Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Kash,
Ik ben er eigenlijk nog steeds niet helemaal over, maar hier gaan we dan: mijn lief en ik waren afgelopen weekend op een trouwfeest in New Jersey. Een staat naast New York, met aan het water een fantastisch uitzicht over Manhattan. Voor de kenners van reality-tv: ook wel bekend als de homebase van Snooki en Pauly D. Op het eerste gezicht lijken we effectief op een reünie van Jersey Shore te zijn beland. Al tijdens de hapjes bombarderen de vele zilverkleurige en turquoise outfits me terug naar de nineties.
Het is van een concert van de Spice Girls geleden dat ik zoveel gel, brokken mascara en felle oogschaduw in één ruimte zag. En hier sta ik dan, saai met mijn subtiel getinte lippenbalsem. De bruidegom is een oude studiegenoot van mijn lief, maar behalve het koppel kennen we hier verder niemand. Nieuwsgierig zetten we ons aan tafel nummer achttien, ergens in een uithoek van de grote zaal, samen met twee andere leftover-vrienden. Links van mij zit ene Chad, rechts van mijn lief een zekere Channing. Samengevat zitten we tussen Chad en Channing, en iedereen vindt dat maar normaal.
Kijkend naar de lege plaats over ons, legt Chad uit dat hij eigenlijk een date ging meebrengen, ‘but she was annoying’. Hij hoopt hier een vervangster te ‘scoren’. Het is tijd voor de speeches. De meeste zijn vrij generisch, ‘I love you with all my heart, meh meh meh’, maar zodra de moeder van de bruidegom aan de beurt komt, wordt het stil. Het is een zichtbaar trotse vrouw, wier man een jaar geleden overleed. Haar zussen zitten aan de tafel voor ons, en elke keer als ze haar zin afmaakt, reageren zij met een krachtig ‘Amen’. Tegen het einde van haar speech doet de hele zaal met hen mee.
Mijn lief knijpt zachtjes in mijn hand, ik weet dat hij zijn familie mist. Ik ook.
Ze praat over het belang van familie, en over hoe fragiel het leven wel niet is – amen. Ze vertelt openlijk over haar overleden echtgenoot en over het grote, gapende gemis – amen. Over het prille geluk van haar zoon en schoondochter – amen. En dat ze sinds kort weer voorzichtig hoopvol is – amen. Mijn lief knijpt zachtjes in mijn hand, ik weet dat hij zijn familie mist. Ik ook. De zijne in Mexico, de mijne in België. Al acht maanden, and counting.
Na de openingsdans, K-Ci & JoJo met All my life, gaat iedereen richting de dansvloer. De muziek gaat van vette reggaeton naar smerige r&b, en weer terug. Terwijl iedereen luidkeels meezingt met Them apple bottom jeans, klappen de grootouders als bejaarde zeehonden niet-begrijpend in hun handen. Tegen het eind van het nummer doen ook zij mee: ‘Low low low low’. Het is elf uur ’s avonds in New Jersey, België slaapt nog. Als ik over enkele uren nog wakker ben, bel ik mijn ouders. Met een bonkend hoofd en een droge plakbek zeggen dat ik hen mis. Amen.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
