Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Dan schrijft ze haar over haar avonturen. Deze week: haar ontmoeting met Woody Allen.
Hoi Kash,
’t Is waar: New York zit vól celebrity’s. Vrienden stoefen weleens dat ze Bradley Cooper of Gigi Hadid tegen het lijf liepen en mijn eigen lief beweert dat hij ooit een praatje maakte met een Victoria’s Secret Angel. Hoe later op de avond hij daarover vertelt, hoe geïnteresseerder de Angel was. Ik woon nu ongeveer een jaar op dit eiland vol celebs, maar toch staat mijn teller nog steeds op nul. Tot afgelopen nacht. Dénk ik. Wacht, wacht, ’t is geen sexy iemand. Slechts een oud, verschrompeld mannetje van 85 jaar.
We wonen namelijk in dezelfde buurt als Woody Allen, regisseur van klassiekers als Annie Hall en Manhattan. Hij kwam jaren geleden in opspraak wegens kindermisbruik, maar ondanks alle bewijzen werd hij – gek genoeg – nooit veroordeeld. Ik was vroeger een enorme fan van zijn werk. Tijdens mijn filmstudies kon ik niet langer ongegeneerd zeggen dat Titanic m’n favoriete film en Leonardo m’n eerste liefde was – not cool – en dus verdiepte ik me maar in het tegenovergestelde: Woody Allen. Tot duidelijk werd wat die allemaal op zijn kerfstok had.
In een impulsieve bui – zotte doos die ik ben – vroeg ik hem of ze toevallig een plekje vrij hadden.
Tijdens mijn wandelingen in Central Park vraag ik me soms af hoe te reageren mocht ik mijn gevallen held tegenkomen. Zet ik hem pootje-lap of vraag ik om een foto? Tussen onze beider woonplaatsen in bevindt zich de legendarische bar The Carlyle. Woody treedt er geregeld op met zijn klarinet en een jazzband. Het is een historische landmark waarin de tijd bleef stilstaan, als was het een van zijn prachtige filmsets. Manlief en ik proberen er al geruime tijd binnen te raken, maar aangezien we geen Gossip Girl-achtige wezens zijn, kunnen we alleen maar toekijken hoe the rich and famous door dikke limousines aan de deur worden afgezet.
Toen we er vanavond voorbijwandelden, knikte de doorman me vriendelijk toe. In een impulsieve bui – zotte doos die ik ben – vroeg ik hem of ze toevallig een plekje vrij hadden. Tien minuten later bevonden we ons totaal onverwacht in een rode fluwelen zetel, met jazzy pianomuziek op de achtergrond en tussen een heleboel mooi opgeklede mensen. Die ene avond dat ik eens niet in gala ben, dat moet mij weer overkomen. Na de eerste cocktail besef ik plots dat de kans reëel is dat Woody hier ook is. Ik kijk zenuwachtig rond. Na de tweede cocktail begin ik te fantaseren over hoe ik hem terecht zou wijzen – dát zal hem leren. En na de derde cocktail ben ik ervan overtuigd dat ik hem naar de wc zie schuifelen. Verdween hij door de achterdeur? Zit hij er nog steeds? Was hij het eigenlijk wel? Ik geef toe: het was donker en ik was dronken. Maar ooit vertel ik – later op de avond – hoe ik een cocktail in zijn gezicht gooide en hem ijzig toesnauwde: ‘Foei!’
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
- ‘Terwijl ik op het klapstoeltje bekom van mijn vaccin, denk ik terug aan de powerpointskills van onze Veiligheidsraad’
- ‘Liefde is liefde, en homoseks is schoon. Ook zonder Timothée Chalamet in de hoofdrol’
- ‘Ondanks verschillende scharrels had geen van ons zin om ons gezellige meisjeshuisje te verlaten’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
