Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: de voortdurende zoektocht naar spanning.
Dag Anaïs,
Elk jaar aan het eind van de zomer hetzelfde liedje. Ik word zenuwachtig, want ik wil nog net iets meer van zon, zee, strand en margarita’s genieten. Hebberig voer ik op Skyscanner exotische bestemmingen in, in de hoop dat er nog ergens een gunstig ticketje richting zuiden te scoren valt, op een plek die niet donkerrood is gekleurd. Om dan, eenmaal geboekt, een uur te vroeg op de luchthaven te arriveren.
Er zijn weinig plekken waar ik me zo vrij voel als in Zaventem. Urenlang kan ik er niksen zonder schuldgevoel. In zo’n businesslounge zet ik me naast een man in pak en bestel een cava – vóór acht uur ‘s ochtends. Ik staar onbekenden secondenlang in de ogen om te zien hoe zij reageren en maak me van kop tot teen op met dure testers in de taxfreeshop. ‘No, just looking around’, zeg ik dan met lange, wapperende wimpers, want ze kennen mij hier toch niet.
Zodra ik aangekomen ben op mijn bestemming, duik ik zo veel mogelijk in de lokale cultuur. Ik loop plekken binnen waar ik in eerste instantie niet thuishoor en sla er een praatje met mensen die in de verste verte niet op me lijken: van zakenmensen in dure hotellobby’s, over blootvoetse hippies op het strand die me een healing aanbieden, tot apathische verkopers in het fruitwinkeltje om de hoek. Want naast appelsienen en blauwe bessen houdt ook een open vizier een mens gezond, toch?
Waarom ben ik een sucker voor nieuwe indrukken, een rusteloos beestje, verslaafd aan beleving?
Over die drang naar luchthaven- en buitenlandse avonturen kan ik me nochtans behoorlijk idioot voelen. Welgezind in het hier en nu zijn, dat blijft een moeilijk proces onder een grijs wolkendak. Ik ben een Dansaertvlaming met first world problems pur sang. Waarom heb ik niet genoeg aan alle ontmoetingen in Antwerpen? Waarom moet ik altijd per se naar ergens anders toe? Waarom ben ik een sucker voor nieuwe indrukken, een rusteloos beestje, verslaafd aan beleving? Terwijl mijn leeftijdsgenoten rust vinden in het settelen, in hun huis, hun tuin en hun gezin, zoek ik telkens opnieuw de spanning op.
Maar laatst kwam ik tot besef: Arkasha, waarom ben je zo streng? Telkens uitvliegen en terugkomen is toch niet per se slecht? Misschien maakt net dat je wel uniek? Het is oké om je in verre oorden onder te dompelen en terug te keren. Zwaluwen vliegen ook telkens uit, op zoek naar warmere oorden. En daarna komen ze weer terug, klaar om de Belgische zomer vol te zingen. Uitvliegen, experimenteren, bijleren en terugvliegen, laat mij dat maar doen, met de nodige coronamaatregelen in acht natuurlijk. Vanaf nu is de zwaluw mijn spirit animal. En voor de dromers thuis neem ik mijn fototoestel en toetsenbord mee, om hen zodra ik weer in België ben met mooie verhalen te overladen. En met taxfree tequila, natuurlijk.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
