Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 24 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over foto’s
We hadden afgesproken dat mijn lief foto’s zou maken tijdens de bevalling. Zwart-wit, bij voorkeur. Zodat bloed, zweet en tranen niet zo hard van elkaar zouden verschillen. Dat hij niet zou gaan filmen, hoefden we niet eens af te spreken. We wilden in het echt onze ogen al dichthouden tot het voorbij was, laat staan dat we het dan nog eens zouden herbekijken. Gezellig in de zetel, met een hapje en drankje erbij. Alsof je daar overigens nog tijd voor hebt met een baby in huis.
Een andere optie was een geluidsopname maken van de bevalling. Een mooi idee, want klank zonder beeld zegt vaak meer dan beeld zonder klank. Maar wanneer luister je daar dan ooit nog eens naar? Op de verjaardag van je kinderen? Tijdens de rit naar het zuiden van Frankrijk? Nee, dan maar foto’s. Die zouden ons later vast wel terugbrengen naar dat moment dat herbeleefd moet worden, naar het verhaal dat verteld moet worden. Zo speciaal, zo onvergetelijk dat we alles willen onthouden.
Het zijn niet bepaald de meest flatterende foto’s die ooit van mij gemaakt zijn. Maar als ik er nu naar kijk, zie ik wel hoe ik toen was. Wie ik toen was en wie ik werd.
Het zijn niet bepaald de meest flatterende foto’s die ooit van mij gemaakt zijn. Maar als ik er nu naar kijk, zie ik wel hoe ik toen was. Wie ik toen was en wie ik werd. Die beelden tonen namelijk hoe ik moeder word. Ze vatten mijn dochter en mij op het meest kwetsbare moment in ons leven. Ze tonen leven. Bovendien zeggen die beelden ook heel veel over het perspectief van mijn lief en de manier waarop hij de bevalling heeft beleefd. Want niemand fotografeerde hem, supporterend aan de zijlijn. Toch tonen die foto’s op een bepaalde manier ook hoe mijn lief vader wordt. Eerst aarzelend, vanuit hetzelfde perspectief dat ik had, maar dan verschuift het perspectief, tot ik in beeld in zijaanzicht lig. Een beeld waarin ik ons kind uit mijn schoot op deze wereld duw.
Haar hoofdje komt van achter mijn been piepen, met haar oogjes dichtgeknepen, haar mondje open om te schreeuwen. Dan haar bovenlijfje. Donkerrood en blinkend, glibberig. Blijkbaar bleef ze zo even steken, want mijn lief kon toen de instelling van de foto veranderen naar ‘boomerang’, waardoor ze op repeat uit mij komt en weer naar binnen glipt. En dan, op het moment suprême, is er een foto met de vinger van mijn lief voor de lens. En dat is helemaal goed. Want dat betekent dat hij niet meer door de lens keek, maar zijn blik op de toekomst had gericht.
Lees meer columns van Nele:
