BRIEVEN VOOR VADERDAG: ‘Ondanks de watervallen aan tranen en het snijdend verdriet ben je nog altijd mijn grootste leermeester’

Lieve papa,

Je gevoelloze kus zindert nog elke avond na voor het slapengaan. Je subtiele schouderklopjes en fluisterstille complimentjes zweven in het rond, terwijl je mij met een vervaagde blik al lachend aankijkt. De foto’s tonen herinneringen die er niet zijn en proberen mij uit te leggen wie jij was, en hopelijk nog steeds bent. ‘Papa’s sterven niet’, beweert een gedichtje in onze living en dat bewijs jij nog elke dag.

Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed waar te beginnen. Moet ik je vertellen over mijn eerste kus? Over hoe ik drie keer moest sukkelen, wenen en nog meer wenen tijdens mijn praktisch rijexamen? Over hoe ik mijn nieuwjaarsbrieven moest schrijven zonder ‘papa’ te vermelden? Of over hoe hard ik tegen mijn gevoelens moest opboksen om jou een plaatsje te geven?

Ik zal beginnen bij het begin: na meer dan 18 jaar word je nog steeds gemist. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan jou denken en ook nu sta je met eeuwige lach weer vrolijk naar mij te kijken. Mooi ingekaderd. Alsof je een decoratiestuk bent geworden. Een fotokader die naast de beeldjes in de kast evenveel waard lijkt te zijn als een tuinkabouter die zijn middelvinger in de lucht steekt.

Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan jou denken en ook nu sta je met eeuwige lach weer vrolijk naar mij te kijken. Mooi ingekaderd.

Gelukkig is het wel jouw stukje DNA, en niet dat van de tuinkabouter, dat voor altijd verweven zal zijn in het mijne: de grote neus, lange nek en nog langere benen heb ik volgens de fotoalbums duidelijk van jou geërfd en ook mijn vergeetachtigheid en onhandigheid heb ik niet van mama, althans dat beweert zij. We weten alle twee dat ze stiekem weleens durft te overdrijven, toch?

In de klas maakte ik vaderdagcadeautjes om op jouw koude, donkergrijze mantel te leggen. Ik was het ‘specialleke’, dat meisje uit de klas zonder papa. Nu schrijf ik een brief en vanavond laat ik misschien heel stiekem nog een traantje. Net zoals ik dat aan de schoolpoort van de kleuterschool deed toen je me ’s ochtends uitzwaaide. En ook daarna, toen je het niet meer deed.

Elke zomer ging ik hopeloos op zoek naar klavertjes vier om jou te wensen. Een vallende ster besteedde ik niet aan een nieuwe barbiepop, maar wel aan jou. Als kerstcadeautje wilde ik helemaal geen puppy of Nintendo. Ik wilde jou. Ik dacht dat je gewoon eventjes weg was en ontkende elke keer opnieuw dat jij ‘een sterretje aan de hemel was’. En ook nu zou ik niets liever hebben dan dat ik jou kan wensen, terwijl ik blaas op de wimper die samen met de traan langs mijn wang rolt.

Ze drogen na al die jaren nog steeds niet op. Ze doen er mij aan herinneren hoe hard ik je elke dag mis. Ze bewijzen dat loslaten helemaal niet zo makkelijk is als iedereen beweert en tonen nog maar eens aan hoe kwetsbaar we zijn.

Elke zomer ging ik hopeloos op zoek naar klavertjes vier om jou te wensen. Een vallende ster besteedde ik niet aan een nieuwe barbiepop, maar wel aan jou.

En ondanks de watervallen aan tranen en het snijdend verdriet ben je nog altijd mijn grootste leermeester: je leerde mij hoe ik verdraagzaam moet zijn, hoe belangrijk familie is en hoe het voor een meisje is om zonder papa op te groeien. Ik ontdekte persoonlijke waarden en normen, leerde mijn grenzen afbakenen en koester alles wat mij lief is dubbel zo hard.

Liefste papa, het is hier beneden eigenlijk elke dag een beetje Vaderdag. Er gaat geen dag voorbij zonder aan jou te denken. Elke ochtend wens ik dat je aan de ontbijttafel zit en elke avond wacht ik op jouw slaapwelzoen. Dus lieve paps, zou je het erg vinden als ik deze Vaderdag voor één keer aan iemand anders opdraag? Aan mama die jouw rol op haar moest nemen, aan mijn kleine broer die mij door dik en dun steunt en aan meme die mij elke avond aan de schoolpoort kwam oppikken waar jij hoorde te staan. Zij verdienen het vandaag, en elke dag om in de bloemetjes gezet te worden.

Ik heb je nu eindelijk een – heel groot, wees daar maar zeker van – plaatsje kunnen geven en ben klaar om mijn toekomstige kinderen en kleinkinderen uren te vervelen met de minuscule herinneringen die ik aan jou heb. Voorlopig houd ik die nog even dicht bij mij en kijk ik naar de spiegel wanneer ik het even moeilijk heb. Dan besef ik pas echt hoeveel ik nog steeds aan jou heb. Elke dag. Papa’s sterven niet. Bedankt daarvoor.

Heel veel luchtkusjes,

Jolien