Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Kash,
Naar het schijnt begint het leven pas écht wanneer je uit je comfortzone stapt, en dus bevond ik me recent op een verkleedfeestje met als thema de Olympische Spelen. Na lang twijfelen belde ik aan in een oude voetbaloutfit. Al snel bleek dat de andere genodigden nog minder creatief waren en ik de enige was die me verkleed had. Enigszins opgelucht dat ik niet als synchroonzwemster of taekwondoka gekomen was, mengde ik me tussen de andere feestgangers.
Grabbelend in een kommetje chips raakte ik aan de praat met een zekere Nick, het type dat iedereen luid aanspreekt met ‘dude’ en binnenshuis een zonnebril draagt. Nick is recent gescheiden en verwees zodanig vaak naar zijn ex als ‘that bitch’ dat het lijkt alsof hij haar echte naam alweer vergeten is. Zelf geen vreemde van een portie hartzeer liet ik het maar gewoon gebeuren en reageerde ik met de occasionele begripvolle knik. Tot hij commentaar gaf op mijn outfit. ‘Why so manly?’
Ik besef dat we sinds Bennifer 2.0 collectief het gevoel hebben dat we terug in de tijd zijn gegaan. Ongeveer tien jaar geleden liep ik namelijk ook geregeld in voetbaltenue rond. Ik was toen de trotse middenvelder van een lokale vrouwenploeg en kreeg naast de afgezaagde vraag of ik lesbisch was, ook de vraag of dat losse shirt niet wat strakker kon. Voor de sport vroeg ik Nick naar zijn mening over de boete die de Noorse beachvolleybaldames recent opgelegd kregen. Zij hadden het tijdens één wedstrijd aangedurfd om in een comfortabele short te spelen in plaats van in de ongemakkelijke officiële bikinislip. ‘Ik ga eerlijk zijn’, stak hij van wal. ‘Het is gewoon net iets minder aangenaam om naar te kijken.’ Hij hoopte dan ook vurig dat de andere ploegen niet zouden volgen. ‘Zeker de Braziliaanse delegatie niet!’
Naïef als ik ben, dacht ik altijd dat het bij damessport om de prestaties draaide, net als bij de heren. Dat die jarenlange intensieve trainingen en die emmers bloed, zweet en tranen voornamelijk als doel hadden om de beste te worden en om zo hopelijk ooit een podiumplaats te behalen. Maar in naam van Nick en pakweg Dick wil ik de volleybalspeelsters – en ik kijk ook naar jullie, gymnastes – vragen om het visuele aspect vóór het eigen comfort te plaatsen, al dan niet ten koste van het spel. Het is gewoon aangenamer om naar te kijken, weet je wel.
Enkele seconden lang staarde ik Nick besluiteloos aan. Hij had vlekken op z’n hemd en oranje kruimels in z’n baard. Ik zuchtte, draaide eens met m’n ogen en liet hem achter met de melding dat een bikinislip op een volleybalveld even overbodig is als een zonnebril in een living.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
