'Ik wilde niet altijd afhankelijk zijn van anderen om zelf plezier te maken of nieuwe dingen te ontdekken.'
Redactrice Herlinde ging voor de allereerste keer op soloreis: ‘Ja, ik heb een vriend. Ja, onze relatie zit snor. Ja, toch ga ik alleen op reis.’
Al enkele jaren zat ik eraan te denken eens op m’n eentje erop uit te trekken. Ik heb een fantastische vriend, geweldige ouders, een zalige grote broer en gezellige vrienden die allemaal met mij mee willen gaan, maar ik wilde het eens op mijn uppie doen. Voor mij een logische stap, maar voor velen tot mijn grote frustratie blijkbaar een reden om aan de alarmbel te trekken.
Na een hele poos twijfelen, boekte ik een aantal weken terug ein-de-lijk mijn vliegtuigticket! Voor één persoon. En ook bij de hotelkamer op Booking.com duidde ik voor de allereerste keer één kamer voor één persoon aan. Ik ga ontzettend graag op ontdekkingsreis. Of het nu zeven dagen op Kos is, anderhalve maand in Jordanië of een dagje in Den Haag. Zolang het maar een nieuwe omgeving is waar ik met een chai latte in de hand op verkenning kan gaan.
Mission impossible
Vroeger als kind was op reis gaan simple comme bonjour. Je ouders kozen, als je geluk had zoals ik in samenspraak met de kids, een toffe bestemming uit en je genoot veertien dagen in de grote vakantie van zon, zee en strand. Als tiener ging je daarnaast nog een keertje met je klasgroep naar Rome of Londen en als jongvolwassene was je bestie steevast je reispartner. Eenmaal je wat ouder wordt, ik ril als ik die woorden nog maar typ, is een reisje plannen een veel complexere klus. Of toch dat reisgezelschap mobiliseren!
Je moet met je vriendinnen al twee maanden op voorhand afspreken om iets te gaan drinken. Een week ergens naartoe gaan, en dat typ ik zonder enige veroordeling, is voor velen een mission impossible
Je moet met je vriendinnen al twee maanden op voorhand afspreken om een datum te vinden om een avondje ergens iets te gaan drinken. Een week ergens naartoe gaan, en dat typ ik zonder enige veroordeling, is voor velen een mission impossible. Want we zijn – toch een beetje helaas – geen twintig meer. Ondertussen zijn er één of meerdere kinderen in the picture, een man met shiften en ook een volle agenda, een druk sociaal leven en een veeleisende job.
Straatloper
Bij mij is het iets anders. Ik heb eerst en vooral al geen kinderen, wat het voor mij een makkie maakt om heel impulsief iets te doen. Ik heb een job die ik zielsgraag doe, maar die heel flexibel is waardoor ik gelukkig niet gebonden ben aan schoolvakanties. Ik heb een fantastische vriend die door zijn drukke en fysiek zware job ook eens graag op z’n gemakje thuis zit in plaats van iedere keer opnieuw op stap te moeten met zijn vriendin die een echte straatloper is.
Het bovenstaande drong sinds corona steeds meer door. Ik ben goed omringd met familie en vrienden, maar die hebben uiteraard op hun beurt óók een leven. Als ik bijgevolg verschillende keren per jaar op den bots op reis wil gaan – neen, ik ben niet rijk. Ik ben een goede promojager én ik ga buiten schoolvakanties remember? – is het niet evident om iemand mee te krijgen. Zo kwam het idee om er gewoon eens op m’n eentje op uit te trekken.
Doemscenario’s
Ik wilde niet zoals een flauw trees een weekendje naar de Ardennen of de zee gaan. Als ik iets doe, doe ik het goed. Dus ik boekte onmiddellijk een citytripje naar Porto! Vier dagen op zo’n tweeduizend kilometer van huis, zodat ik bij de eerste tekenen van heimwee of verveling niet onmiddellijk terug kan keren. Ik was superenthousiast om te vertrekken, zelfs toen ik ervoor nog corona te pakken kreeg én ze die vier dagen negentig procent kans op felle buien gaven. Ik slikte gewoon braafjes mijn paracetamol en kocht een paraplu die ik handig kon wegstoppen in m’n handtas.
Ik wilde niet altijd afhankelijk zijn van anderen om zelf plezier te maken of dingen te ontdekken.
De dag ervoor bij het pakken van mijn koffer begonnen de eerste zenuwen toch een beetje te broebelen. Want wat als ik compleet verloren loop en de batterij van mijn gsm net leeg is, en wat als ik die gsm zelfs kwijtraak of erger bestolen wordt, of nóg erger wat als die dieven me ook nog eens fysiek aanvallen?! Die doemscenario’s kon ik snel klasseren, want de gedachte aan portootjes slurpen, tapas eten en keimooie gevels bewonderen – ik heb iets met gevels – namen de bovenhand.
Vochtige oogjes
De dag zelf zette mijn vriend me af op de luchthaven en maakten we eerst nog tijd voor een gezellig ontbijtje. Hij zwaaide me uit aan de check-in, en ik weet niet waarom, maar ik werd toch een beetje emotioneel. Hij vroeg me voor ik boekte waarom ik dit per se wilde doen en vroeg of ik iets miste in onze relatie. Dat laatste is absoluut niet het geval. Onze relatie zit volledig snor, dat kon ik hem verzekeren, waardoor hij ook volledig achter m’n besluit stond om alleen op reis te gaan. Ik wilde dit gewoon doen voor mezelf. Ik wilde niet altijd afhankelijk zijn van anderen om zelf plezier te maken of nieuwe dingen te ontdekken. Die vochtige oogjes maakten dan ook snel plaats voor een giga glimlach en een enthousiaste: ‘Tot maaaaandag!’.
Niet dat ik zo’n moeilijk mens ben, integendeel het is meestal allemaal goed voor mij, maar het geeft je toch een andere soort vrijheid.
Ik moet toegeven dat velen zich ook vragen stelden bij mijn geniale idee. Het eerste wat sommige vriendinnen en zelfs familieleden me vroegen, was: ‘Alles oké tussen jou en Nathan?’, ‘Er zit toch geen haar in de boter?’ of ‘Vlucht je weg van je problemen?’. Hoe woke deze maatschappij dan ook mag zijn, op je eentje als vrouw op reis gaan, is precies toch nog een reden om aan de alarmbel te trekken. Meer nog dan over mijn veiligheid waren ze bekommerd om mijn relatiestatus of mentale gezondheid. Wat natuurlijk superlief is, maar we hoeven toch niet achter alles iets te zoeken. Mag je dan enkel alleen op reis gaan als je single bent of betekent een soloreis dat je dingen moet uitzoeken of niet gelukkig bent? Nee dus.
Ik kan je al vertellen dat ik niet verloren gelopen, bestolen of aangevallen ben. Ik had echt een superfijne vakantie én die weerapp zat er gelukkig ook vollédig naast, want hallo Portugees zonnetje! Ik wandelde meer dan zeventig kilometer en vond het eigenlijk best wel fijn om te gaan en staan waar ik wilde, zonder overleg of rekening te moeten houden met iemand anders. Niet dat ik zo’n moeilijk mens ben, integendeel, maar het geeft je toch een andere soort vrijheid. Geef toe, op welke andere momenten hoef je écht met niks of niemand anders rekening te houden dan met jezelf? Geen compromissen sluiten, maar gewoon lekker egoïstisch doen waar je zelf zin in hebt.
Boek of gsm als tafelgenoot
Je legt ook sneller contact met mensen die op hun beurt ook alleen op reis zijn. Zo leerde ik onder meer een Braziliaan kennen toen ik ‘s middags typische vleeskroketten at en babbelde ik tijdens mijn ontbijtpannenkoeken met een meisje uit Zuid-Korea. Als je met iemand anders reist, ga je vaak gezellig onder elkaar babbelen in plaats van met die ene vreemde naast je aan tafel.
Je hebt een cliché spreekwoord: happiness is only real when shared, en daar geloof ik toch in. Dingen worden echt mooier als je ze kan delen met iemand.
Wat ik het ‘lastigste’ vond, was ‘s avonds alleen op restaurant gaan. Overdag loop je de hele tijd rond, je drinkt of eet iets uit de hand, of als je even wil rusten, pik je een terrasje mee en kijk je naar de mensen die passeren. Is er iets leuker dan dat?! Maar ‘s avonds kruip je gezellig binnen en ben je meestal omgeven door stelletjes of groepen. Dan heb je net zin om je relaas te doen over je belevenissen, een friet te stelen uit het bord van je reisgezel of samen dat dessertje te delen. Mijn boek of gsm waren iets minder spraakzame/interessante tafelgenoten.
Dingen delen
Mijn conclusie? Ik ga sowieso nog op m’n uppie erop uit trekken in de toekomst. Maar ik vind het eerlijk gezegd toch nóg toffer om in gezelschap op reis te gaan. Je hebt een cliché spreekwoord: happiness is only real when shared, en daar geloof ik toch in. Dingen worden echt mooier als je ze kan delen met iemand en vervolgens tot herinneringen maakt die je nooit meer zal vergeten en te pas en te onpas bovenhaalt of familiefeestjes of etentjes met de vrienden. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet op mijn eentje óók herinneringen kan maken, waar ik vervolgens trots zelf mee kan uitpakken bij mijn vriend, bestie, grote broer of ouders.
Inspiratie voor je volgende tripje, alleen of in gezelschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
