Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
‘Geen kombucha of zeewiersnacks onder mijn dak’, zeg ik altijd. En dus staan we na een urenlange autorit aan te schuiven voor Amerika’s nationale gerecht: ‘Two cheeseburgers and a coke, please.’ Manlief mag de augurkjes eruit prutsen. We zijn sinds kort gevaccineerd en mogen weer reizen in de VS. Zodra het kon, trokken we naar San Francisco en boekten we een campervan, zo’n Pinterestwaardig minibusje met een matras in de koffer. Het is de eerste reis sinds we zijn getrouwd, dus is dit onze officieuze honeymoon. Al is er voorlopig weinig romantisch aan... Ik heb me al drie dagen niet gewassen en leef op McDonald’s. Met de stem van Eddie Vedder op de achtergrond rijden we door de uitgestrekte landschappen. Zo’n basic bitch ben ik wel.
We zien besneeuwde bergtoppen, dorre woestijnen en diepe canyons. De overweldigende natuur maakt me filosofisch. ‘Status is onbelangrijk, geluk is...’ Tot ik natuurlijk overal een foto van wil trekken voor Instagram. We zijn aangekomen in Sequoia National Park. In plaats van blinkende skyscrapers vind je er torenhoge bomen. De dikste ter wereld staat hier ook, alsof-ie solidair wil zijn met zijn landgenoten. Terwijl ik sta te genieten van het uitzicht, klopt manlief plots als een bezetene op mijn rug. Blijkt dat er tientallen insecten over mijn lijf krioelen. Fuck... Mijn laatste douche vond plaats in een oude rodeostal, vanavond was ik me aan de lavabo bij Ronald. Zelfs op de meest desolate plekken vind je hier een goudkleurige M. God bless!
Net wanneer we er officieel een honeymoon van willen maken, fluistert hij verschrikt: ‘Sshhh... I hear something!’
Voor de verandering eten we hotdogs en drinken we wijn uit een plastic zak. Vanuit onze krakkemikkige campingstoeltjes valt mijn oog op een bordje dat waarschuwt voor wilde beren. Snel vluchten we ons bed in, veilig achter de stevige deuren van de campervan. We liggen dicht bij elkaar, gezellig samen in één slaapzak. Het topje van zijn neus raakt het mijne. Ik weet wanneer hij glimlacht, ook al is het pikdonker. Net wanneer we er officieel een honeymoon van willen maken, fluistert hij verschrikt: ‘Sshhh... I hear something!’ We blijven enkele minuten heel stil liggen, in gedachten omsingeld door bloeddorstige beren. Wanneer we even later voorzichtig onze hoofden uit het raam steken – toegegeven, hij eerst – zien we enkel de Grote en de Kleine, recht boven ons.
Na amper één week kamperen lijk ik op de methhead met wie we gisteren bij het tankstation een praatje maakten. Ik heb enorme wallen, mijn haar is belachelijk ongekamd en ik zie knalrood van de zon. Ik voel me smerig maar content, als een varkentje in de modder. ‘Misschien is dat wel de sleutel tot ge...’ Naast me opent manlief een zak chips. ‘Breakfast is ready!’.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
- ‘Wanneer je uitspreekt dat het niet exclusief hoeft te zijn, neem je eigenlijk al de afslag richting exit, toch?’
- ‘Ik vond zijn vele complimentjes fake en draaide sneller met m’n ogen dan het gemiddelde teststokje in m’n neus’
- ‘Terwijl de hele wereld op anderhalve meter leeft, plakken zij samen mee te kwelen met nineties-hitjes’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
