George Floyd werd op 25 mei publiekelijk gewurgd door een agent. Die drukte bijna negen minuten lang zijn knie op de nek van de man tot hij het bewustzijn verloor en stierf.
COLUMN: ‘Trek je mond open wanneer die flauwe plezante nonkel weer eens een racistische mop tapt’
George Floyd werd op 25 mei publiekelijk gewurgd door een agent. Die drukte bijna negen minuten lang zijn knie op de nek van de man tot hij het bewustzijn verloor en stierf. Deze gebeurtenis bracht een schokgolf teweeg. In de VS, maar ook in de rest van de wereld. Eentje die hopelijk eindelijk wél eens iets zal veranderen.
Die andere pandemie
Ahmaud Arbery. Breonna Taylor. George Floyd. Terwijl er een globale pandemie woedt die gekleurde gemeenschappen disproportioneel hard treft, worden er Afro-Amerikanen vermoord op straat of in hun eigen huis. Arbery werd in februari neergeschoten door twee buurtbewoners tijdens het joggen. Taylor werd in maart neergeschoten door de politie in haar appartement. Floyd werd op 25 mei publiekelijk gewurgd door een agent. Die drukte bijna negen minuten lang zijn knie op de nek van de man tot hij het bewustzijn verloor en stierf.
Zijn dood leidde tot massale protesten in de VS die het land in lichterlaaie zetten en nog maar eens de ware aard van de president tonen – lees er Trumps tweets over witte en zwarte protesteerders maar eens op na. Mocht je nu denken: ja, maar dat gebeurt alleen in Amerika, dan moet ik je wakkerschudden. Racisme ligt aan de basis van deze en andere moorden en racisme woekert ook bij ons. Volgens het interfederaal gelijkekansencentrum Unia stijgt het aantal dossiers en tonen de cijfers aan dat het om een systemisch en structureel gegeven gaat.
Vorige maand nog bekladde de actiegroep Fifty Shades of Racism de straten van Brussel met choquerende (en gelukkig afwasbare) graffititags om het probleem onder de aandacht te brengen. Vlaamse nonprofitorganisatie Kif Kif lijstte mensen met een migratie-achtergrond op die in België overleden na contact met de politie: onder anderen Mawda Shawri, Mehdi Bouda en Lamine Moïse Bangoura. De strijd is nog lang niet gestreden, daarvan getuigen ook de vele reacties op social media.
Als het gaat om een domme virtuele challenge kunnen we niet wachten om mee te doen, dus laten we ook deze uitdaging samen aangaan.
Mocht je nu denken: ja, maar een Instagrampost gaat toch niks oplossen, dan moet ik je tegenspreken. Alleen door het probleem te durven aankaarten, kunnen we verandering teweegbrengen. Ook ik twijfelde even voor ik een Story over de tragedie aan de andere kant van de oceaan deelde. Wie zit er te wachten op de zoveelste repost? Wel, veel mensen. Als geprivilegieerd (wit) persoon is het mijn taak om een ally te zijn en het racisme te bestrijden waarvan ik onbewust profiteer, en ook die van jou.
Als het gaat om een domme virtuele challenge kunnen we niet wachten om mee te doen, dus laten we ook deze uitdaging samen aangaan. 1. Open je ogen voor de manieren waarop racisme sluimert in onze maatschappij. 2. Luister naar de ervaringen van gekleurde medeburgers. 3. Trek je mond open op social media én in het echt. Wanneer die flauwe plezante nonkel weer eens een aangebrande mop tapt of wanneer een van je Facebookvrienden een xenofobe comment plaatst.
Mocht je nu denken: ja, maar dat is onschuldig, dan moet ik je tegenhouden. Er bestaat niet zoiets als casual racisme. Het is geen T-shirt. Discriminatie is niet casual. Politiegeweld is niet casual. De dood van George Floyd is niet casual. En de manier waarop de wereld die herdenkt en zich herinnert, zou dat ook niet mogen zijn.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
