'In het leven van elke vrouw komt er een moment waarop ze zelf de handen uit de mouwen en in de ovenwanten moet steken. Dat, of ze moet valsspelen. Drie keer raden wat mijn favoriete optie is.'
COLUMN: ‘Ik moest alleen de appeltjes nog in bladerdeeg zien te verpakken. Kinderspel!’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Dat ik niet kan koken, is geen geheim. Ik beschouw puree als een volwaardige maaltijd en ‘Dagelijkse Kost’ als de moleculaire keuken. Gelukkig ben ik met mijn gat in de boter gevallen en heb ik een lief gescoord dat niet moet onderdoen voor Yotam Ottolenghi – culinair namedroppen kan ik wél. Tijdens onze dinner parties is de rolverdeling erg duidelijk. Hij staat achter het fornuis en ik schenk enthousiast de glazen bij.
Wanneer de gasten na twee gangen en dubbel zoveel flessen met complimenten strooien, richten ze zich uit beleefdheid ook tot mij. Ik geef dan schoorvoetend toe dat ik op de tafelaankleding na bitter weinig in de pap te brokken heb. Nu ja, het perfect symmetrisch positioneren van bord en bestek is ook een kunst, nietwaar?
Helaas kan mijn lief me niet altijd uit de brand helpen. In het leven van elke vrouw komt er een moment waarop ze zelf de handen uit de mouwen en in de ovenwanten moet steken. Dat, of ze moet valsspelen. Drie keer raden wat mijn favoriete optie is. Zo fake ik sinds kort baktalent. Niet voor mezelf, maar uit naastenliefde.
Het enige dessert dat ik ooit met succes op tafel toverde, was een huis van petit-beurrekes in mijn Chirotijd, dus besloot ik het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Enter de no bake Oreo cheesecake.
Toen mijn zus een kwarteeuw oud werd, verdiende dat een taart. Ik was mogelijk nog dronken toen ik mezelf als patissier naar voren schoof. Soit. Het enige dessert dat ik ooit met succes op tafel toverde, was een huis van petit-beurrekes in mijn Chirotijd, dus besloot ik het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Enter de no bake Oreo cheesecake. Bakken zonder te bakken, echt iets voor mij. De copieuze hoeveelheid koekjes garandeerde goede punten en de zwarte tanden kreeg mijn zus er gratis bij.
Twee weken later stond ik voor een nog heter vuur: een familiefeest met op de uitnodiging het verzoek om zelf een herfstgerecht te voorzien. Mijn tantes besloten elkaar naar goede gewoonte met quiche af te troeven, dus zat er voor mij niks anders op dan een tweede taart te bakken. Écht bakken, maar stiekem schakelde ik weer een hulplijn in.
Mijn handlanger/lief stoofde sluw appeltjes, die ik enkel nog in twee kant-en-klare vellen bladerdeeg moest zien te verpakken. Kinderspel. Al had ik beter eerst met een speelgoedoventje geoefend. Ik drapeerde het deeg te dik, sneed gleuven als gapende gaten en stond na 40 minuten oog in oog met een Quasimodo van een appelcake: goedbedoeld maar superscheef.
Razen, huilen, vloeken, niets hielp, tot ik plots een uitweg zag. Dankzij een dik bloemsuikertapijt ontnam ik mijn misbaksel aan het blote oog én aan de vlijmscherpe familiekritieken. Mijn eer was gered en nagerechtigheid was geschied. Van een geslaagde ‘Fake Off’ gesproken.
Deze column verscheen in Flair op 14 november 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
