'Als je geen klappen kan incasseren, ben je in deze sport een vogel voor de kat.'
VROUWEN MET STOERE HOBBY’S: Griet (28) doet aan MMA
Dat vrouwen een serieus stel figuurlijke ballen aan hun lijf hebben hangen, tonen we elke week door een vrouw met een stoere hobby in de kijker te zetten. Griet Eeckhout (28) is een leeuwin in een kooi, want ze doet aan Mixed Martial Arts of MMA.
Wie kijkt naar ‘Kamp Waes’, het nieuwe Eén-programma van Tom Waes waarin 15 Vlamingen de loodzware opleiding van de Special Forces doorstaan, zag haar de vorige aflevering al voorbijkomen. Griet Waes (28) testte de vrouwelijke kandidaten immers tijdens The Milling, een beruchte test waarin ze het drie minuten in de ring moeten volhouden tegen een getrainde vechter. Ze woont in Sint-Pieters-Woluwe, werkt in een fitnesscenter en doet al vijf jaar aan MMA of Mixed Martial Arts. ‘Je stapt die kooi in en je mag bijna alles doen’, vertelt Griet. ‘Boksen, karate, judo, worstelen... Noem maar op.’
Zijn er dan geen regels?
‘Gelukkig wel (lacht). Je mag elkaar niet bijten, niet aan de haren trekken, je vingers niet in de ogen steken en niet op de achterkant van het hoofd of de wervelkolom slaan. Voor de rest is zo goed als alles toegelaten.’
Dan kan jij waarschijnlijk wel tegen een stootje?
‘Ja. Als je geen klappen kan incasseren, ben je in deze sport een vogel voor de kat. Je moet daarom ook mentaal heel sterk zijn. Geloof me: een slag in het gezicht krijgen, dat doet iets met een mens. Verder moet je fysiek in topconditie zijn.’
Is dat zo omdat het een enorm intensieve sport is?
‘Klopt! Boksen op zich is al intensief, en dan moet je weten dat wij daar worstelen en andere gevechtstechnieken nog eens mee combineren. Je moet dus echt wel in topvorm zijn. Je staat slechts drie keer vijf minuten in die kooi, maar die duren echt oneindig lang als je aan het vechten bent. Daarom trainen wij zowel op kracht als op cardio.’
Ga je vaak naar de sportschool?
‘In de weken voor een wedstrijd train ik elke dag, en wel meerdere keren per dag. Ik oefen dan niet altijd puur kooivechten, maar ook techniek, lopen en soms zelfs theoretische lessen om bepaalde technieken goed onder de knie te krijgen. Je volgt daarnaast ook nog eens een enorm strikt dieet. Daarom zijn er eigenlijk maar vijf wedstrijden per jaar. Die voorbereiding neemt zo veel tijd in beslag en is zo zwaar dat er genoeg tijd tussen elke match moet zitten.’
Op welk niveau vecht je?
‘BIJ MMA word je onderverdeeld in gewichtsklassen. Ik zit voorlopig nog in degene die tot 52 kilogram gaat, maar ik ga binnenkort over naar een hogere klasse, die tot 56 kilogram gaat. De laatste wedstrijd had ik het enorm lastig om opnieuw zo veel af te vallen, vandaar die beslissing. De competitie is sowieso internationaal, want er zijn in België niet veel vrouwen die de sport beoefenen en je mag enkel tegen iemand van je eigen geslacht vechten.’
Naar welke landen reisde je al om te vechten?
‘Ik trok al verschillende keren naar Canada, Duitsland, Engeland, Polen en Nederland.’
Waar sta je in de ranking?
‘Goh, dat is moeilijk uit te leggen, want de sport zit op dat vlak raar in elkaar. Er zijn verschillende organisaties, en die hebben elk hun eigen ranking. Je krijgt een contract voor één of meerdere gevechten binnen een bepaalde organisatie en vaak mag je dan niet vechten voor andere organisaties. Zoals ik al zei: het is ingewikkeld (lacht).’
Wat wil je bereiken binnen de sport?
‘Ik zou heel graag binnen een van de grootste organisatie vechten en daar een contract krijgen voor meerdere gevechten. Door nu vaak in kleinere organisaties mijn wedstrijden te winnen, hoop ik mezelf in de kijker te zetten.’
Je had het daarnet over streng diëten. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
‘Ik moet het hele jaar door letten op wat ik eet. Ik probeer zo natuurlijk mogelijk te eten en zo weinig mogelijk of zelfs geen snoep of alcohol te consumeren. Zeker 8 à 10 weken voor een wedstrijd is wat je in je mond steekt, enorm belangrijk. Dan moet je heel veel lekkere dingen laten. Dat vind ik eerlijk gezegd een van de moeilijkste dingen aan de sport.’
MMA klinkt heel Amerikaans. Hoe ben jij daar eigenlijk in gerold?
‘Ik begon zo’n tien jaar geleden met jiujitsu en vond het vanaf die eerste les keileuk om te vechten. Toen een van mijn trainers een thaiboksclub uit de grond stampte, wilde ik die sport natuurlijk ook uitproberen. Ook daar had ik de smaak te pakken. Daarom leek het me wel leuk om met MMA te beginnen, want die vormt de combinatie van de twee: zowel rechtopstaand als liggend vechten.’
Het staat nog altijd meer bekend als een mannensport. Hoe komt dat, denk je?
‘Ik moet daar niet over liegen: vechten doet vaak serieus pijn, en dat schrikt veel vrouwen sowieso af. Je krijgt ook veel slagen in het gezicht, waardoor je vaak bont en blauw bent. Daar moet je ook mee kunnen leven.’
Is het soms een gevaarlijke sport?
‘Je moet goed getraind zijn, want anders kan je je erg blesseren in die ring. Door al die stoten die boksers moeten incasseren, krijgen er heel wat problemen wanneer ze ouder worden. Dat schrikt me soms wel af, dus ik hoop dat ik daar gespaard van blijf. Maar de passie voor de sport is voorlopig nog te groot om te stoppen.’
Raakte je al eens geblesseerd?
‘Ja. Dat is onvermijdelijk. Ik had al een fractuur in mijn elleboog, verschillende ontstekingen en allerlei kleine blessures waardoor ik toch een paar weken out was. Maar gelukkig overkwam me nog niets ernstigs en moest ik nog niet geopereerd worden. Ik loop wel steeds rond met blauwe plekken, vooral op mijn romp en schenen, en ik heb altijd wel ergens pijn.’
Draag je dan geen goede bescherming?
‘Ik heb enkel handschoenen en een mondbit aan. Jongeren moeten een helm en scheenbeschermers dragen, maar later is dat geen verplichting meer. Het is een deel van de charme van de sport. Je gaat die kooi in en probeert de andere af te maken.’
De sport klinkt ontzettend hard. Waarom vind je het zo leuk?
‘Eerst en vooral omwille van het fysieke aspect. Je traint echt je volledige lichaam. Daarnaast komt er ook heel wat techniek bij kijken, want de sport houdt meer in dan gewoon op elkaar kloppen. Er zit een hele strategie achter en je moet je hoofd er echt bij houden tijdens trainingen en gevechten. De eerste keer dat je “klop krijgt”, is dat niet zo leuk en denk je: ‘waarom doe ik dit?’ Maar wanneer je de techniek en tactiek erachter beter onder de knie krijgt, is het zo leuk!’
Wat is de strafste stoot die je al meemaakte tijdens je hobby?
‘Voor mijn eerste gevecht in Canada werd ik onthaald als een grote ster. We werden opgepikt door een limousine en verbleven in een poepchic hotel. De wedstrijd zelf was ook zalig, want in de eerste dertig seconden won ik met een choke.’
Maakt het reizen dit een dure hobby?
‘Als je het gewoon voor het plezier doet, valt het goed mee. Je betaalt dan enkel het abonnement voor de trainingen en je materiaal, maar dat heb je voor zo’n 100 euro en het gaat lang mee. Als je wedstrijden begint te doen, moet je automatisch naar het buitenland trekken. Dan wordt het duur, want in het begin moet je alles zelf betalen. Eenmaal je een pro bent, zoals ik, krijg je sponsors.’
Wat zijn de reacties van je omgeving als je vertelt dat dit je hobby is?
‘Toen ik jonger was, schrokken ze er meer van. Velen vonden het toch gevaarlijk en pijnlijk. Nu heb ik nog steeds een aantal vriendinnen die niet durven te kijken, maar de meesten vinden het heel stoer. Ook mijn ouders hebben me altijd gesteund, al was mijn mama in het begin toch enorm ongerust. Nu komt ze ook naar alle wedstrijden kijken, weliswaar met een bang hartje.’
Tot slot: waarom zouden onze lezeressen deze hobby moeten beoefenen?
‘Het is een ontzettend goede work-out, want je traint je volledige lichaam. Het kan ook een goede vorm van zelfverdediging zijn. Als je de technieken kent, kan je je angst aan de kant schuiven als iemand je aanvalt. Dat vind ik zeker als vrouw heel belangrijk.’
Nog meer straffe dames:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
