De stress van de dresscode.
COLUMN: ‘Mijn jurk hing zo ver open dat tegenliggers gratis zicht kregen op mijn zelfklevende tepelcovers’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
De stress van de dresscode
Als moderedactrice wordt van je verwacht dat je op elke modevraag een pasklaar antwoord hebt. Regelmatig bombarderen vriendinnen mij dan ook met acute stijlproblemen. Van wanhopige hulpkreten als ‘Ik moet morgen naar een trouw en heb niets om aan te doen!’ tot specifieke zoekopdrachten à la ‘Waar vind ik een groene midi-jurk met bloemenprint?!’ en mijn ultieme favoriet: ‘Ik geef een verkleedfeestje in boho-thema… Heb jij niks liggen?’
Wanneer ik niet meteen een oplossing uit mijn kimonomouw kan schudden, sla ik in paniek aan het googelen. Ik beschouw elk verzoek aan mijn adres namelijk als een test en ik. Mag. Niet. Falen! Onlangs was het geen sms, maar een papieren uitnodiging die mij naar adem deed snakken. Op de invite las ik namelijk deze woorden: black tie. Nu moet je weten dat ik een hekel aan dresscodes heb. Ze staan meestal garant voor stijf gedoe en een compleet gebrek aan originaliteit. Zéker in het geval van black tie, een van de meest formele kledingvoorschriften. Dames dragen doorgaans een galajurk, heren een smoking.
Dresscodes staan meestal garant voor stijf gedoe en een compleet gebrek aan originaliteit.
Omdat je zo’n outfit toch maar één keer aandoet – dan heeft iedereen ’m immers op Instagram gezien – besloot ik geen nieuwe jurk te kopen, maar te huren. Beter voor de planeet en mijn portemonnee, overigens. Mijn oog viel op een blauwe showstopper met glitters, een open rug en een metersdiep decolleté. Zo ver buiten mijn comfortzone dat die nauwelijks nog een stipje aan de einder was. Komaan, zei ik tegen mezelf, je bent niet voor niets een moderedactrice! Dus sleurde ik de jurk mee naar de Flairredactie.
Ik vermoed dat de gemiddelde invité op een black-tie-event 24/7 toegang heeft tot een privéchauffeur en een legertje personeel. Ik niet, helaas. Toen de klok 18u sloeg, sloot ik me stiekem op in het toilet en probeerde ik me gesandwicht tussen wc-borstel en vuilnisbak vol maandverband in mijn jurk te wurmen. Glamour ten top!
Vervolgens schuifelde ik op sneakers richting parking en zette ik koers naar het bal. Dubbelgevouwen in mijn stadswagen viel mijn jurk zo ver open dat tegenliggers gratis zicht kregen op mijn zelfklevende tepelcovers, de enige vorm van borstbedekking die de outfit toeliet. Op de locatie – een koninklijk museum in het Jubelpark – trok ik m’n stoutste slash hoogste hakken aan en beklom ik de trappen in stijl. Lees: met de sleep van mijn jurk in de ene hand en doodsangst in de andere.
Pas toen ik een semigrandioze entree maakte en alle andere gasten zag, viel de stress van mijn schouders. Om mij heen spotte ik onherkenbare collega’s, modellen en stylisten in de meest magnifieke avondkledij en één rebelse journaliste in een boilersuit. Hoewel ik haar lef absoluut bewonder, kon ik tijdens het vijfgangendiner maar één ding denken: wat ben ik blij dat ik die dresscode gegoogeld heb.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
