Redactrice Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Gamer girl
Als moderedactrice krijg je weleens een outfit opgestuurd. Leuk – vooral voor vrienden en familie met sample size – maar dat extralegale voordeel is niets in vergelijking met de perks die mijn lief vanwege zijn job geniet. Naast journalist voor een Vlaamse krant is hij gamerecensent, dus werd er vorige week een nagelnieuwe PlayStation 5 aan huis geleverd. Voor wie dat weinig zegt: de PS5 is een futuristisch uitziend gevaarte dat evenveel kost als een bescheiden designertas en enkele uren na de release wereldwijd uitverkocht was.
Hoewel het best een lelijk ding is, ben ik blij dat deze mastodont van een console in onze living staat te blinken. Ik ben namelijk zelf een gamer, zij het een van de meer casual soort. Ik verkies ‘Mario en co.’ boven ‘Demon’s Souls’, zeg maar. De liefde voor 2D-platformers en multiplayers ontstond tijdens mijn kindertijd. Mijn vader, zelf een groot kind, was een Nintendo-fan van het eerste uur. Wanneer mijn zussen en ik niet met onze barbies speelden, schoten we op eenden in ‘Duck Hunt’ of vochten we het uit in ‘Street Fighter’. Het is te zeggen: mijn middelste zus en ik speelden terwijl de jongste toekeek. Na verloop van tijd wilde die natuurlijk meedoen, dus doopten wij de afstandsbediening van de tv om tot ‘superkastje’ en maakten we haar wijs dat het een derde controller was. Gouden tijden.
We doopten de afstandsbediening om tot ‘superkastje’ en maakten we mijn zus wijs dat het een derde controller was. Gouden tijden.
De jaren verstreken en Nintendo 64 bracht vrede in ons gezin met maar liefst vier controllers, al speelde ik toch liever alleen. Dankzij ‘The Legend of Zelda: Ocarina of Time’ ontdekte ik immers de wondere wereld van action-adventure en RPG’s (role playing games, red.). In die pre-internettijden belde je de Nintendo-hotline als je vastzat, en mijn moeder vroeg zich algauw af wat dat dure 0900-nummer op de telefoonafrekening deed. Sorry, mama! Als tiener switchte ik naar de net iets coolere PS2 en speelde ik urenlang ‘SSX’. De stoer geklede characters uit dat iconische snowboardspel hadden een enorme invloed op mijn pas ontluikende stijlgevoel. Het ging zo ver dat ik plots baggy broeken begon te dragen en mijn naam in Zoe wilde veranderen, naar analogie met het videogamepersonage.
Toen was ik als meisje misschien in de minderheid, maar anno 2020 is de gamingwereld een pak diverser en inclusiever. Behalve puisterige puberjongens vind je er ook modellen, rappers en politici. Kendall Jenner is gek op ‘Mario Kart’, Lil Nas X trad voor een miljoenenpubliek op in Roblox en Amerikaans congreslid Alexandria Ocasio-Cortez speelde drie uur lang ‘Among Us’ tijdens een livestream op Twitch. Het schattige spel ‘Animal Crossing’ telt fans als Chrissy Teigen, Maisie Williams en Danny Trejo. Jup, de badass acteur uit ‘Machete’ brengt zijn tijd door met het plukken van kersen en het inrichten van zijn huisje op een virtueel eiland.
Ook in mijn eigen omgeving zie ik steeds meer mensen het genot van games (her)ontdekken, maar toch hebben ze nog steeds een kwalijke reputatie. Gamen zou verslavend zijn en kunnen leiden tot fysieke en mentale klachten. Nu, dat doet vijf uur lang ‘The Crown’ bingen ook, maar daarover hoor je niemand klagen! Zelf zie ik videogames als een volwaardig medium, een interactieve uitlaatklep en een ideale lockdownhobby. Er is maar één probleem: we hebben nog geen tweede PS5-controller en mijn lief trapt helaas niet in die smoes met het superkastje.
Meer columns van Catherine:
- ‘Ik moet lachen om een foto die m’n lief van me maakt: Dora the Urban Explorer’
- ‘Alleen brute eerlijkheid kan onze mentale gezondheid nog redden’
- ‘”Squeeze the butt cheeks. Squeeeze!” spoort Pamela me aan’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
