Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: haar minnares die veel aandacht eist.
Hey Anaïs,
Ik zweef wat tussen twee werelden. Sinds ik terugkwam van Barcelona vijf jaar geleden, voel ik vaak de drang om er opnieuw heen te verhuizen. De stad voelt als een minnares die haar klauwen in mij heeft geslagen. In de zomer zitten haar nagels nog net iets dieper. Er is daar dan ook veel gebeurd. Ik heb er de beste feestjes beleefd, goede vrienden gemaakt en me ontplooid. Telkens als ik de stad opnieuw bezoek, voel ik me jong en vrij. Maar amai, ik heb er ook miserie gekend.
Nadat mijn langdurige relatie er was afgesprongen en ik letterlijk overliep van liefdesverdriet, logeerde ik een tijdje in het appartement van een vriend. Hij was zelf op reis en had bedwantsen in zijn matras. Wist je dat die gluiperds niet alle bloedgroepen bijten? Hij had er nooit iets van gevoeld, ik stond vól beten. Anaïs, ik kan je zeggen, die jeuk is onuitstaanbaar. Ik heb een maand lang gekrabd. De Spaanse huisarts had niet meteen door wat er aan de hand was en riep haar trainees erbij om te tonen ‘hoe schurft eruitzag’. Ik heb het met Google Translate moeten weerleggen. Met koffers en al ben ik uit dat appartement gevlucht. Een volledige zondag heb ik in het wassalon gespendeerd om er zeker van te zijn dat ze niet in mijn kleren zaten.
Nadat mijn relatie daar was geëindigd, heb ik me er eenzaam gevoeld, écht eenzaam.
Gelukkig hebben vrienden me nadien een maand lang opgevangen voor ik uit miserie weer naar België verhuisde. Eeuwig dankbaar ben ik hen. Weet je wat vervelend is? Dat die drang er is, zorgt ervoor dat ik hier in België niet verder kan. Ik heb bijvoorbeeld moeite om in Antwerpen een appartement te kopen. Zou jij dat hebben met New York, denk je? Als je terug hierheen zou verhuizen? ‘Ga dan gewoon terug’, zou je kunnen opperen, maar ik ben ook bang. Want nadat mijn relatie daar was geëindigd, heb ik me er eenzaam gevoeld, écht eenzaam. Het brede netwerk dat ik in België heb, is daar veel smaller. En bedwantsen op een bedje van liefdesverdriet, zonder mama of vriendinnen in de buurt, dat was niet de beste combinatie. Hoewel ik me in de stad als een vis in het water voel, wil ik er niet nog eens in verloren lopen. Bovendien neemt het leven soms een verrassende wending.
Onlangs leerde ik iemand kennen hier in Antwerpen. Voorzichtig zetten we stappen in de goede richting. Onze band voelt fijn, vertrouwd, waardevol. Ik apprecieer hem enorm. Tegelijkertijd vraagt mijn minnares veel aandacht. Ze gooit mijn Insta-feed vol foto’s van leuke brunchbarretjes en stranden. Maar terwijl ik in keuzestress zit over wat ik moet doen met mijn leven, probeer ik te ademen, mediteren, dankbaar te zijn voor wat er is en vertrouwen te hebben. Want ik besef: over vijf jaar blik ik niet alleen al lachend terug op die bedwantsen, maar ook op déze existentiële crisis.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
