Arkasha woont in Antwerpen. Haar leven bestaat uit e-mailen, potjes invriezen en webinars kijken. Over de spannendere dingen, zoals haar huisgenoten, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Sinds twee dagen krijg ik geen vrolijke ‘slaapwel’ of hese ‘goeiemorgen’ meer. Aan de langste muur in de eetkamer is de piano weg en de plek waar de grootste plant in huis alsmaar bleef groeien, is kaal. Het echoot weer een beetje in dit appartement. En dat is fucking raar. Weet je nog toen ik vier jaar geleden vanuit Barcelona weer naar Antwerpen verhuisde? Ik trok in bij twee jonge vrouwen die ik van haar noch pluim kende, in de hoop me weer wat thuis te voelen in deze stad – en om eerlijk te zijn: ook gewoon om de kosten te kunnen drukken. Dan moest ik tenminste niet zelf een tv, wasmachine en stofzuiger kopen. C., V. en ik waren alle drie van plan om ‘ongeveer een jaartje’ in dit appartement te wonen. We zouden wel zien waar het leven ons bracht. Maar het leven liet ons vooral blijven.
Eén jaar werden er vier. Ondanks verschillende scharrels, kwarrels, prela’s en rela’s (moet je maar eens googelen) had geen van ons zin om ons gezellige meisjeshuisje te verlaten. Ons triumviraat hield stand en elk van ons drukte haar stempel. C. is de handige henriette; ze freesde onze eettafel zelf. V. loodste ons richting een ecologischer leven, en ik ontkurkte een fles bij alles wat er te vieren viel. Ondanks uiteenlopende levens kwamen wij, drie singles, wekelijks onder een tv-dekentje samen om alle koppels uit Blind getrouwd te becommentariëren – ‘Komaan, Dave, zég dan toch iets!’ – alsof we het zelf zoveel beter zouden doen.
Thuiskomen met live pianomuziek, aperitiefhapjes en de eeuwige bereidwilligheid om naar elkaar te luisteren, dat maakt alles goed.
Na vier jaar weet ik dat C. haar cervela pas ná de frieten eet en dat V. moet overgeven van champignons. Tijdens de lockdown, met z’n drieën maandenlang tokkelend aan de keukentafel, werd onze band uiteraard nog intenser. Opgesloten in ons appartement ontsnapten we naar het dak, keken er naar een blauwe hemel zonder witte vliegtuigstrepen en luisterden er naar podcasts. Natuurlijk werd ik weleens lastig door haren in het doucheputje of wanneer de verwarming weer eens te hoog stond – en zij ongetwijfeld over het feit dat ik mijn kleren te lang aan het wasrek laat hangen, mijn sleutels altijd kwijt ben en ’s nachts na het uitgaan in slaap val in bad. Maar ik zeg je: thuiskomen met live pianomuziek, aperitiefhapjes en de eeuwige bereidwilligheid om naar elkaar te luisteren, dat maakt alles goed. Tot nu.
V., onze jongste, is het nest uit gevlogen. Een jaar geleden vond zij J., en het afgelopen weekend gingen ze samenwonen op een steenworp van het appartement waarin C. en ik achterblijven. Zoals elke zonnige zondag eten C. en ik frieten op het dak en mijmeren we over ons werk en onze relaties, met boven ons een blauwe hemel waarin de witte strepen zijn teruggekeerd. Twee vrolijke zwaluwen dartelen langs elkaar heen. In stilte vragen we ons af wie als volgende uitvliegt.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
