie geek dan een book lover en dus wilde ik het verhaal eerst tot leven zien komen op het grote scherm. Toch had ik meteen erna zin om het boek te lezen. Niet alleen om mijn verslaving verder te voeden, maar ook omdat ik naar het einde toe ergens het gevoel had dat ik wat details miste, omdat het in film allemaal iets suggestiever is. Mijn vermoeden van hoe de makers het einde bedoeld hebben, klopt gelukkig.
Ook al weet je al wat er van Snow in de toekomst terecht komt, toch hoop je dat hij ergens in de loop van zijn leven voor langere tijd een ander pad heeft bewandeld. Helaas is niets minder waar. In 2,5 uur zie ik een charmante Snow veranderen in de giftige president uit “The Hunger Games”. Wie trouwens vreest dat de film té lang is, kan ik geruststellen: je wordt werkelijk meegezogen in het verhaal, waardoor je geen tijd hebt om je te vervelen.
Niet alleen het verhaal maar ook de cast heeft mij omver geblazen, en dan heb ik het niet alleen over de groten zoals Viola Davis en Peter Dinklage. Vooral Rachel Zegler en Tom Blyth deden mijn mond openvallen van bewondering. Twee hele mooie mensen met enorm veel talent. Tom weet zijn gezichtsexpressies zodanig te vormen dat je Snow senior er helemaal in terugvindt. En de stembanden van Rachel bepalen de toon van de hele film.
Behalve dat ik persoonlijk graag een happy end zie, vind ik er dan ook écht niets negatiefs aan. Van begin tot eind keek ik vol spanning toe hoe het verhaal van Snow zich ontplooide. Van zodra ik de zaal uitwandelde, stuurde ik mijn vriendinnen om asap nog eens te gaan kijken. Dat zegt wel genoeg, zeker?’
‘The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes’ is nu te zien in de bioscoop!
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
