Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Dan schrijft ze haar over haar avonturen. Deze week: haar half anniversary en de lelijke verwachtingen over het moederschap.
Hoi Arkasha,
Het is vandaag exact zes maanden geleden sinds onze trouw in Las Vegas. Met een Elvisimitator als ceremoniemeester en Diego de huisfotograaf als getuige maakten we de belangrijkste beslissing van ons leven. Was het de mooiste dag ooit? Nee. Door de coronamaatregelen werd het noodgedwongen een klein en geïmproviseerd huwelijk. Zo waren mijn drie broers er niet om mijn aanstaande echtgenoot ‘te waarschuwen’ – was nochtans hilarisch geweest, hoor, jongens – en kreeg mijn moeder niet de kans om met uitgelopen mascara haar zelfgeschreven poëzie voor te dragen. Oké, misschien zijn er dan toch enkele positieve kanten aan dat hele verhaal.
Ik was onze half anniversary vergeten. Manlief gaf me bloemen en pralines, ik gaf hem dan maar een blowjob.
Maar ondanks de kleinschaligheid was het een fantastische dag waar ik met veel plezier aan terugdenk. Behalve vandaag dan, want ik was onze half anniversary rats vergeten. Is dat zelfs een ding in België? Hier in New York blijkbaar wel. Manlief gaf me bloemen en pralines, ik gaf hem dan maar een blowjob. En blijkbaar hangen er nóg verwachtingen aan dat hele getrouwd zijn vast. Sinds enkele maanden wordt met argusogen gevolgd of ik wel een glaasje meedrink en krijgen we geregeld de vraag ‘of het al zover is’. Alsof onze trouwdag het startschot voor een race naar het moederschap was.
Los van het feit dat ik me plots herleid voel tot m’n baarmoeder, vind ik dat soort veronderstellingen best lastig. Je weet nooit hoe lang iemand al aan het proberen is en welk verdriet daarmee gepaard gaat, of simpelweg ‘wat er eerst nog op de planning staat’. Dus mocht mijn Spaanstalige schoonfamilie in Mexico City deze column toevallig lezen: negeer dat van die blowjob maar, en nee, ik ben er nog lang niet klaar voor om in rechte lijn richting bolle buik te gaan. In grootsteden als New York en San Francisco is het doodnormaal om op een – volgens de statistieken – latere leeftijd een kind te krijgen, net als de recent bevallen Cath Luyten.
Ondanks dat zij zonder complicaties een geheel gezonde baby op de wereld zette, kwam er toch commentaar op haar leeftijd. Terwijl een 43-jarige nieuwe vader nooit als ‘te oud’ wordt bestempeld, rezen er uit de diepe krochten van het internet lelijke verwachtingen over het moederschap. Dat het fysiek net iets minder vanzelfsprekend is, weet iedereen, maar het idee dat vrouwen per se op jonge leeftijd moeder moeten worden, hoort thuis in The Handmaid’s Tale. Blessed be the fruit, liefste internet. Zolang mijn lichaam het toelaat, wacht ik liever tot ik er mentaal klaar voor ben. Laat mij nog maar even de zatte tante zijn op kinderfeestjes. Al hoeven ze dan geen cadeaus te verwachten op hun halve of hele birthday. Ik ben echt te oud geworden om dat allemaal te onthouden.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
