Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha in Antwerpen.
Hoi Arkasha,
Het is zondagmiddag en mijn lief komt in een kromme, diep gebukte houding voorbijgestofzuigd. Niet omdat hij dat aangenamer vindt, maar omdat we in een Airbnb in Antwerpen verblijven en hij nog niet ontdekt heeft dat je de hals van de stofzuigslang kan uittrekken. Ik toon hem de magische handeling en bedenk dat hij andere kwaliteiten heeft.
We zijn amper de deur uit of we pikken vlotjes de draad weer op, alsof er geen ellenlange maanden zijn gepasseerd sinds onze vorige wandeling.
We zijn een paar weken in België om onze werkvisums voor New York in orde te brengen. De bureaucratische rompslomp wordt beloond met een stempel en een sticker. Het doet me denken aan de potjestraining van mijn neefje en net zoals hij zijn we dolblij met de uitkomst. Over twee weken vliegen we weer de plas over, maar in tussentijd ga ik wandelen met vrienden. Zo ook vandaag. De bel gaat en jij komt binnengewaaid. Rode haren en rode wangen, want het heeft gesneeuwd. Ik laat mijn lief met rugklachten achter en volg je naar buiten. We beseffen het niet, Arkasha, maar de antieke lift die we samen naar beneden nemen, lijkt wel een soort van teletijdmachine. We zijn namelijk amper de deur uit of we pikken vlotjes de draad weer op, alsof er geen ellenlange maanden zijn gepasseerd sinds onze vorige wandeling, afgelopen zomer.
Vroeger kon ik nogal spottend doen over België. Uitspraken als ‘De grotten van Han zijn niet alleen tof voor de kindjes, ook voor ons!’ onderbrak ik met een aangedikt reisverhaal over een ayahuascaceremonie in Colombia. Als een vriendin vertelde over de zetelverwarming in haar nieuwe bedrijfswagen, kreeg ze foto’s onder haar neus van mijn back-to basicsboottocht op de Amazone. Ach, je voordoen als de interessantste van de hoop is even irritant als naar jezelf verwijzen als ‘Bibi’. Terwijl we door de sneeuw stappen, vraag je me de kleren van het lijf, hopend op fijne verhalen uit New York. Het leven daar is fantastisch, maar zoals je zelf ook weet na jouw periode in Barcelona, is een buitenlands avontuur een mes dat aan twee kanten snijdt. Samen met mijn lief beleef ik er een geweldige tijd, maar ik mis de vrienden die ik al jaren ken en koester. Zij zijn níét zomaar te vervangen door Lady Liberty en haar nazaten. Maar na vandaag besef ik weer dat de kwaliteit van die vriendschap niet onderhevig is aan tijd of afstand. Daar is onze wandeling het ultieme bewijs van.
In New York maak ik vast ook wel nieuwe vrienden. Zéker wanneer ze mij vragen hoe mijn reis in België was. Ik zal hen imponeren met mijn interessante verhalen over de fijne mensen die je hier vindt, zomaar los op straat. En over hoe ze in ijzige temperaturen je hart ontdooien, een beetje zoals zetelverwarming. En dan zeg ik hen in het oer-Vlaams: ‘Knoop dat maar goed in uw oren en zeg dat Bibi het gezegd heeft.’
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
