Stand-upcomedian Amelie Albrecht: ‘Ik ben al van jongs af aan de onnozelaar van de groep’

Grappig is ze al haar hele leven. Dat zullen ex-klasgenoten, vrienden en familie van Amelie Albrecht volmondig bevestigen. Maar een podium had de Dendermondse tot ruim een jaar geleden nauwelijks van dichtbij gezien. Een workshop stand-upcomedy in het Antwerpse café The Joker bracht de bal begin vorig jaar plots stevig aan het rollen en betekende de start van een aantal opeenvolgende successen. Bij haar eerste deelname aan een Nederlandse comedywedstrijd in Utrecht behaalde Amelie meteen een finaleplaats. In Brugge sleepte ze niet lang daarna de overwinning in de wacht. De humorklas van Radio 2 bracht haar tot in de finale. En Humo’s Comedy Cup betekende voor haar de kroon op het werk.

Als eerste vrouw in de geschiedenis van de wedstrijd behaalde ze in december vorig jaar de overwinning. Kurkdroog, een beetje apathisch en onverschillig, en met weinig woorden zette ze het publiek naar haar hand en wist ze de jury te overtuigen. Het is dus niet verwonderlijk dat ze meteen de stempel van ‘de vrouwelijke Philippe Geubels’ kreeg. Ik bereid me voor op véél vragen en korte antwoorden wanneer ik met Amelie afspreek in haar geboortestad Dendermonde. Maar tegen mijn verwachtingen in krijg ik een goedlachse en spontane jonge vrouw tegenover mij.

Ben je al van kinds af aan de grappigste van de hoop?

‘Humor heeft er bij mij inderdaad altijd in gezeten. Al van jongs af aan was ik de onnozelaar van de groep. Daardoor heb ik er ook acht jaar over gedaan vooraleer ik mijn middelbare school kreeg afgerond. Studeren en wat er in de klas gebeurde, dat kon me weinig schelen. Het interesseerde me gewoon niet, dus hing ik maar een beetje de onnozele uit. Ik vrees dat ik in die tijd heel wat leerkrachten op de zenuwen heb gewerkt. Hopelijk hebben ze me dat ondertussen vergeven (lacht). Ook op familiefeestjes was ik de eerste om een danske te doen en er de sfeer in te brengen.’

Zit gevoel voor humor in je genen?

‘Er zit inderdaad wel wat humor in de familie. Ik keek als tiener ook vaak naar stand-upcomedy. Het trok me zo hard aan dat ik op een bepaald ogenblik ook zelf een aantal dingen ben beginnen opschrijven in een boekje met het idee daar ooit misschien zelf eens iets mee te kunnen doen. In die periode begon ik ook heel vaak naar open mics te gaan. Dat zijn optredens waarbij beginnende stand-upcomedians de kans krijgen om hun ding te doen. Zo leerde ik het wereldje langzaamaan kennen. En dat is toch wel belangrijk als je ooit zelf de stap wil zetten.’

Wie waren je grote idolen toen je een tiener was?

‘Urbanus is een klassiek voorbeeld, natuurlijk. We hadden al zijn cd’s thuis, en samen met mijn ouders luisterde ik daar regelmatig naar. Ik heb natuurlijk ook Urbanus’ films gezien. Door daarmee op te groeien, werd mijn interesse in grappige tv-series en films toch wel getriggerd. Humor is altijd al heel belangrijk geweest in mijn leven.’

Je gebrek aan interesse in studeren zorgde ervoor dat je niet meteen de spannendste jobs kon uitvoeren.

‘Ik heb inderdaad van alles gedaan. Ik was een tijdje afwasser in de horeca, heb in een chocoladefabriek gewerkt en werkte een hele tijd als postbode. Stuk voor stuk waren dat jobs die voor mij alleen maar een garantie op loon betekenden en waar ik verder maar weinig voeling mee had. Maar ik vond dat niet erg omdat ik die jobs ook alleen maar beschouwde als een tussenfase voor ik mijn echte droom om comedian te worden zou najagen.’

Wat zorgde bij jou voor de klik om stand-upcomedian te worden?

‘Een concreet moment kan ik daar niet op plakken. Ik denk dat vooral het ogenblik waarop ik dat boekje kocht en dingen begon op te schrijven, een beetje de start is geweest van die comedydroom. In oktober 2107 heb ik me ingeschreven voor een workshop van Bas Birkers Comedy Academy, die een jaar later plaatsvond in café The Joker in Antwerpen. Ik had drie zondagen intensieve workshop en daarna een toonmoment. Bij de inschrijving werd me aangeraden om vóór de start van de workshop toch al eens deel te nemen aan een open mic-moment. Dat heb ik dan ook maar gedaan.’

Hoe beviel die allereerste keer als stand-upcomedian op een podium je?

‘Ik was bloednerveus en had enkele dagen voordien nauwelijks geslapen. Vijf minuten voor ik op het podium moest, schoot de gedachte om gewoon stilletjes op te stappen zelfs nog door mijn hoofd. Ik besefte gelukkig dat dat toen natuurlijk niet meer kon. Het meeste materiaal dat ik tijdens die performance heb gebracht, gebruik ik vandaag al niet meer (lacht). Maar uiteindelijk viel het optreden toch goed mee. Meteen daarna startte de workshop. Het toonmoment daarvan was fantastisch, en toen was ik vertrokken.’

Als beginnend comedian moet je doorgaans een lange en soms moeilijke weg afleggen voor je erkenning krijgt. Schrok dat je niet af?

‘Ik was daar in het begin wel bang voor, vooral omdat Bas Birker en Fokke van der Meulen als Nederlanders toch wel heel direct waren tijdens de workshop. Zo gaven ze bijvoorbeeld meteen het advies om vooral de focus te leggen op wie je bent en wat de eerste indruk is die mensen van je hebben. He was een test waaraan de deelnemers van de workshop stevig werden onderworpen. Ik werd meteen bestempeld als een middelmatig meisje, de girl next door die enkel een “bwah” oproept, maar wel een grote mond kan opzetten. Als jonge vrouw met lang blond haar zou ik me als een poppemieke kunnen profileren, maar die eigenschappen negeer ik. Ik vernoem zelfs nooit dat ik een vrouw ben. En dat werkt, omdat ik me ervan bewust ben welke eerste indruk ik doorgaans maak op mensen.’

Was je meteen vastberaden om van comedy een carrière te maken?

‘Ja, maar die drive heb ik bij elk wild plan waaraan ik begin en dat doorgaans vrij snel daarna mislukt (lacht). Als kind heb ik duizenden-en-een hobby’s geprobeerd, van thaiboksen over paardrijden tot muziekschool. Twee jaar nadat ik van school was gegaan, ben ik plots de studie dierengeneeskunde gestart. Geen kat geloofde daar toen in, en dat zal bij de eerste stappen die ik zette als stand-upcomedian, niet anders geweest zijn, denk ik.’

Wat vonden je ouders ervan toen je met het plan om stand-upcomedian te worden op de proppen kwam?

‘Die gingen ervan uit dat dat ook wel een bevlieging van korte duur zou zijn, denk ik. Daardoor hebben ze het me ook nooit afgeraden en zijn ze nu extra verbaasd dat het ineens allemaal zo snel de hoogte ingaat. Ze volgen het nu op de voet, en dat maakt het voor hen toch allemaal een beetje overweldigend.’

Je ouders zijn vandaag ongetwijfeld erg trots op jou.

‘Absoluut. Nu ik ze eindelijk eens een reden heb gegeven om trots te zijn op hun dochter, zijn ze het dan ook dubbel en dik (lacht). Toen ik een tijd geleden mijn vaste job bij de post opgaf en die inruilde voor een tijdelijke freelancejob, hebben ze dat niet meteen op gejuich onthaald. Het onzekere wereldje van televisie schrok hen af. Maar uiteindelijk haalde hun gevoel van trots de bovenhand.’

Had je er geen moeite mee om daarvoor je vaste job te laten schieten?

‘Ik vind het echt vreemd dat zo veel mensen mij die vraag stellen. Tuurlijk besefte ik wel dat ik een risico nam door mijn job bij de post te laten schieten. Maar als mijn hart spreekt, luister ik niet meer naar mijn verstand. Ik was geen CEO van een of ander groot bedrijf. Veel had ik niet te verliezen. En mocht het met comedy slecht aflopen, vind ik wel snel ander werk. Daar maak ik me niet druk om.’

Al van bij je eerste stappen op een podium kreeg je de stempel van ‘de vrouwelijke Philippe Geubels’. Wat vind je daar zelf van?

‘Ik snap de vergelijking en heb er geen moeite mee om “de vrouwelijke Philippe Geubels” genoemd te worden. Het had erger gekund (lacht)! Hij werkte bij Colruyt, ik werkte bij de post, en allebei komen we droog uit de hoek. Onze profielen zijn vergelijkbaar. Maar ik heb geen moeite met die vergelijking, en hij hopelijk ook niet. Beginnende comedians worden trouwens altijd gespiegeld aan gevestigde waarden. Zo zal iemand met actuele humor snel vergeleken worden met Michael Van Peel. En als er een dwerg verschenen zou zijn op de Comedy Cup, zou die ook meteen de nieuwe William Boeva genoemd geweest zijn.’

Op een podium en in tv-interviews kom je altijd over als de ongeïnteresseerde vrouw van weinig woorden, maar ik heb hier duidelijk een andere Amelie voor me zitten.

‘Mijn onverschilligheid en korte reacties op veel dingen zijn slechts een deel van mijn persoonlijkheid, dat op een podium wordt uitvergroot. Onder vrienden kan ik wel een spraakwaterval zijn. Maar ik ben wel redelijk cynisch en pessimistisch. Als er iets fout zou kúnnen gaan, ga ik meteen van het slechtst mogelijke scenario uit. En als iemand iets over mij zegt dat op twee verschillende manieren kan worden geïnterpreteerd, ga ik meteen uit van de meest negatieve. Maar ik kan ook enthousiast zijn, hoor. Vraag me naar mijn geliefde labrador Duvel, en je krijgt meteen een heel andere Amelie te zien. En het gelijknamige bier kan me ook wel bekoren (lacht).’

Ben jij een levensgenieter?

‘Ja. Als ik iets graag lust, eet ik er veel van. En dat zijn niet altijd de gezondste dingen. Ik ben verzot op pasta en drink ook graag een glas. Gezonde zaken eet ik veel te weinig. Aan het grote gezondheidsideaal van vandaag beantwoord ik dus absoluut niet. Maar dat vind ik zo absurd dat ik er zelfs de moeite niet voor doe.’

Als stand-upcomedian deel je vaak een sneer uit. Maar daartegenover staat dat je ook moet kunnen incasseren. Hoe moeilijk vind je dat?

‘Ik lees alles. Al wat over mij gezegd en geschreven wordt, wil ik weten. En dat is uiteraard niet altijd positief. In het begin dacht ik dat ik het veel moeilijker zou hebben met negatieve kritiek. Op die ene keer in de krant na ben ik tot hiertoe nog goed gespaard gebleven van negatieve commentaar. Maar uiteraard komt het wel hard aan als ze dingen over je schrijven die totaal van de pot gerukt zijn. Dat ik als racist bestempeld werd, daar was ik wel kwaad om. En dat ik mijn overwinning in de Comedy Cup te danken zou hebben aan het feit dat ik een vrouw ben, ook die commentaar vond ik echt onterecht.‘

Ik geniet er wel van als ze me voor een tv-optreden opmaken. Zelf ben ik daar gewoon te lui voor.

Vind je dat je je als vrouw dubbel moet bewijzen?

‘Vroeger ging iedereen ervan uit dat vrouwen niet grappig kunnen zijn. Daarom zijn er in Vlaanderen ook zo weinig vrouwelijke comedians, denk ik. Er is op dat vlak de laatste jaren gelukkig al veel veranderd, maar toch zijn er nog altijd mensen die spreken van positieve discriminatie wanneer je als vrouw succes boekt als comedian. Dat vind ik heel erg. Maar zelf wil ik niet op een podium kruipen met de missie dat meer vrouwen dat zouden moeten doen. Ik wil daar zeker geen zaak van maken. Ik heb ook geen groot voorbeeld, want ik zie verschillende vrouwelijke comedians graag bezig. Alle vrouwelijke comedy op Netflix bekijk ik, omdat ik wil checken wat ik tof vind overkomen, en wat niet. Nu, naar Jen Kirkman kijk ik wel erg op. Ik heb bewondering voor hoe zij steeds uitverkochte zalen heeft.’

Hoe zelfzeker ben jij als vrouw?

‘Ik heb vrede met hoe ik eruitzie. Ik heb ook geen al te grote mankementen, vind ik. Door alle drukte zijn er de laatste maanden wel een aantal kilo’s bijgekomen. Dat vind ik best lastig, vooral omdat ik niet deftig meer in mijn kleren pas. Daar wil ik dus wel iets aan doen. Ik gebruik een beetje mascara en verzorg mijn wenkbrauwen, maar verder maak ik me nooit op. Maar ik geniet er nu wel van als ze me voor een tv-optreden opmaken. Zelf ben ik daar gewoon te lui voor.’

Als stand-upcomedian kies je wel voor een onzeker bestaan...

‘Op dit moment heb ik daar geen moeite mee, omdat ik het zo graag doe. Mocht ik die onzekerheid als postbode gehad hebben, was ik gek geworden. De onzekere periodes qua inkomsten ga ik goed moeten plannen, maar daar staat ook een vrijheid tegenover die ik wel tof vind. Vakantie hoef ik nu niet meer lang op voorhand aan te vragen en in te plannen, en da’s heel fijn. Doorgaans leef ik niet op grote voet, maar ik rook wel, dus ik smijt veel geld weg. En mijn hond Duvel wordt flink verwend.’

Duvel is duidelijk belangrijk voor jou.

‘Ja, hij is mijn grote schat. Onlangs is hij zes jaar geworden en heb ik een verjaardagsfeestje voor hem gegeven in een hutje in het bos. Ik had al mijn vrienden en wat familie uitgenodigd. Er was cake met een groot cijfer 6 erop, Duvel en Vedette voor de volwassenen, en water en hondenkoekjes voor de honden. Ik koop dan slingers en maak er een hele gebeurtenis van, die iets mag kosten. Met kerst heb ik ook een speciale maaltijd en hondenbier voor hem gekocht.’

Naast Duvel is er geen man in je leven?

‘Nee, op dit ogenblik heb ik geen lief en woon ik nog thuis, maar ik ga binnenkort, samen met Duvel, samenwonen met een goede vriendin. Settelen en een gezin stichten zijn dingen die nog heel ver van mijn bed liggen. Ik weet zelfs niet of ik ooit kinderen wil. Op het podium heb ik een mop waarin ik vertel dat ik drie kinderen wil, maar eigenlijk kan ik niet eens zo goed overweg met kinderen (lacht). Een man en kinderen zouden nu ook echt niet in mijn leven passen.’

Lees ook: 

• Finaleweken ‘De Slimste Mens’: deze 4 vrouwen en 6 mannen maken nog kans op de titel
• YAY: Netflix maakt de uitzenddatum van het vierde seizoen van ‘La casa de papel’ bekend
• VTM werkt aan een nieuwe telenovelle: ‘We willen jongeren een opvolger geven van “LouisLouise” en “Sara”‘