'Je moet eens met mijn vrouw babbelen, zij wordt soms zot van mij (lacht).'
Tijs Vanneste over ‘De Kemping’: ‘Mensen idealiseren mij. Ik kan je verzekeren dat ik níet perfect ben!’
Ziet um duun, Tijs Vanneste (43) baat voor het tweede jaar op rij een camping uit met werkzoekenden. De avonturen van de muzikant-tatoeëerder en de negen kandidaten kan je binnenkort volgen in het nieuwe seizoen van ‘De Kemping’. ‘Ik ben zelf een geluksvogel en ik vind dat als je in die positie zit, het je plicht is om anderen te proberen helpen om ook gelukkig te worden‘, vertelt Tijs.
Muzikant-tatoeëerder Tijs Vanneste, beter bekend als Van Echelpoel, is sinds vorig jaar ook campingdirecteur. Hij stampt dit keer in Dessel, samen met zijn rechterhand Lex en een groep mensen die om verschillende redenen niet aan werk geraken, een tijdelijke camping uit de grond en baat die drie weken lang uit voor zo’n zeshonderd gasten. Tijs hoopt dankzij deze ervaring dat de deelnemers kunnen tonen dat ze wél capaciteiten hebben en wil ze een duwtje in de rug geven om een echte job vinden. Wanneer we videochatten met Tijs, was hij net genezen van de windpokken. ‘Van mijn jongste zoon Cas overgenomen’, lacht Tijs. ‘Ik heb het nochtans als baby al gehad, maar een op duizend krijgt dat uitzonderlijk nog een keer als ze ouder worden.’ Zelfs op zo’n momenten verliest hij zijn glimlach niet.
In het vorig seizoen van ‘De Kemping’ lag de focus op jongere mensen. Nu is het een mix van jong en oud, vanwaar die nieuwe wending?
‘Ik ging in gesprek met mijn collega’s bij productiehuis De chinezen en wanneer we besloten om een tweede seizoen te doen, was het wel op voorwaarde dat het fris blijft. Ik wilde geen exacte kopie van het eerste seizoen, want het moet oprecht blijven en ik kan geen rolletje spelen. De tweede reden was dat er heel wat veertigers, vijftigers en zestigers zijn die zonder job vallen en daarna niet meer aan de bak raken. Ik heb in mijn dichte omgeving gemerkt dat dit wel echt een negatieve impact heeft op je zelfbeeld. Als je dertig jaar met passie je job deed en ze pakken je dat plots af, wie ben je dan nog? Je krijgt ook voortdurend tijdens je sollicitaties te horen dat je of te duur, of te traag of niet meer mee bent. Dat is heftig! Eigenlijk komt dat te weinig aan bod in de media, terwijl er verdorie veel mensen in die situatie zitten. Ik wilde dit uitlichten en die groep mensen een soort spreekbuis geven.’
Weet jij persoonlijk wat het is om aan de grond te zitten zoals deze werkzoekenden?
‘Nee. Ik heb door de coronacrisis een tijdje niet kunnen tatoeëren, maar ik ben een serieuze plantrekker. Geef mij een takje en ik maak er een roeiboot van. Ik heb zelf nooit in zo’n penibele situatie gezeten, maar ik kan me wel heel goed verplaatsen in wat ze meemaken. Ik ben zelf een geluksvogel en ik vind dat als je in die positie zit, het je plicht is om anderen te proberen helpen om ook gelukkig te worden.’
Ik ben zelf een geluksvogel en ik vind als je in die positie zit dat het je plicht is om anderen te proberen helpen om ook gelukkig te worden.
Denk je dat velen te makkelijk zeggen: die profiteren van de dop of willen niet werken?
‘Ja. Dat is jammer. Als je honderd mensen hebt, zullen er wel een paar tussenzitten die van slechte wil zijn. Maar dat wil zeggen dat er ook 98 zijn die wél hun uiterste best doen. Helaas hebben we het vaak alleen over dat topje van de ijsberg, die twee personen die er hun voeten aan vegen, waardoor dit onterecht de populaire opinie wordt. Ik zie televisie als een forum om een boodschap over te brengen. Ik vind dat ik deze kans dan zo goed mogelijk moet gebruiken om die gepolariseerde meningen toch een beetje te proberen rechttrekken.’
Zijn we te hard voor elkaar in deze maatschappij?
‘Absoluut! En niet enkel voor elkaar, maar ook voor onszelf. Dat kent zijn oorsprong al vanuit onze kindertijd. Je bent zogezegd pas goed bezig als je goede resultaten haalt, de mooiste boekentas draagt en veel vriendjes hebt. Terwijl geen enkel ander levend wezen daarmee bezig is. Enthousiasme, een goed hart en diepe connecties zijn toch veel belangrijker?’
Zijn we door de komst van sociale media nog gemener geworden?
‘Ik denk het wel. ¨Pas op, sociale media hebben ook een mooie kant, maar je moet ze dan ook op die manier gebruiken. Je kan er zoveel goede boodschappen mee verspreiden, maar het probleem is dat we ze liever gebruiken om commentaar te geven in plaats van complimenten.’
Ben je zelf ook al geconfronteerd geweest met negatieve commentaar?
‘Ja. Maar dat doet me eigenlijk niet zoveel. Ook goede reacties doen me niks omdat ik in het algemeen niet echt bezig ben met wat anderen over me zeggen of van me denken (lacht). Ik ben vooral bezig met mijn tijd zo nuttig mogelijk te besteden, en daar hoort door reacties scrollen van mensen die ik niet ken én die mij niet kennen helemaal niet in thuis. Ik heb enkel Facebook en ik ben stiekem aan het wachten tot dat medium uitsterft. Een tip tot dat gebeurt: je hebt een fantastische knop “ontvolg”. Daarmee kan je iedereen die negatief is negeren. Dus op die manier zie en lees ik alleen maar mooie dingen.’
Ik vind dat er in emotioneel geladen programma’s vaak te hard gezocht wordt naar die traan in plaats van dit spontaan te laten gebeuren. Dat werkt niet bij mij. Ik ben een heel simpele mens en ik hou het ook graag zo écht mogelijk.
Je wil de werkzoekenden een spreekbuis geven, maar toch is ‘De Kemping’ geen tv om medelijden op te wekken hé?
‘Totaal niet! Ik wil, om het heel klef te zeggen, warmte verspreiden. Bleiten om te bleiten dat wil ik niet in “De Kemping”. Ik heb de neiging als er veel gebleit wordt, om dat te counteren met iets compleet onnozel. Het is namelijk niet allemaal kommer en kwel, maar ik besef ook dat het niet allemaal zonneschijn is. Het een kan niet zonder het ander, dat is gewoon het leven.’
Hoop je dat je met je programma verandering kan teweegbrengen in de maatschappij?
‘Zeker! Ik hoop dat de werkzoekenden die thuis zitten te kijken zich herkennen in de verhalen en zien dat er wél nog hoop is, en dat de werkgevers beseffen dat ze die mensen ook een kans moeten gunnen.’
Je was in het eerste seizoen bang dat je niet oprecht zou kunnen blijven tijdens een tv-programma. Waarom?
‘Bij tv heb je net zoals bij muziek en alle andere vormen van kunst twee pistes: of je speelt een toneeltje of je gaat echt naar de kern van de zaak, en dat laatste is heel uitzonderlijk. Ik vind dat er in emotioneel geladen programma’s vaak te hard gezocht wordt naar die traan in plaats van dit spontaan te laten gebeuren. Dat werkt niet bij mij. Ik ben een heel simpele mens en ik hou het ook graag zo écht mogelijk. Dat is volgens mij ook de sterkte van “De Kemping”.’
Jij speelt dus geen rolletje op tv, we zien 100 % wie je echt bent?
‘Klopt. Dat vond ik heel belangrijk. Ik wil voor de kijkers thuis hetzelfde zijn als hun buurman, de vrouw achter de kassa van de supermarkt of de postbode. Mensen voelen dat ook, want ze laten me gerust op straat. Ik word zelden om een selfie of handtekening gevraagd omdat ze mij niet als BV, maar als een van hen beschouwen. Daar ben ik dankbaar voor.’
Hoe komt het dat jij zo goed overweg kan met mensen?
‘Ik denk omdat ik heel goed weet wie ik ben en wat ik wil vertellen. Waar ik het meeste voldoening uit haal, is mensen in het licht zetten die zichzelf daar niet kunnen plaatsen. In de muziekwereld is het ook vaak ieder voor zich terwijl ik heel graag samenwerk met anderen. Ik zie gewoon heel graag mensen. Ik ben er ook van overtuigd dat het niet is omdat je iets verkeerd hebt gedaan of in een moeilijke situatie zit, dat dat je volledig bepaalt als mens. Sommigen hebben twee kansen nodig, anderen vijf en nog anderen moet je hun hele leven lang begeleiden. Maar dat maakt hen geen slechte mensen.’
Wat waarschijnlijk ook helpt, is je achtergrond als leerkracht buitengewoon onderwijs en creatief therapeut in gevangenissen. Waarom zette je hier een punt achter?
‘Ik wil altijd van alles ontdekken, maar eenmaal ik weet hoe het in elkaar zit, dan wil ik weer verder naar een nieuwe uitdaging. Daarom dat er hoogstwaarschijnlijk ook geen derde seizoen van “De Kemping” zal komen. Zeg nooit nooit. Maar in deze constellatie is het voor mij goed geweest.
Wat opvalt, is dat je echt engelengeduld hebt.
‘Dat wel, maar ik heb ook mijn pijnpunten hoor. Een niet zo aangenaam nevenverschijnsel van het eerste seizoen is dat mensen mij gaan idealiseren, maar ik kan je verzekeren dat ik allesbehalve perfect ben. Je moet eens met mijn vrouw babbelen, zij wordt soms zot van mij (lacht).‘
Een van je mindere kantjes is dan misschien het feit dat je twee linkerhanden hebt?
‘Amai, gelukkig kan ik op mijn goede vriend Lex rekenen voor de opbouw van de camping. Moest ík dat doen, dan waren we nu nog bezig (lacht). Ik weet goed wat ik kan, maar ik weet nog veel beter wat ik niet kan. Dat laat ik dus liever over aan professionals. Ik leerde Lex aan de toog op Graspop kennen. Wij zijn eigenlijk compleet verschillende karakters, maar dat klikt toch heel goed. Vooral omdat Lex ook altijd superhard zichzelf is, dat is een doodeerlijk persoon. Hij is ook totaal niet onder de indruk van die camera’s en het feit dat ie op tv komt.’
Jouw taak is dan weer die van mentale coach om de kandidaten fysiek en mentaal weerbaarder te maken.
‘Ik wil dat ze na dit project dingen geleerd hebben of tools ontwikkeld hebben die ze kunnen gebruiken in de toekomst en dat ze hun valkuilen leren (her)kennen. Ze krijgen niet enkel te maken met fysieke uitdagingen, die handarbeid, maar ook met mentale uitdagingen. Ze komen zichzelf heel hard tegen. Niet een keer, maar twintig keer! Dan is het de bedoeling dat ze zichzelf bijeenrapen en terug verdergaan. Daar probeer ik dan bij te helpen.’
Mensen hebben misschien respect voor wat ik doe, maar eigenlijk verdient mijn gezin een veelvoud aan respect, want zij moeten altijd met mij en mijn geweldige ideeën omgaan (lacht). Dat is niet zo vanzelfsprekend. Ik heb gelukkig een fantastische vrouw en kinderen.
De verhalen die de kandidaten vertellen zijn soms heel heftig. Kruipt dat soms onder je huid?
‘Dat komt hard binnen, maar dat glijdt ook snel van me af. Ik heb namelijk een natuurlijke reflex om onmiddellijk naar het heden te kijken en niet te blijven hangen in het verleden. Je moet verdergaan met je leven. Iedereen heeft een rugzak. Maar als je álles wat je meemaakt, blijft meesleuren, dan raak je in het midden van je leven niet meer vooruit omdat dat veel te zwaar begint door te wegen. Je moet dingen niet afsluiten, maar wel een plaats geven en verdergaan.’
Zijn die vijf weken voor jou ook hard werk?
‘Ik was leeg. Dat is ook de reden dat ik nu echt een pauze wil inbouwen. Ik wil nog eens een zomer. Dat gaat zo deugd doen. Mijn vrouw en kinderen hadden de afgelopen twee jaar niks aan mij. Mensen hebben misschien respect voor wat ik doe, maar eigenlijk verdient mijn gezin een veelvoud aan respect, want zij moeten altijd met mij en mijn geweldige ideeën omgaan (lacht). Dat is niet zo vanzelfsprekend. Ik heb gelukkig een fantastische vrouw en kinderen!‘
Het was dit seizoen niet evident, want jullie hadden afgelopen zomer echt rotweer?
‘Het was echt extreem! Heel het terrein lag er enorm drassig bij. Ik heb op een bepaald moment echt gedacht: dit gaat niet lukken! We hebben twee weken met de handen in het haar gezeten. Ik was in mijn hoofd al bezig met een plan b waarbij we paalwoningen zouden moeten bouwen of er zelf gewoon met ons elf een zomer zouden wonen.’
Toch blijf jij precies altijd heel positief?
‘Ik ben allesbehalve altijd positief en vrolijk. Ik ben vooral een realist. Tegenslagen vind ik om een of andere bizarre reden ook altijd een beetje grappig. Dat is het leven dat je een tik tegen je appel geeft. Het test je door te vragen wat je gaat doen: opgeven of doorgaan? Ik ben die kuitenbijter die doorbijt! Ik geloof erin dat alles altijd wel op een of andere manier goedkomt. We moeten met z’n allen wat meer leren relativeren.’
Heb je nog veel contact met de jongeren van vorig seizoen?
‘Zeker. Voortdurend eigenlijk. Sommigen komen zelfs geregeld eens langs in de tattooshop voor een babbeltje te slaan of een tasje koffie te drinken. Ik vind dat fantastisch! Het doet altijd deugd om hen terug te zien, want door al die weken zo intens samen te werken, schep je een ongelooflijke band.’
Hoe gaat het met hen?
‘Heel goed. Ze zijn allemaal op hun pootjes terechtgekomen. Dat wil niet zeggen dat het nu allemaal vanzelf gaat. Ze kennen nog ups and downs, maar dat is voor iedereen zo. Ik merk dat het programma toch een keerpunt was in hun leven. Ze zijn ook trots op wat ze daar neergezet hebben en kijken zelf enorm uit naar het tweede seizoen.’
Ze zijn allemaal op hun pootjes terechtgekomen. Ze kennen nog ups and downs, maar dat is voor iedereen zo. Ik merk dat het programma toch een keerpunt was in hun leven.
Je hebt het album ‘Wildgroei’ gemaakt over het tweede seizoen van ‘De Kemping’ met allemaal liedjes geïnspireerd op de deelnemers. Waren ze in de wolken?
‘Ik wilde hen de liedjes voor het eerst live laten horen omdat ik het beschouw als cadeautjes. Want zeg nu zelf: heeft er ooit al iemand een liedje voor jou gemaakt? Dat komt niet zo vaak voor. Ze waren geëmotioneerd en het was soms ook wel confronterend. Ik schrijf altijd muziek vanuit mijn hart. Het interesseert me niet of ik de hitparades haal. Ik heb het meegemaakt met “Ziet Em Duun”, maar dat geeft me niet zo veel voldoening. Ik wil vooral mensen raken!’
Je kan vanaf 1 maart elke dinsdag om 20u35 naar een nieuw aflevering van ‘De Kemping’ kijken op Eén.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
