Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over (h)erkenning
In het leven van mijn kind zijn er slechts weinig drama’s zo groot als een luierwissel. Voor haar en bijgevolg ook voor mij. Ik hoef de luier nog maar los te maken of zij begint al wild te stampen, terwijl ze onderweg wat pipi of kaka meeneemt op haar hielen.
En in plaats van ongecontroleerd mee te krijsen met haar probeer ik te begrijpen waarom ze dat doet. Haar erkenning en herkenning geven, als dat al niet hetzelfde is. Want dat hoort zo in het ding dat opvoeden heet, anno 2020. Verzet heeft geen zin. Niet van mijn kant, alleszins. Begrip wel. Misschien is ze nog moe en heeft ze slaap nodig in plaats van een nieuwe luier. Misschien heeft ze honger. Of dorst. Misschien denkt ze dat er iets anders gaat gebeuren dan een luierwissel. Iets veel vreselijkers. Zoals kleren of sokjes aandoen. Of misschien heeft ze nabijheid nodig, mijn favoriet. Al weet ik niet wat er nog meer nabij is dan iemand je luier laten verversen. Eerlijk, ik hang net niet met mijn neus in haar bilspleet omdat ik met de rest van mijn hoofd en lijf haar spartelende ledematen in bedwang moet houden.
Maar de erkenning en herkenning komt tijdens zo’n luierwissel niet verder dan het idee van ikzelf die met een verzadigd maandverband moet rondlopen tijdens een van de zwaardere dagen. En die lap vol bloed zou ik dan toch snel ververst willen hebben. Of zelfs willen laten verversen door iemand anders. Die paar dagen na de bevalling waarin het verplegend personeel langskwam met een kannetje lauw water en een verse lading maandverbanden ter grootte van een tweepersoonsmatras, ben ik namelijk heus nog niet vergeten. De schaamte die je daarbij zogezegd hoort te voelen, heb ik me niet laten aanpraten. Ik wist wel beter. Waarom mijn eigen kind dan zo’n protest opvoert bij het verversen van een luier, is mij dus een groot raadsel.
Het is alsof ze het ene moment vergeet hoe leuk ze het vindt om in bad te gaan, om het volgende moment te vergeten hoe weinig zin ze had om in bad te gaan.
Telkens wanneer ik haar in bad wil wassen, gebeurt hetzelfde. Zodra ik die luier toch heb kunnen uittrekken en die meestal met de foute kant naar beneden op de grond valt, begint het gevecht om haar in bad te krijgen. Waarna eenzelfde gevecht volgt om haar eruit te krijgen. Het is alsof ze het ene moment vergeet hoe leuk ze het vindt om in bad te gaan, om het volgende moment te vergeten hoe weinig zin ze had om in bad te gaan. Als er iets over kinderen gezegd kan worden, is het wel dat ze wispelturig kunnen zijn.
Omdat het niet helpt om haar in en uit dat water te dwingen, probeer ik opnieuw te doen wat mogelijks helpt: ik probeer me ook dan weer in haar plaats te stellen en me in te beelden welke strijd zij op dat moment levert, los van de 987 andere strijden die ik op dat moment lever. Wanneer ik daar na vijf minuten nog steeds geen vat op heb, kakt zij meestal in bad. Haar eigen ontlasting vindt ze in tegenstelling tot twee Curverboxen vol badspeelgoed wél interessante materie om mee te spelen, waardoor ik haar alsnog onder luid protest van haar en lichte dwang van mijn kant uit dat bad moet sleuren. Terwijl ik mijn best doe om haar niet als een vers gevangen natte vis uit mijn handen te laten glippen, sus ik haar op de aangewezen methode van erkenning en herkenning. ‘Mama weet dat je heel erg graag met je eigen kaka had willen spelen. Het is vervelend dat dat nu niet kan, hè?’ En terwijl ik dat zeg, besef ik: erkenning is niet altijd hetzelfde als herkenning.
Lees meer columns van Nele:
