Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over blind vertrouwen
Ik passeerde haar voor het eerst op een koude herfstdag, een jaar geleden. Het was donker, kil en iedereen was gehaast. Maar zij niet. Zij liep met een glimlach op haar gezicht op de stoep, met haar baby in de draagzak op haar buik. Met haar ene hand wreef ze liefdevol over de rug van haar baby, met de andere hand hield ze haar blindenstok vast. Onder begeleiding van het getik van die blindenstok kwam ze mijn richting uit. We zouden elkaar kruisen op het zebrapad en ze zou mij niet zien. Ze zag niets. Terwijl ik met mijn baby in de buggy aarzelend in het midden van de straat bleef staan, stapte zij zelfverzekerd door. Ik bleef haar nakijken om er zeker van te zijn dat ze veilig zou geraken waar ze moest zijn, al wist ik niet waar dat was. Pas toen ze om de hoek verdween en het getik niet meer hoorbaar was, zette ook ik mijn weg weer verder.
Onderweg naar huis hoorde ik enkel nog het geratel van de wieltjes van de buggy op de stoeptegels. Duizend vragen schoten door mijn hoofd en elke vraag begon met hetzelfde woord: hoe? Hoe krijgt ze die baby in die draagzak? Hoe kleedt ze die baby aan? Hoe leert ze de kleuren? Hoe weet ze de weg? En hoe is ze niet bang? Want is niet elke moeder bang? En onzeker? Onlangs zag ik haar opnieuw wandelen. Ik bracht mijn dochter in de buggy naar de crèche en zij deed hetzelfde met haar dochter, in die draagzak. Ze praatten, giechelden en maakten samen dab-bewegingen. Opnieuw bleef ik even staan om haar na te kijken, tot zij en het getik om de hoek verdwenen. Opnieuw diezelfde duizend vragen en eentje extra: hoe leren ze dat aan elkaar?
Ze knikte vriendelijk en bedankte me. Omdat ze het leuk vond om te horen, zei ze. Omdat ze het of haar niet altijd vertrouwen, voegde ze eraan toe.
Toen ik haar vorige week opnieuw passeerde met een lege buggy en draagzak, waren we beiden onderweg om onze dochters op te halen. In plaats van haar na te kijken, sprak ik haar aan. Zonder goed te weten wat ik zou of wilde zeggen. Maar het kwam vanzelf. ‘Excuseer mevrouw’, zei ik zo lief mogelijk, opdat ze halt zou houden. ‘Wij passeren elkaar soms en onze dochters zijn volgens mij even oud. Dus als mama wil ik even zeggen dat ik het bewonderenswaardig vind wat je allemaal doet.’ Er verscheen meteen een glimlach op haar gezicht. En op dat van mij. Ze knikte vriendelijk en bedankte me. Omdat ze het leuk vond om te horen, zei ze. Omdat veel mensen eerder terughoudend waren, vertelde ze. Omdat ze het of haar niet altijd vertrouwen, voegde ze eraan toe. Ik schudde mijn hoofd en vond het allemaal niet eerlijk, dus om dat te compenseren ging ik helemaal in fangirlmodus. En toen ik me ook daar over zette, bleven we gewoon even babbelen met elkaar. Een blinde moeder en een ziende moeder.
En los van het feit dat ik in zo’n situatie blijkbaar alsnog vaak wijs en andere handgebaren maak, was dat een gewoon babbeltje tussen twee moeders. En die duizend-en-een vragen die ik eerder had? Daar stelde ik er geen een van. Ik wist namelijk al lang wat het antwoord op die hoe-vragen was: op haar manier. Ook zij moedert op haar manier. Net zoals jij, ik en elke andere moeder. En dat maakt haar manier voor hen ook de enige juiste en de beste manier. We namen afscheid en vroegen nog snel elkaars naam. De volgende keer dat ik haar tegenkom, ga ik haar naam roepen. Ik zal enthousiast zwaaien en mijn duim in de lucht steken. Zij zal het niet zien, maar nu weet ze het wel.
Lees meer columns van Nele:
