‘Iedereen overtuigde me om door te zetten. Wist ik veel dat zij van het aanzoek op de top wisten.’
Alexandra (32) werd ten huwelijk gevraagd op de top van een vulkaan in Guatemala
Van tot over je oren verliefd worden tot iemands leven redden: je maakt wat mee op reis. Deze lezers pakken uit met hun strafste vakantieverhaal. Voor vier van hen werd het een reis om nooit meer te vergeten. Alexandra (32) had bijvoorbeeld geen zin om die vulkaan in Guatemala te beklimmen, maar ze zette door en werd op de top door Jan (32) ten huwelijk gevraagd.
Alexandra: ‘De geschiedenis van de Maya’s, Azteken en Inca’s vind ik heel fascinerend. Eind 2019 kwam in Guatemala alles samen: geschiedenis, cultuur, natuur en avontuur. We landden in Antigua en zouden na een paar dagen aan onze klim van de Acatenango, een van de hoogste vulkanen van het land, beginnen.’
Jan: ‘We wisten dat de klim zwaar en intens, maar ook enorm de moeite waard zou zijn.’
‘Ik ga naar beneden’
Alexandra: ‘De avond ervoor gingen we op restaurant en kregen we door iets stoms ruzie. We zijn gaan slapen zonder het uit te praten. Daardoor had ik amper geslapen en had ik ook niet zoveel zin meer in de hike.’
Jan: ‘Ik was natuurlijk heel excited omdat ik wist wat er ging gebeuren. Maar toen kwam onze shuttlebus ook nog eens veel te laat.’
Alexandra: ‘Ja, ik foeterde: “Wat is dat met die organisatie? Die zijn veel te laat en nu moeten we ook nog eens naar zo’n verzamelpunt stappen!” Het eerste deel was ook het zwaarste, het werd echt ploeteren in het losse zand. “Ik ga gewoon terug naar beneden”, zei ik tegen Jan. “Ga jij maar gewoon naar boven en doe die hike. Misschien is het goed dat we allebei even ons eigen ding doen.” Jan heeft me vervolgens heel hard proberen om te praten. Hij nam zelfs mijn rugzak over. Ik wist natuurlijk niet dat hij de groep had ingelicht over het aanzoek. Iedereen was supervriendelijk en deed z’n best om me ervan te overtuigen dat het een once-in-a-lifetime experience was. Uiteindelijk heb ik doorgezet en besliste ik om verder te wandelen.’
Verkeerde doosje
Jan: ‘Het was fysiek ook best zwaar. Je begint op vijfhonderd meter hoogte en moet dan een vijftal uur klimmen tot aan het basiskamp op 3500 meter hoogte.’
Alexandra: ‘Daar lagen onze tenten. Toen we daar aankwamen, stond onze tent wat apart van de groep. Ik vond dat raar en wilde liever bij de anderen liggen, dat vond ik veiliger. Maar onze medereizigers hadden mijn gerief uit de kleine tent gehaald die ik had uitgepikt en er hun eigen spullen ingelegd. Allez, wat is er met die mensen? dacht ik. Nadien zijn we een stukje verder gewandeld naar een mooi uitzichtpunt om samen iets te drinken en naar de zonsondergang te kijken. Iedereen zat zowat verspreid. En plots ging Jan op één knie…’
Nadien zijn we een stukje verder gewandeld naar een mooi uitzichtpunt om samen iets te drinken en naar de zonsondergang te kijken. En plots ging Jan op één knie…’
Jan: ‘Ik had mijn GoPro aan iemand gegeven om een foto van ons te maken met de zonsondergang in de achtergrond, maar ik had het doosje ervan nog in mijn zak, waardoor ik dus eerst het doosje van de GoPro in plaats van de ringen vasthield. Schitterend!’
‘Is dit een mop?’
Alexandra: ‘En ik had het totaal niet zien aankomen. Jan zei allerlei lieve dingen, maar die kwamen niet binnen. Ik was echt in shock, zeker omdat we de avond ervoor een discussie hadden gehad. Jan had ook nooit laten uitschijnen dat hij van plan was om me ten huwelijk te vragen. Ik zei: “Is dit een mop? Ben je serieus?” Daarna heb ik onmiddellijk ja gezegd en begon ik te huilen. Iedereen applaudisseerde en kwam ons feliciteren. Als ik eraan terugdenk, kan ik opnieuw huilen van geluk.’
We gaven elkaar een kus en een knuffel, maar op dat moment fluisterde Alexandra in mijn oor: “We moeten babbelen…”
Jan: ‘We gaven elkaar een kus en een knuffel, maar op dat moment fluisterde Alexandra in mijn oor: “We moeten babbelen…” Ik kreeg dus even stress. Daarna zijn we naar onze tent gegaan en wilde ze gewoon even verifiëren of het wel echt was, omdat ze het nog steeds niet kon geloven. Tijdens de hele reis zat de ring in mijn handbagage. Ik liet Alexandra altijd voorgaan tijdens de bagagecontrole, zodat ze niks zou kunnen merken mocht ik mijn rugzak moeten openmaken. Ik heb haar bewust in het begin van de reis ten huwelijk gevraagd, zodat we daarna extra zouden kunnen genieten.’
Alexandra: ‘Dat we gingen trouwen, hebben we pas aan onze omgeving verteld toen we weer in België waren. Het was heel tof om dat nog even ons geheimpje te houden. Mocht je me vragen of ik Guatemala even tof had gevonden zonder huwelijksaanzoek, dan zou ik ook volmondig ja zeggen, hoor.’
Jan: ‘Merci, hè (lacht)!’
Tekst: Arkasha Keysers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
