Staf Coppens’ gezin voelt zich thuis in Zweden: ‘Soms dachten we: dit hadden we nóóit mogen doen’

We mogen niet klagen over het lenteweer in België. Op Camp Grinsby in Zweden, waar de familie Coppens sinds oktober woont, is het ijs op het grote meer maar net aan het wegsmelten. ‘En volgende week geven ze terug sneeuw’, voegt Staf eraan toe. ‘Het zijn aprilse grillen, maar dan grilliger dan in België.’

De eerste winter in Zweden was een hele belevenis. ‘Hier heb je nog een echte winter, met sneeuw en dichtgevroren meren. Wanneer het in januari iets lichter wordt en de kou draaglijker is, komt iedereen buiten om te schaatsen en te barbecueën. De winter is hier even leuk als de zomer.’ Die eerste wintermaanden zijn wel erg donker. ‘Op een bepaald moment ging de zon al om half drie onder’, blikt Coppens terug. ‘Dat is wennen. Doordat je lichaam melatonine aanmaakt als het donker is, een hormoon waar je slaperig van wordt, hadden we in de namiddag al het gevoel dat we bijna in ons bed wilden kruipen. Daar mag je echt niet aan toegeven, want dan lig je tegen zes uur te slapen.’

Dolgelukkige Nora en Beau

Genoeg geklets over het weer, we willen weten hoe Staf en zijn gezin het stellen zo’n zes maanden na de grote verhuis. ‘Sinds enkele maanden voelen we ons hier echt thuis‘, klinkt het. ‘Er waren veel momenten waarop we hebben gedacht: dit hadden we nóóit mogen doen. Zo was het in het begin niet makkelijk voor de kinderen, en dan vooral niet voor Beau op school. Ik voelde mij daar heel slecht over. Als dat niet goed kwam, dan hadden we echt een probleem. Dan moesten we terugkeren naar België. Als je je kind ongelukkig maakt met je keuze, dan ben je fout bezig. Gelukkig is het anders uitgedraaid. Het zijn zeker geen zes maanden van rozengeur en maneschijn geweest, maar op dit moment geloven we dat dit onze beste beslissing ooit is geweest.’

Voor Nora, die voor vertrek net aan het zesde leerjaar was begonnen, en Beau, één jaar ouder, is de verhuis een groot avontuur. Eentje waar ze erg enthousiast aan begonnen, ondanks het afscheid van hun vriendjes. ‘Beau en Nora zijn hier dolgelukkig’, vertelt Staf. ‘Ze houden net als ons enorm van de natuur. Zij willen niet meer terug naar België.’ Echtgenote Monique (47) valt Staf bij: ‘Het zijn heel sociale kinderen, en ze kunnen zich best goed aanpassen aan situaties. We hebben eerder al drieënhalve maand in Amerika gewoond. Toen hadden ze geen keuze, nu hebben we er wel goed over gebabbeld. Het was onze beslissing, maar moesten Nora en Beau gezegd hebben dat ze dit absoluut niet wilden doen, dan hadden we daar rekening mee gehouden. Gelukkig wilden ze heel graag in het avontuur springen.’

Coronagemis

Niet alleen het afscheid van de vriendjes van de kinderen zorgt voor tranen in de eerste aflevering van ‘Camping Coppens’. Ook de mama van Staf en zijn broers Mathias en Maarten hebben het duidelijk moeilijk met het vertrek. Staf droogde destijds zijn tranen met de gedachte dat dit een avontuur mét zijn familie zou worden, maar daar steekt corona momenteel een stokje voor. ‘Ik mis mijn familie echt, maar dat heeft meer met de coronamaatregelen te maken dan met het feit dat we naar Zweden verhuisd zijn. Moesten die regels er niet zijn, dan kon ons moeder morgen op een vliegtuig stappen en waren we samen. Mijn broer Maarten, die piloot is, vloog voor de coronacrisis elke dag op Göteborg. We hadden bij wijze van spreken nog dagelijks kunnen gaan squashen. Dat dat nu niet kan, is vervelend. Langs de andere kant zijn de momenten waarop we wel bij elkaar zijn zó fijn. Wanneer je elkaar niet vaak kan zien, is het samenzijn veel intenser dan tijdens die korte, vluchtige momentjes die je in België hebt. Door de verhuis is mijn band met onze Maarten alleen maar sterker geworden.’

Mijn broer vliegt normaal elke dag op Göteborg. Zonder corona zouden we dagelijks samen kunnen gaan squashen.

Het coronavirus waart nog flink rond in Zweden, maar het beheerst het leven veel minder dan bij ons. ‘De cijfers zijn momenteel niet goed, maar het leven is hier wel veel losser’, vertelt Staf. ‘Logisch, in België woont iedereen op een zakdoek, terwijl je hier kilometers verwijderd bent van het volgende huis. Ondanks die afstand hebben we toch al een sociaal netwerk kunnen opbouwen, vooral dankzij de schaatsclub waar Monique lesgeeft en de kinderen les volgen. Het is grappig: je kent eigenlijk evenveel mensen als wanneer je in een klein Belgisch dorp woont, maar ze wonen zo’n zestig kilometer uit elkaar. Het is een soort netwerkje. Iedereen kent elkaar, ondanks de afstand. Als je ergens in een winkel komt, weten ze het vijftig kilometer verder (lacht).‘

För evigt

Binnen een maand ontvangt de familie Coppens voor het eerst gasten op de camping. Op de mooie website van Camp Grinsby kan je een kampeerplekje of een huisje reserveren op het prachtige domein dat bestaat uit enkele hectaren bos, een enorm meer en een paar eilandjes. De camping zal eind augustus weer sluiten, maar er is geen haast bij als je Staf, Monique, Nora en Beau wil bezoeken op hun stukje paradijs. Ze zijn allesbehalve van plan er snel te vertrekken. ‘Op dit ogenblik is het onze intentie om hier voor altijd te blijven’, zegt Coppens overtuigd. ‘Dat is de enige intentie waarmee je aan zo’n avontuur kan beginnen, want anders zal je het nooit voor de volle honderd procent doen.’

‘Natuurlijk ben ik nuchter genoeg om te weten dat het binnen tien jaar helemaal anders kan uitdraaien. Je weet nooit wat de toekomst brengt. Twee jaar geleden hadden we ook nooit gedacht dat we in deze gekke situatie zouden zitten door een virus. Maar momenteel zien we ons hier onze toekomst uitbouwen.’ Monique is het daar helemaal mee eens. ‘Als ik hier naar buiten kijk, dan denk ik: hier ga ik nooit genoeg van krijgen.’

Je volgt het persoonlijke verhaal van de familie Coppens in ‘Camping Coppens’, elke maandag om 20u40 op VTM. 

Lees ook: 

• Kristof Goffin en Yemi Oduwale trouwen in ‘Dertigers’: ‘Op het feest konden we nog eens echt gáán’
• #BlindGetrouwd: steken richting Veerle en de experts, maar ook eindelijk wat begrip voor Hanne in aflevering 8
• Aude Vanlander uit ‘Topdokters’: ‘Ik zie mijn patiënten echt heel graag’